Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Την αποκλειστική χρήση του ονόματος «Μακεδονία» την έχουμε –δυστυχώς– χάσει εδώ και δεκαετίες. Σχεδόν 100 χώρες σε όλο τον κόσμο –ανάμεσά τους η Ρωσία και η Κίνα– έχουν αναγνωρίσει το γειτονικό κράτος με το όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας. Αλλά και αυτοί που δεν το έχουν κάνει –τηρώντας τα διπλωματικά προσχήματα– αποκαλούν τα Σκόπια «Μακεδονία».
Είναι, ασφαλώς, ιδιαίτερα ενοχλητικό –πέρα από ανιστόρητο– οι Σκοπιανοί να εμφανίζονται ως απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και να προβάλλουν αλυτρωτικές θέσεις μέσα από το σύνταγμά τους. Ωστόσο, ας είμαστε ειλικρινείς: δεν υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να φοβάται πραγματικά τον αλυτρωτισμό και τις εδαφικές βλέψεις του μικροσκοπικού αυτού κράτους που έχει το ΑΕΠ της Πελοποννήσου και παραμένει –ακόμη και σήμερα, παρά τις ελληνοσκοπιανές τριβές και την οικονομική συρρίκνωση της Αθήνας– ένα οικονομικό προτεκτοράτο της Ελλάδας.
Εκείνο που θα έπρεπε πρωτίστως να μας ενδιαφέρει ως χώρα είναι το ανίσχυρο αυτό κράτος των δύο εκατομμυρίων –Αλβανών, Σέρβων και Σλαβομακεδόνων– να παραμείνει ένα σταθερό μαξιλάρι στα βόρεια σύνορά μας και να μην κινδυνέψει με διάλυση. Διότι τότε θα μπορούσε εύκολα να δημιουργήσει επεκτατικές ορέξεις και να αποτελέσει δυνητικά μέρος μιας Μεγάλης Αλβανίας (Αλβανία, Κοσσυφοπέδιο, Σκόπια) αλλά και να γίνει πιόνι στις φιλοδοξίες της Ρωσίας στην περιοχή.
Αρα, η συμμετοχή –υπό όρους– του κράτους στο ΝΑΤΟ, αλλά και η μελλοντική ένταξή του στην Ε.Ε., θα το ενίσχυε πολιτικά και θα βοηθούσε τα συμφέροντα της Ελλάδας. Μια διεθνής συμφωνία σύνθετης ονομασίας για τα Σκόπια για όλες τις χρήσεις, με σαφή γραπτή αποκήρυξη των αλυτρωτικών διατάξεων του συντάγματός τους, θα αποτελούσε μία νέα σελίδα στις σχέσεις μας. To ζήτημα, μάλιστα, θα είχε προχωρήσει με συναινετικές διαδικασίες από ελληνικής πλευράς εάν ο κ. Τσίπρας δεν το χρησιμοποιούσε ως μοχλό για να διχάσει τη Ν.Δ.
Καλά τα συλλαλητήρια, ως συναισθηματική εκτόνωση, αλλά και ως ευκαιρία διαμαρτυρίας κατά της πρώτης φοράς Αριστεροδεξιά που ανέβηκε στην εξουσία για να βοηθήσει –υποτίθεται– τους μη προνομιούχους, αλλά τελικά τους έκανε φτωχότερους. Η ουσία, όμως, βρίσκεται στην ανάγκη να διασφαλισθεί η σταθερότητα της περιοχής.
Και εξωτερική πολιτική με το βλέμμα στο εσωτερικό δεν γίνεται.