Το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ανέδειξε, συν τοις άλλοις, μια δυσάρεστη πραγματικότητα: την άγνοια γύρω από το Μακεδονικό, στην οποία παραμένει βυθισμένη η ελληνική κοινωνία. Η ιστορία του 1991-1993, όταν οι Ελληνες κατέβαιναν στα συλλαλητήρια από φόβο ότι οι… στρατιές του Γκλιγκόροφ θα μας πάρουν τη Θεσσαλονίκη, επαναλαμβάνεται, με τους πολίτες να εκλαμβάνουν την όποια υποχώρηση στη διαπραγμάτευση, στην οποία θα πάρουμε αλλά και θα δώσουμε, ως ξεπούλημα του «ονόματος Μακεδονία». Παρένθεση: ενώ κουνάμε το δάχτυλο στους βόρειους γείτονες δεν φαίνεται ν’ ανησυχούμε ιδιαίτερα για την κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο και να εκδηλώνουμε με συλλαλητήρια την αντίθεσή μας στην εξ ανατολών απειλή. Προφανώς θεωρούμε, αντίθετα με τους Τούρκους, τους βόρειους γείτονες του «χεριού» μας.
Σε αυτά, λοιπόν, τα θολά νερά της άγνοιας, της συναισθηματικής φόρτισης των πολιτών, επιχείρησαν να ψαρέψουν στη Θεσσαλονίκη όλοι εκείνοι που στριμώχθηκαν στην εξέδρα – και κραύγαζαν ό,τι (απίθανο) μπορεί να φανταστεί κανείς. Αν η μαζικότητα και ο παλμός τρόμαξαν, όπως ειπώθηκε, τα κόμματα, εκείνο που θα έπρεπε να μας κάνει να ανατριχιάσουμε ήταν το παραλήρημα (σχεδόν) όλων εκείνων που επελέγησαν να ενημερώσουν το πλήθος.
Ανερμάτιστος επιθετικός λόγος, εμπαθείς προσωπικές αιχμές εναντίον όσων έχουν διαφορετική γνώμη για τις εξελίξεις, αδιαφορία για τα χυδαία συνθήματα με τα οποία οργανωμένες κλάκες επιδοκίμαζαν τις κορώνες των ομιλητών, γραφικές προσεγγίσεις του τύπου υπάρχουν στα Σκόπια 700.000 Ελληνες που πρέπει να τους δοθούν ελληνικά διαβατήρια, «προτάσεις» να λαμβάνονται οι αποφάσεις για θέματα εξωτερικής πολιτικής από την «Εκκλησία του Δήμου» αντί για τη Βουλή, την κυβέρνηση ή το ΥΠΕΞ.
Στόχος των περισσοτέρων εξ αυτών δεν ήταν η ενημέρωση, αλλά ο φανατισμός, ο διχασμός, η διαπόμπευση συλλήβδην του πολιτικού συστήματος, και των πάσης φύσεως «προσκυνημένων» όσων, δηλαδή, δεν συμφωνούν μαζί τους. Τρέμει κανείς στην ιδέα ότι άνθρωποι όπως οι ενδεδυμένοι τη χλαμύδα του «αντισυστημικού» υπερπατριώτη φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν. Αλίμονο εάν όλοι αυτοί είναι το «νέο» που θα προκύψει από την κατάρρευση του «σάπιου προδοτικού πολιτικού σκηνικού» το οποίο κατ’ εκείνους «ξεπουλάει το έθνος».
Υπάρχει, λοιπόν, στο βάθος, ίσως σοβαρότερο διακύβευμα: η φιλελεύθερη αστική δημοκρατία. Και αυτό, ας το έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας όσοι τους χειροκροτούμε…