Ας υποθέσουμε ότι έχει δίκιο η κυβέρνηση. Ας υποθέσουμε ότι, όπως δήλωσε στην πόρτα του Μαξίμου –ενδεδυμένος το πέτσινο μπουφάν του τιμωρού– ο υπουργός Δικαιοσύνης, το σκάνδαλο της Novartis είναι «τεράστιο», μεγαλύτερο από εκείνο της Siemens. Πώς βοηθάει στην αποκάλυψή του η κυβέρνηση;
Για να απαντήσει κανείς στο ερώτημα και να φτάσει στην ουσία του σκανδάλου, πρέπει να κλείσει τα μάτια στην εμφανή σκηνοθεσία – σύμφωνα με την οποία η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης προέβη on camera σε κομματική προανάκρουση της ανάκρισης. Πρέπει να προσπεράσει και την αφανή μεθόδευση, με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να μετέχει σε σύσκεψη α λα «πρωινό καφέ» στον Αρειο Πάγο. Για να δει κανείς την ουσία της υπόθεσης, πρέπει να διαπεράσει τη μιντιακή αχλύ των υπαινιγμών και των σκανδαλοθηρικών σπαραγμάτων της προανάκρισης – αχλύ που εδώ και πολλούς μήνες στηνόταν για να δώσει στη δικογραφία περιωπή πολιτικού μυστηρίου.
Ακόμη και η λίστα των πολιτικών προσώπων της δικογραφίας συμβαίνει να συμπίπτει με τη «μαύρη λίστα» των διακεκριμένων αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ. Αρκεί κανείς να σκεφτεί ποιοι κρίκοι στην αλυσίδα των πρωθυπουργών, υπουργών Οικονομικών και υπουργών Υγείας λείπουν από αυτή τη λίστα.
Εκπληξη στη διαλογή είναι ο Παναγιώτης Πικραμμένος. Ουσιαστικά μη πολιτικό πρόσωπο, ο πρώην πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας και υπηρεσιακός πρωθυπουργός για κάτι περισσότερο από ένα μήνα τον Μάιο του 2012, δεν μετείχε, ούτε μετέχει στην κομματική αντιπαράθεση. Η μόνη του οιονεί πολιτική ιδιότητα είναι η σχέση του με τον πρόεδρο της Ν.Δ., που μπορεί, ωστόσο, να είναι αρκετή για να διεγείρει αντανακλαστικά εχθροπάθειας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόταν μια Novartis. Χρειαζόταν μια πλατφόρμα καταγγελίας, που θα υπενθύμιζε τον λόγο ύπαρξής του. Που θα θύμιζε στις πλατείες –με τις οποίες για πρώτη φορά βρέθηκε αντιμέτωπη η κυβέρνηση– ποια είναι η γνήσια αντισυστημική δύναμη.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ παροχετεύουν την πίεση στη Δικαιοσύνη – που μεταφέρουν το πολιτικό τους πρόβλημα στους θεσμούς.
Το κάνουν, όπως πάντα, με την κυνική βεβαιότητα ότι το κοινό στο οποίο απευθύνονται δεν ανησυχεί για δικονομικές λεπτομέρειες και θεσμικές ανορθογραφίες.
Είναι, όμως, η πρώτη φορά που η μέθοδος δοκιμάζεται με την κυβέρνηση τόσο αδύναμη. Η σφοδρότητα της επίθεσης στο παλαιό πολιτικό σύστημα θα είναι ανάλογη με την ανασφάλεια της επιτιθέμενης εξουσίας.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες –συνθήκες όπου η πολιτική αντιπαράθεση παίρνει ήδη χαρακτήρα διαρκούς κυνομαχίας χωρίς κανόνες– δεν έχει σημασία η ποινική εξέλιξη της υπόθεσης. Δεν έχει σημασία ποιος είναι αθώος και ποιος ένοχος.
Σημασία για τον ΣΥΡΙΖΑ έχει να στηθεί τελετουργικά το ικρίωμα όπου θα εκτελεστεί ξανά το «σύστημα».