Στις αρχές της δεκαετίας του ’60, νεαροί φοιτητές τότε, καθόμαστε τα μεσημέρια στο Carissimo (γωνία Πατριάρχου Ιωακείμ και Τσακάλωφ), περιμένοντας τον εφημεριδοπώλη να μας φέρει την απογευματινή εφημερίδα. Δεν θυμάμαι πόσο την πληρώναμε. Νομίζω 3 δραχμές, αλλά άξιζε τον κόπο. Αγοράζαμε τη «Μεσημβρινή» μόνο και μόνο για να διασκεδάσουμε με τα μοναδικά και ανεπανάληπτα σκίτσα και ποιήματα του Μέντη Μποσταντζόγλου (Χρύσανθου Βοσταντζόγλου, 1918 – 13 Δεκεμβρίου 1995), περισσότερο γνωστού με το ψευδώνυμο «Μποστ»!
Ελπίζω να τον θυμάστε, για το μοναδικό ανορθόγραφο στυλ του με ανακατεμένη (σκόπιμα) καθαρεύουσα και δημοτική γλώσσα. Και φυσικά τους τρεις μοναδικούς ήρωές του: Η Μαμά Ελλάς με τα κουρελιασμένα ρούχα, ο Πειναλέων με τη σφεντόνα του και η λιποβαρής Ανεργίτσα, η οποία διέθετε το «βιβλιάριο των απόρων κορασίδων». Ο συνειρμός με τη σημερινή κατάσταση ήταν αναπόφευκτος και έτσι αποφάσισα να αναζητήσω παλιά σκίτσα του Μποστ για το σημερινό άρθρο μου.
Βρήκα ένα μοναδικό σκίτσο που θα μπορούσε να είναι προφητικό, αλλά δυστυχώς δεν είναι. Απλούστατα εμείς είμαστε ίδιοι και αυτά που συνέβαιναν τότε, εξακολουθούν να συμβαίνουν και σήμερα, γιατί φαίνεται ότι δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Θα σας το περιγράψω. Η γελοιογραφία είναι γραμματόσημο της 1 δραχμής και παριστάνει τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο σαν κυβερνήτη του ιστιοφόρου «Ζάλονγκον» («νηολόγιο Πατρών») να ταξιδεύει στη Γερμανία για να ζητήσει δάνειο. Στο γραμματόσημο υπάρχουν με μεγάλα κεφαλαία γράμματα το «Αϊ Λαϊκ Τσιμπολογαϊκ» και «Είμεθα Πανί με Πανί». Στο περιθώριο του γραμματοσήμου αναγράφονταν οι εξής στίχοι, πάντα γραμμένοι εντελώς ανορθόγραφα: «Πάμε στο άγνωστο για μάρκα με ελπίδα – να ζητιανέψουμε σε τόπους μακρυνούς – να ορθοποδήσουμε πριν έρθη καταιγίδα – και αμνηστέβουμαι κε άλλους Γερμανούς – Σκίσον πλοίον τας θαλάσας – εις την Μπον να είμε φτάσας – Σκίσον τα νερά προπέλαι – Αραχνιάσαν αι μασέλλε».
Το σκίτσο συνοδεύεται με την ακόλουθη λεζάντα που έχει και αυτή τα καρφιά της: «1 δραχμής, της σειράς Ναυτιλίας. Ελλην Μποντοπόρος (σημ. λογοπαίγνιο του Μποστ γιατί πήγαινε στην Βόννη) επιβαίνων πενταετούς σχεδίας πάει για σίγουρο πνίξιμο. Γύρω-γύρω υπάρχει γραμμένο εύθυμο τραγουδάκι της περιοχής των Μασσάου».
Αλήθεια τι μοναδική σύμπτωση! Με διαφορά πενήντα χρόνων (1960 ΕΡΕ – 2010 ΠΑΣΟΚ), δύο Ελληνες πολιτικοί πηγαίνουν στη Γερμανία, για να ζητήσουν δάνειο προκειμένου να σωθεί η Ελλάς η οποία είναι «Πανί με Πανί»! Αποτυπωμένα με τη μοναδική πέννα του αλησμόνητου Μποστ. Τότε είχαμε και κάποια δικαιολογία. Ο πόλεμος, η Κατοχή και ο Εμφύλιος είχαν αφήσει τα σημάδια τους στη Μαμά Ελλάδα. Η τρέχουσα όμως κρίση ήρθε ύστερα από μια περίοδο ευμάρειας και αλόγιστης σπατάλης πόρων και παροχών. Φαίνεται όμως ότι δεν μαθαίνουμε και έτσι είμαστε έτοιμοι για να επαναλάβουμε τα λάθη μας.
Εξηγούμαι. Η Πρώτη Φορά Αριστερά αφού μας τάραξε στους φόρους και τις εισφορές, μας συμπεριφέρεται σαν να είμαστε ο Πειναλέων και η Απορος Κορασίς. Δηλαδή, με επιδοματική πολιτική προσπαθεί να ξεγελάσει και πάλι τους ψηφοφόρους αυτής της χώρας προκειμένου να ξανακερδίσει την ψήφο τους. Με υπερβολική φορολογία και πάγωμα πληρωμών δημιούργησε τεχνητά πλεονάσματα και μοιράζει επιδόματα στους πειναλέοντες και στις ανεργίτσες. Πως αλλιώτικα μπορούν να χαρακτηριστούν οι παροχές του Δεκεμβρίου που αναγγέλθηκαν με διάγγελμα του Πρωθυπουργού και βαφτίστηκαν «κοινωνικό μέρισμα».
Δυστυχώς όμως οι πολιτικοί μας δεν μαθαίνουν από τα λάθη του παρελθόντος. Οταν έρχεται το πλήρωμα του χρόνου κανένα επίδομα και καμία παροχή δεν έσωσε κανένα πολιτικό ή κόμμα από την προδιαγεγραμμένη ήττα. Θα σας θυμίσω μερικές περιπτώσεις από το παρελθόν για να τεκμηριώσω την άποψή μου.
Μερικούς μήνες πριν από τις εκλογές του 1981, ο τότε υπουργός Οικονομικών Μιλτιάδης Εβερτ βρήκε μια πατέντα για επιστροφή φόρων. Μοιράστηκαν χιλιάδες επιταγές με διάφορα ποσά. Τίποτα όμως δεν γλίτωσε τη Νέα Δημοκρατία από τη συντριβή. Είχε έλθει η ώρα της, όπως λέμε στην Κύπρο.
Πάμε στο 1989. Το ΠΑΣΟΚ νιώθοντας την επερχόμενη συντριβή του πρώτα αλλάζει τον Εκλογικό Νόμο με υπουργό Εσωτερικών τον Ακη Τσοχατζόπουλο, και μετά αρχίζει τις προσλήψεις. Κανένας δεν γνωρίζει τον ακριβή αριθμό αυτών που προσλήφθηκαν την περίοδο εκείνη. Ορισμένοι μιλούν για περίπου 100.000 προσλήψεις. Ούτε όμως αυτές οι προσλήψεις, αλλά ούτε και το περίφημο «Τσοβόλα, δώστα όλα», έσωσε το ΠΑΣΟΚ από τη συντριβή σε τρεις διαδοχικές αναμετρήσεις.
Φτάνουμε αισίως στο 2009. Ο Καραμανλής αντικαθιστά τον Γιώργο Αλογοσκούφη με τον Γιάννη Παπαθανασίου, γιατί ο Αλογοσκούφης ήθελε να καταργήσει το αφορολόγητο των 10.000 ευρώ που είχαν οι ελεύθεροι επαγγελματίες και έτσι ελάχιστοι πλήρωναν κάποιο φόρο. Ακόμα, παρά τη διαφαινόμενη οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers, κάνουν ένα απίστευτο λάθος προκειμένου υποτίθεται να τονώσουν την αγορά. Προτρέπουν τον κόσμο να αγοράσει αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού δίνοντας κίνητρα! Ας θυμηθούμε όμως και το περίφημο Πακέτο Χατζηγάκη, ύψους 425 εκατομμυρίων ευρώ που δόθηκε στους αγρότες το 2009 και το οποίο υποχρεωθήκαμε σαν χώρα να επιστρέψουμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Τίποτα όμως δεν έσωσε τη Νέα Δημοκρατία από τη συντριβή του Οκτωβρίου 2009. Και πάλι είχε έλθει η ώρα τους και καμία παροχή δεν μπορεί να σταματήσει τη συντριβή.
Δυστυχώς η ιστορία συνεχίζεται. Το 2014, μετά τα κακά αποτελέσματα των Ευρωεκλογών ο Αντώνης Σαμαράς στρέφεται στον λαϊκισμό ο οποίος εκφράζεται με έναν απίθανο ανασχηματισμό. Παράλληλα δίνει και αυτός με τη σειρά του επιδόματα στους ένστολους. Ούτε όμως αυτός γλιτώνει από τη συντριβή του Ιανουαρίου 2015. Το μόνο που πέτυχε ήταν να στρώσει τον δρόμο στον γνήσιο, γνησιότατο λαϊκιστή Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος πήρε την Κυβέρνηση (αλλά όχι την εξουσία) με τις απίστευτες υποσχέσεις του. Βλέπετε, ουσιαστικά δεν κέρδισε ο Τσίπρας, αλλά είχε έλθει η ώρα του Σαμαρά να παραδώσει τα κλειδιά του Μαξίμου στον διάδοχό του, πράγμα που όπως όλοι γνωρίζουμε δεν έκανε, για να γραφτεί μια άλλη κακή στιγμή στην πολιτική ιστορία αυτού του τόπου.
Ολες οι παραπάνω ιστορίες αποδεικνύουν κάτι πολύ απλό. Οταν μια κυβέρνηση καταρρέει, δεν υπάρχει καμία παροχή ή επίδομα που θα τη σώσει. Δυστυχώς όμως οι πολιτικοί μας μόνο αυτό ξέρουν και μόνο αυτό κάνουν, οξύνοντας τα προβλήματα. Αλλά και ο λαός μας που συνεχώς τον κανακεύουμε, δεν πάει πίσω. Οταν μυρίζεται πτωμαΐνη πιέζει για παροχές, αγνοώντας τις συνέπειες που θα έχουν στις επόμενες γενιές. Δεν είναι τυχαίο, ούτε συμπτωματικό ότι όσοι πολιτικοί δεν χόρεψαν αυτό το ταγκό του λαϊκισμού βρέθηκαν πολύ γρήγορα εκτός πολιτικής. Στον χορό αυτό των πολιτικών με τους ψηφοφόρους τον ρυθμό και τη μελωδία τον δίνουν οι δημοσιογράφοι οι οποίοι πιέζουν τους πολιτικούς να ενδίδουν στις απαιτήσεις του λαού, ανεξάρτητα από τις συνέπειες.
Ακούσατε ποτέ σε καμία εκπομπή που εμφανίζονται συνταξιούχοι με μειωμένη σύνταξη να τους λέει κάποιος δημοσιογράφος ότι δεν υπάρχουν χρήματα. Τελεία και παύλα. Ολοι ρωτάνε για το πότε θα επανέλθουμε στην προ κρίσης κατάσταση και έτσι συντηρείται το ίδιο παραμύθι. Οπως μου το διατύπωσε ένας αξιόλογος συντάκτης:
«Οι αναγνώστες, οι ακροατές και οι τηλεθεατές δεν θέλουν να ακούνε δυσάρεστα πράγματα, έστω και αν είναι αλήθεια».
Ετσι όμως δεν μπορούμε να πάμε μπροστά. Πρέπει πρώτα να παράγουμε και μετά να ζητάμε. Εμείς δυστυχώς μάθαμε, ή μας μάθανε, ότι μπορούμε να ζητάμε τα πάντα από το κράτος πατερούλη και αυτό θα βρίσκει τον τρόπο να μας τα δίνει.
Χωρίς ανάπτυξη από τον ιδιωτικό τομέα, δεν υπάρχουν χρήματα για παροχές στον Πειναλέοντα και στην Ανεργίτσα. Το διατύπωσαν πολύ καλύτερα από μένα η Margaret Thatcher: «Το πρόβλημα με τον σοσιαλισμό είναι πως τελειώνει όταν τελειώσουν τα χρήματα των άλλων» και ο Winston Churchill: «Η Κυβέρνηση δεν μπορεί να σου δώσει τίποτα, αν πρώτα δεν το πάρει από εσένα»!
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.