Μπροστά στα έργα του Μάρκου Μπλάτσιου, όλα λάδια σε λινό, αισθάνεσαι το μεταίχμιο δύο κόσμων, το σημείο στο οποίο επικρέμαται επισφαλής μια δυσδιάκριτη ισορροπία. Ο Μάρκος Μπλάτσιος, ένας ζωγράφος που δουλεύει πολύ με τις προβολές της φαντασίας και τους λαβυρινθώδεις έλικες του νου, προχωράει σε σπουδές του υποσυνείδητου με μία διάθεση αφηγηματικότητας.
Τα έργα που εκθέτει στη δεύτερη ατομική του έκθεση (έως και αύριο στην Gallery Genesis, Χάρητος 35) μοιάζουν να συνθέτουν ένα σπονδυλωτό αφήγημα, σαν νυχτερινές ιστορίες με ήρωες που ζουν σειρά ψευδαισθητικών καταστάσεων ως βιώματα. Εργο το έργο, ο Μάρκος Μπλάτσιος χτίζει έναν μυστικό και σιωπηλό κόσμο, γεμάτο γρίφους και «οπτικές παραδοξότητες», όπως λέει. Οργανώνει διαφυγές για το βλέμμα του θεατή, που ελίσσεται ανάμεσα σε κάμαρες ανοικτές σε ουράνιους θόλους και σε προεκτάσεις του νου μέσα σε αστικούς δαιδάλους όπου ο «ήρωας» μπορεί να βλέπει εξ αποστάσεως τον εαυτό του σαν σε όνειρο. Καθώς ο «έξω κόσμος» πιέζει για είσοδο σε κλειστά δώματα, καθώς οι σκιές μεγαλώνουν και το γαλάζιο της νύχτας τρεμοπαίζει, καθώς η σελήνη και το υδάτινο στοιχείο γεννούν παραβολές, κάπου εκεί ανάμεσα, αναφύεται αυτή η αγωνιώδης γαλήνη, που διαχέεται στα έργα του Μάρκου Μπλάτσιου. Υπάρχει σύγκρουση του αχανούς με το μύχιο.