Βρισκόμαστε σε κρίσιμη στιγμή για το ονοματολογικό και, παράλληλα με τις διμερείς συνεννοήσεις, εκείνοι που δεν εκφέρουν άποψη για το θέμα τείνουν να γίνουν μειοψηφία.
Πολύς κόσμος αποδύεται –δικαιολογημένα σε πολλές περιπτώσεις– σε αγώνα προτάσεων και προβολής απόψεων, αλλά λίγοι σταθμίζουν ό,τι απαιτείται για το συμφέρον της Ελλάδας. Ο συγκινησιακός παράγων, ο πατριωτισμός και άλλα δεν αφήνουν σε κάποιους περιθώρια για νηφάλια σκέψη και ο διάλογος παρεκτρέπεται σε διαπληκτισμούς και σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι πρόωρης επίρριψης ευθυνών.
Στα περισσότερα θέματα, κυρίως όμως σε εκείνα που έχουν σημασία εθνική, επιβάλλεται να πρυτανεύει η αντίληψη της συνεννόησης και της συναίνεσης. Στον κόσμο, στους πνευματικούς ταγούς, στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης και, πριν απ’ όλους, στα κόμματα εκείνα που βλέπουν στους υψηλούς τόνους αντιπαράθεσης το μέσον για την προσέγγιση προεκλογικής πελατείας. Η ατμόσφαιρα έχει αρχίσει να ηλεκτρίζεται και ο κίνδυνος να πάμε για τα πολλά και να χάσουμε και τα λίγα δεν μπορεί να αποκλεισθεί. Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά τη δημιουργία του προβλήματος υπό τη νέα του μορφή, εκεί που αρκετά έδειχναν ότι αγγίζαμε τη λύση, φαίνεται να αντιμετωπίζουμε πρόβλημα όμοιο με εκείνο του Ταντάλου.
Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε στην πλάστιγγα όλα τα στοιχεία. Ας δούμε όχι μόνον ό,τι φαίνεται, αλλά και ό,τι μπορεί να αναδυθεί στο μέλλον σε όποια εξέλιξη και αν υπάρξει. Ας σκεφτούμε ότι στη γειτονιά της Ελλάδας δεν είναι λίγοι εκείνοι που επιδιώκουν –για τα δικά τους εθνικά οφέλη– να έχουν επιρροή στον χώρο της Βαλκανικής και να εκμεταλλευθούν την όποια απουσία της. Ας προσπαθήσουμε να δούμε αν η όποια απόφασή μας συμβάλλει στο να προκληθούν κενά που –χωρίς την ελάχιστη αμφιβολία– θα σπεύσουν να καλύψουν άλλοι γείτονες των οποίων η ενίσχυση της επιρροής και στα βόρεια σύνορά μας κάθε άλλο παρά επιθυμητή είναι από την πλευρά μας.
Αν η Ελλάδα επιθυμεί να είναι αποφασιστικά παρούσα στη σκηνή του περίγυρού της, αν επιθυμεί η φωνή της όχι απλώς να φθάνει αλλά και να ακούγεται από τους εταίρους και τους διεθνείς συμπαίκτες της και αν θέλει να βελτιώσει την εικόνα της στο διεθνές στερέωμα, καλά θα κάνει να συνειδητοποιήσει –τόσο σε επίπεδο πολιτικών όσο και κοινωνίας– ότι οι «ευαισθησίες» της και οι αντιδράσεις της δεν είναι οικογενειακή υπόθεσή της, αλλά και αντικείμενο της προσοχής του διεθνούς παράγοντα. Που, καλώς ή κακώς, συνεκτιμά και αυτές στις κινήσεις του που μπορεί να μας αφορούν άμεσα.
* Ο κ. Γιώργος Κακλίκης είναι πρέσβης ε.τ.