Οι φόβοι που θα οδηγήσουν σήμερα χιλιάδες Ελληνες στην πλατεία Συντάγματος είναι οπωσδήποτε σεβαστοί, αφού οι ίδιοι τούς νιώθουν ως πραγματικούς και αντιδρούν αναλόγως· είναι όμως αβάσιμοι. Η Ελλάδα δεν έχει να φοβάται τίποτε από μια Μακεδονία στα βόρεια σύνορά της.
Αντιθέτως, έχει να προσβλέπει στην καλή συνεργασία μαζί της, διότι μακροπρόθεσμα μόνον η Ελλάδα προσφέρει όχι μόνο την ευρωπαϊκή προοπτική (απολύτως απαραίτητη για την πρόοδο της χώρας) αλλά και τη γεωπολιτική.
Ανατολικά, η ΠΓΔΜ έχει τη Βουλγαρία, η οποία δεν αναγνωρίζει μακεδονική εθνότητα, καθώς θεωρεί τον μακεδονικό εθνικισμό υποσύνολο του βουλγαρικού. Δυτικά έχει την Αλβανία, που είναι φυσικό να διεκδικεί επιρροή, όταν το ένα τέταρτο του πληθυσμού της ΠΓΔΜ είναι Αλβανοί. Με τους Σέρβους, στον Βορρά, οι σχέσεις στράβωσαν σοβαρά όταν η ΠΓΔΜ αναγνώρισε το Κόσοβο. Εκτοτε, επιδεινώνονται σταθερά, με το τελευταίο επεισόδιο να έχει ως αφορμή την υποστήριξη της ΠΓΔΜ στην ένταξη του Κοσόβου στην UNESCO. Οι μόνοι με τους οποίους οι γείτονες δεν έχουν πρόβλημα είμαστε εμείς, που ως χώρα αντιπροσωπεύουμε στα μάτια τους μια προοπτική πολύ πιο δελεαστική, εν σχέσει με τις άλλες χώρες. Εκτός από το όνομα, βέβαια…
Τι φοβόμαστε από τα Σκόπια; Να το θέσω με όρους που συγκινούν όσους θα μετάσχουν σήμερα στο συλλαλητήριο: μήπως τους καραβλάχικους ανδριάντες και τις επωνυμίες αεροδρομίων, όταν οι τάφοι των Μακεδόνων βασιλέων –αυτού του Φιλίππου Β΄– είναι εδώ, στην ελληνική επικράτεια; Επειτα, γιατί να μας τρομάζει η προοπτική της στενής συνεργασίας με μια Ανω ή Βόρεια Μακεδονία, όταν, κατά τους ισχυρισμούς των διοργανωτών των συλλαλητηρίων, ζουν εκεί δεκάδες χιλιάδες Ελληνες, ίσως και εκατοντάδες, οι οποίοι υποτίθεται ότι κρύβουν την ταυτότητά τους; (Ενδιαφέρουσα η ειρωνεία ότι παρόμοιοι ισχυρισμοί δεν εκλαμβάνονται ως εκδήλωση αλυτρωτισμού από την πλευρά εκείνων που τους εκφέρουν…)
Υστερα από 27 χρόνια καβγά, υπάρχει βέβαια το ζήτημα που λανθασμένα ονομάζουμε «αλυτρωτισμό» των Σκοπίων, αποδεχόμενοι την οπτική γωνία της άλλης πλευράς. Για να ήταν αλυτρωτισμός, θα έπρεπε να υπήρχαν εδώ αλύτρωτοι σλαβόφωνοι. Υπάρχουν; Πρόκειται για επεκτατισμό, λοιπόν, ο οποίος πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπίζεται στο πακέτο της λύσης. Να είμαστε ρεαλιστές, όμως: εφόσον επιθυμούμε την εδραίωση και την πρόοδο αυτού του κράτους επ’ αμοιβαία ωφελεία, τότε θα πρέπει να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι προϋπόθεση για όλα αυτά είναι να υπάρξει μακεδονική ταυτότητα. Χωρίς αλύτρωτους, η μακεδονική ταυτότητα των σλαβόφωνων γειτόνων δεν είναι απειλή για τους Ελληνες Μακεδόνες, μακροπρόθεσμα η έλξη της ελληνικής «μακεδονικότητας» θα είναι μεγαλύτερη. Η γεωγραφική Μακεδονία χωράει και άλλους· η ιστορική ξέρουμε, ξέρουν, ξέρει ο κόσμος όλος, σε ποιους ανήκει. Η γλώσσα που μιλούμε αρκεί.
Ομως ο σκοπός που είναι καλός στη θεωρία, για να είναι καλός και στην πράξη, πρέπει να υποστηρίζεται από τα κατάλληλα μέσα. Για ένα τέτοιο ζήτημα εθνικού ενδιαφέροντος, η κυβέρνηση όφειλε να έχει ακολουθήσει συναινετικές διαδικασίες. Αν το είχε κάνει, η θέση της Ν.Δ., λόγω του σκληρού πυρήνα των παραδοσιακών δεξιών ψηφοφόρων της, θα ήταν δυσκολότερη. Η κυβέρνηση, όμως, με την κατάφωρη προσπάθειά της εξαρχής να διχάσει τη Ν.Δ., αλλά και με την υβριστική αντιμετώπιση του κόσμου που κατεβαίνει στα συλλαλητήρια, το μόνο που πέτυχε ήταν να διευκολύνει τη Ν.Δ. να ακολουθήσει το ρεύμα. Οι Συριζαίοι που μας κυβερνούν παίζουν το παιχνίδι της αστικής δημοκρατίας – έχουν πια δεχθεί ότι δεν αλλάζουν οι συνθήκες. Στην κουλτούρα και στα ένστικτά τους, ωστόσο, παραμένουν Μπολσεβίκοι, εξ ου και οι καταστροφικοί χειρισμοί στο ζήτημα. Επειδή όμως έχουν δεχθεί ότι μόνο με αυτούς τους όρους τούς προσφέρεται η εξουσία, το πιθανότερο είναι ο Τσίπρας να υποχωρήσει, προκειμένου να κρατήσει την εξουσία – αφού πρώτα κατάφερε να στήσει μια νέα πλατεία, αυτήν τη φορά εναντίον του…