Εξουθενωμένη, απελπισμένη, τρομαγμένη η νεαρή Αννα προσπαθεί να αποφύγει τα απωθητικά σώματα και τα βλοσυρά βλέμματα. Δεν θα τα καταφέρει. Ο ένας πελάτης θα διαδέχεται τον άλλο. Η οικογενειακή ευτυχία που θα στεγαζόταν σε ένα σπίτι κάπου στη Λουιζιάνα, με τα χρήματα που θα συγκέντρωνε από την τίμια δουλειά της, δεν ήρθε ποτέ. Αντ’ αυτού, η κάποτε ανέμελη Αννα θα καταλήξει σε καμπαρέ και κακόφημα μπαρ. «Τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα» σε λιμπρέτο του Μπέρτολτ Μπρεχτ και μουσική του Κουρτ Βάιλ ανέβηκε εννιά χρόνια μετά τον θάνατο της Πίνα Μπάους στην Οπερα του Βούπερταλ.
Γυναίκες και άνδρες μαυροφορεμένοι κυκλώνουν απειλητικά την εύθραυστη Αννα και συνθλίβουν τα όνειρά της κάτω από τη σκληρότητα και τη μισαλλοδοξία που αποπνέουν. Το αέρινο πολύχρωμο φόρεμά της στην αρχή θα αντικατασταθεί από σατέν πιο φανταχτερά ρούχα. Η ερμηνεία τής Στέφανι Τρόγιακ στον ρόλο τής Αννας, η οποία είναι μέλος του διάσημου χοροθεάτρου μόλις από πέρυσι, είναι αριστουργηματική.
Η εμφάνιση του 30μελούς θιάσου στη σκηνή και η ζωντανή, επίσης πολυπληθής ορχήστρα αναδεικνύουν τη δυναμική του διψασμένου για εξουσία, σεξ και χρήμα κόσμου. Η πάλη των φύλων αποτυπώνεται εύγλωττα στη μικροκαμωμένη χορεύτρια Ντίντα Μιράντα Γιασίφι και τον πανύψηλο παρτενέρ της Γιούργκεν Χάρτμαν που προσπαθεί να την πλανέψει και της σιγοτραγουδάει επίμονα «μη φοβάσαι». Ομως, εκείνος τη βιάζει και αποδεικνύεται πως εκείνη δικαίως τον φοβόταν.
Η σκηνοθεσία της Πίνα Μπάους, αν και μετρά σχεδόν σαράντα χρόνια ζωής, μοιάζει σημερινή, επίκαιρη. Η ποίηση, ο κυνισμός, η ομορφιά μέσα από τη διαφορετικότητα, ακόμα και το χιούμορ έχουν τη θέση τους στο έργο και σχολιάζουν σκωπτικά το χρήμα, τη βία, την εξουσία. Τέσσερις γυναίκες τυλιγμένες η καθεμία με μία έως τέσσερις πανάκριβες γούνες τις ρίχνουν επιδεικτικά στο δάπεδο σαν πετσέτες και ρεμβάζουν δήθεν ανέμελα. Ο φθόνος όμως και η κακία θα τις κυριεύσουν. Θα αρχίσουν να μαλώνουν σαν τα κοκόρια και να ουρλιάζει η μία μέσα στα μούτρα της άλλης. Ποιος κυριαρχεί; Ποιος είναι ο πιο πλούσιος, ο πιο ισχυρός;
Οπως το 1976
Σκηνοθετικά όλα έμειναν απαράλλαχτα όπως το 1976 λέει ο Δάφνις Κόκκινος, χορευτής και συνεργάτης του Χοροθεάτρου της Πίνα Μπάους για περισσότερα από τριάντα χρόνια: «Κάνουμε ακριβώς το ίδιο. Δουλεύουμε πολύ λεπτομερώς πάνω στην κίνηση, στη χορογραφία. Εχουν προστεθεί καινούργια άτομα αλλά η χορογραφία είναι ακριβώς όπως ήταν. Προσπαθούμε να κάνουμε το ίδιο με αυτούς που το έχουν ήδη χορέψει. Οι μισοί είναι καινούργιοι και δεν γνωρίζουν το κομμάτι, οπότε μέσα από τη δικιά μας εμπειρία, μέσα από τα βίντεο, μέσα από τα βιβλία χορογραφίας, προσπαθούμε να είμαστε όσο πιο πιστοί γίνεται».
Φέτος συμπληρώνονται εννέα χρόνια από τότε που πέθανε η σημαντικότερη σύγχρονη Γερμανίδα χορογράφος. Κληροδότησε ένα χοροθέατρο μοναδικό στο είδος του, το οποίο επιχορηγείται κάθε χρόνο με 1,2 εκατ. ευρώ, ενώ τον μισό χρόνο ο θίασος βρίσκεται σε περιοδεία σε όλο τον κόσμο.
Η πολύτιμη κληρονομιά με τα 46 έργα που άφησε πίσω της η Πίνα Μπάους μεταφέρεται σήμερα στους νεότερους χορευτές μέσα από την εμπειρία των παλαιότερων και τη σκληρή δουλειά: «Είναι πάρα πολλές οι πρόβες και οι παραστάσεις. Είναι πολύ πλούσιο το ρεπερτόριο και πρέπει οι νέοι να μάθουν πολλά. Νομίζω ότι χρειάζεται χρόνος. Κάποια παιδιά εντάσσονται πιο γρήγορα, κάποια άλλα χρειάζονται περισσότερο χρόνο. Ετσι ήταν όμως και όταν ήταν η Πίνα. Ο καθένας χρειαζόταν τον χρόνο του σε ένα κομμάτι και η Πίνα πάντα έδινε αυτό τον χρόνο».
Πόρτα κόσμου μαγικού
Ο Δάφνις Κόκκινος μιλάει με μεγάλη συγκίνηση για την Πίνα Μπάους. Ηταν αυτή που του άνοιξε τον δρόμο σε έναν κόσμο μαγικό, μοναδικό. Τα έργα της χαρακτηρίζονται από αμεσότητα, ειλικρίνεια, λεπτότητα, χιούμορ, ευρηματικότητα, φρεσκάδα, τόλμη και αγάπη για τον άνθρωπο. Ετσι όπως αυτός είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι. «Πολλές φορές ονειρεύομαι ότι ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα στο στούντιο και νιώθω μια απεριόριστη χαρά. Αλλες φορές πάλι τη βλέπω λίγο στενοχωρημένη, λίγο άρρωστη και μερικές φορές φοβάμαι μήπως πεθάνει. Παρ’ όλο που ξέρω πως έχει συμβεί. Είναι ένα πολύ περίεργο συναίσθημα. Είναι συγκλονιστικό το ότι δεν είναι εκεί αλλά είναι και συγκλονιστικό το ότι είναι σε κάθε μας κίνηση. Οτιδήποτε κάνεις από το ρεπερτόριο, το έχεις δουλέψει μαζί της. Σου έχει κάνει διορθώσεις για οποιαδήποτε μικρή κίνηση. Είναι πάντα εκεί, πάντα. Κι αν κάποια στιγμή το ξεχάσεις θα στο θυμίσει κάποιος άλλος», λέει αναπολώντας ο Δάφνις Κόκκινος.
Τα ηνία του χοροθεάτρου έχει αναλάβει από τον Μάιο του 2017 η ρουμανικής καταγωγής καλλιτεχνική διευθύντρια Αδόλφη Μπίντερ. Φέτος έχει προσκαλέσει τον Δημήτρη Παπαϊωάννου και τον Αλαν Λούσιαν Ογεν από τη Νορβηγία να χορογραφήσουν δύο νέα έργα, οι πρεμιέρες των οποίων θα γίνουν τον Μάιο και τον Ιούνιο αντίστοιχα. Ο θίασος έχει χωριστεί σε δύο ομάδες, στη μία εκ των οποίων ο Δάφνις Κόκκινος θα είναι διευθυντής προβών στο έργο του Αλαν Λούσιαν Ογεν. Τα νέα έργα, όπως επιτάσσει η παράδοση του Χοροθεάτρου της Πίνα Μπάους, δεν έχουν ακόμα τίτλους. Οι πρόβες, πάντως, έχουν ξεκινήσει.