Πρόσφατα ο κύριος Γκρι μου αποκάλυψε ποιος είναι ο αγαπημένος του ήρωας. Είναι ένας απλός Βρετανός, γόνος εργατικής τάξης, με στοιχειώδη μόρφωση, που έζησε στα χρόνια της βικτωριανής Αγγλίας. Το όνομα αυτού, παντελώς αδιάφορο: Τζορτζ Σμιθ (1840-1876).
Ο κύριος Σμιθ, λοιπόν, έπιασε την πρώτη του δουλειά σε λονδρέζικο εκδοτικό οίκο ειδικευόμενος στη χαρακτική χαρτονομισμάτων, το μεγάλο του πάθος όμως ήταν ο χαμένος πολιτισμός των Ασσυρίων. Διάβαζε οτιδήποτε σχετικό έπεφτε στα χέρια του, ενώ στον ελεύθερο χρόνο του ξημεροβραδιαζόταν στο Βρετανικό Μουσείο μελετώντας εξαντλητικά τις πλάκες σφηνοειδούς γραφής που προέρχονταν από αρχαιολογικές ανασκαφές κοντά στη Μοσούλη. Οι δυτικοί αρχαιολόγοι είχαν αρχίσει να εξερευνούν τις θαμμένες πόλεις στον Τίγρη και στον Ευφράτη και αυτό που βρήκαν ήταν ότι οι λαοί της Μεσοποταμίας φύλαγαν πολύ συστηματικά τα αρχεία της γραμματολογίας τους. Μιλάμε για περίπου 134.000 πλάκες σφηνοειδούς γραφής
Τον Νοέμβριο του 1872, ο κύριος Σμιθ παράτησε ξαφνικά τη μελέτη και άρχισε να χοροπηδάει, σύμφωνα με τις καταγεγραμμένες μαρτυρίες των παρισταμένων, «πετώντας τα ρούχα του». Ενας εκστασιασμένος άνδρας 32 ετών με μια χιπστεροειδή γενειάδα είχε αρχίσει να γδύνεται χορεύοντας μέσα στο Βρετανικό Μουσείο του βικτωριανού Λονδίνου. Γιατί;
Ο κύριος Σμιθ είχε εντρυφήσει σε ευρήματα που προέρχονταν από τη βιβλιοθήκη που είχε στήσει στην αρχαία Νινευή ο Ασσύριος βασιλιάς Σαρδανάπαλος, εκεί όπου σήμερα είναι το βόρειο Ιράκ.
Το 612 π.Χ., λίγο καιρό μετά τον θάνατο του Σαρδανάπαλου, συνασπισμός εχθρικών δυνάμεων πολιόρκησε τη Νινευή και την κατέλαβε, καταστρέφοντάς την. Ολος αυτός ο πλούτος θάφτηκε κάτω από τη γη έως τη δεκαετία του 1840, οπότε οι ανασκαφές έφεραν όλα όσα διασώθηκαν στο Λονδίνο – και κάτω από την άγρυπνη ματιά του κυρίου Σμιθ.
Αποκρυπτογραφώντας τις πλάκες με απερίγραπτη αφοσίωση, ο εκπληκτικός αυτός τύπος συνειδητοποίησε κάποια στιγμή ότι αυτό που διάβαζε κάτι του θύμιζε: ήταν μια παραλλαγή της βιβλικής αφήγησης του κατακλυσμού του Νώε.
Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, γινόταν αντιληπτό ότι η εβραϊκή ιστορία του κατακλυσμού είχε τις ρίζες της κάπου αλλού – συγκεκριμένα σε όσα αναφέρονται στο έπος του Γκιλγκαμές. Οι εξόριστοι Εβραίοι της Βαβυλώνος είχαν προφανώς ακούσει πρώτοι για τον κατακλυσμό και σταδιακά τον έκαναν «δικό τους». Και ο κύριος Σμιθ, εκείνο τον ιστορικό Νοέμβριο του 1872, ήταν ο πρώτος που το διασταύρωσε.
Γι’ αυτό και άρχισε να γδύνεται μεθυσμένος από χαρά. «Να γδύνεται, τρόπος του λέγειν», σχολιάζει ο κύριος Γκρι. «Οπως γράφει ο σπουδαίος Αμερικανός φιλόλογος Στίβεν Γκρίνμπλατ στο εκπληκτικό “The Rise and Fall of Adam and Eve”, που μόλις κυκλοφόρησε στην Αμερική, μιλάμε για τη βικτωριανή Αγγλία: όλο κι όλο, αυτό που έκανε ο Τζορτζ Σμιθ ήταν να λύσει το κολάρο του. Αλλά ακόμα κι αν είχε μείνει τσιτσίδι, δεν θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο;» Θα ήταν.