05.30
Ξυπνώ λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος. Η ομορφότερη ώρα της ημέρας. Την ονειρεύομαι αποβραδίς. Θα κάνει ζέστη σήμερα. Τα τζιτζίκια ξύπνησαν νωρίς. Ο καφές ή τα βότανα είναι ήδη έτοιμα. Βγαίνω στην πάνω βεράντα να πιω το ρόφημά μου, μυρίζοντας την πρωινή υγρασία, το νοτισμένο χώμα και τα λουλούδια. Ακούγοντας τα πουλιά να ζωηρεύουν. Από εκεί έχω ανοιχτό ορίζοντα και εποπτεία ολόκληρου του κτήματος μπροστά. Η μέρα ανασταίνεται. Ανασταίνω κι εγώ τις αισθήσεις μου παρατηρώντας κάθε φορά νέες λεπτομέρειες.
06.30
Βγαίνω να περπατήσω με τα σκυλιά στον χωματόδρομο, να παίξουμε, να γυρίσω να κόψω μερικά λουλούδια για το βάζο από τον κήπο, όσο το πρωινό ετοιμάζεται. Αυτή η αίσθηση ελευθερίας στην εξοχή δεν αντικαθίσταται με καμία ευκολία της πόλης.
08.00
Μετά μουσικής, παίρνουμε το πρωινό μας, φρυγανισμένο ψωμί από δίκοκκο σιτάρι, αυγά ορτυκιού που έχουν πολλαπλάσια πρωτεΐνη, σολομό, λίγη σαμπάνια που πάντα μου φτιάχνει το κέφι. Και πολλά φρέσκα φρούτα. Εχουμε πάντα παρέα. Ολο και κάποιος φίλος πέρασε το βράδυ από δω και ξέμεινε. Κάποιοι έχουν δικό τους δωμάτιο και κλειδί. Κάποιοι έρχονται σ’ εμάς για να συγκεντρωθούν, να δουλέψουν και να εκτονωθούν με παιχνίδια ή γιορτές όποτε μας προκύπτουν. Λατρεύω να έχω γεμάτο σπίτι. Η μέρα προμηνύεται μακριά, μόνο με την ιδέα κουράζομαι και γέρνω να πάρω έναν υπνάκο μέχρι τις 11.00 στο σπιτάκι του κήπου. Απόλαυση.
12.00
Ερχεται ο προσωπικός μου γυμναστής, ένα νέο παιδί με θετική ενέργεια, καθόλου γλείφτης, σεμνός, με σπουδές στο εξωτερικό, φιλότιμος. Με πιέζει να κρατώ την αυτοπειθαρχία μου, το αδύναμο σημείο του χαρακτήρα μου. Η προπόνηση τελειώνει με μια βουτιά. Κι ένα ντους.
13.00 – 14.00
Εχω μια σύντομη συνομιλία με τον στενό μου φίλο Χ.Χ., με ενημερώνει για τις χιονοστιβάδες στο Αλμάτι (σ.σ. Καζαχστάν). Λαμπρός επιστήμονας. Σπουδάσαμε μαζί εκεί. Στο εν λόγω πανεπιστήμιο έχουν προχωρήσει εξαιρετικά ως προς την πρόβλεψη των ειδικών φαινομένων του πάγου. Λατρεύω τα ταξίδια εκεί, έχω τόσους φίλους που βλέπω αραιά. Αρπάζουμε την ευκαιρία να συναντηθούμε στα συνέδρια ανά τον κόσμο, αλλά σχεδόν πάντα κάποιος λείπει. Οφείλω να διοργανώσω ένα reunion. Το σημειώνω.
14.30
Γευματίζουμε ο καθένας μόνος του λόγω διαφορετικών υποχρεώσεων τις καθημερινές. Καλύτερα. Αυτό το διάστημα χρειάζομαι τη μοναχικότητά μου, την εσωστρέφειά μου προκειμένου να καταφέρω να παραμείνω δημιουργική. Εως τις 19.00 εργάζομαι στο στούντιό μου, το ειδικά διαμορφωμένο δώμα που βλέπει θάλασσα. Το γαλάζιο με βοηθάει να ενώνομαι με το σύμπαν και να γεννώ ιδέες. Εχει τζαμαρία στις τρεις μεριές. Δροσερό το καλοκαίρι, ζεστό τον χειμώνα και κυρίως με καταπληκτική ηχομόνωση. Εχεις την αίσθηση ναυαγού. Τέτοια απομόνωση. Η φαντασία μπορεί να καλπάσει εκεί επάνω. Τόσα χρόνια ο χώρος αυτός δεν με έχει κουράσει.
19.30
Παίρνω το τελευταίο γεύμα της ημέρας. Πολύ ελαφρύ. Προσέχω ιδιαίτερα το πεπτικό μου. Ποτέ καλαμπόκι, άβραστα λαχανικά, τυρί, γιαούρτι. Και η κοπέλα που έχουμε μαγειρεύει πράγματι καταπληκτικά. Θα πικραθώ αν φύγει.
20.30 – 23.00
Επιτέλους, χρόνος καθαρά δικός μου. Φροντίζω τον εαυτό μου, την εμφάνισή μου. Θα κατέβω μια βόλτα στο κέντρο της πόλης. Κοινωνικοποίηση, φίλοι, διασκέδαση, κουβέντες, αθώα κουτσομπολιά, σχέδια για ταξίδια… Ονειρέψου για να ζεις καλύτερα το σήμερα. Κλείνουν τα μάτια μου. Ευτυχώς που έχουμε άνθρωπο να οδηγεί το αυτοκίνητό μου.
Διακόπτω εδώ. Είμαι με alarm έξω απ’ το σουβλατζίδικο και μου κορνάρουν. Ενοχλώ, κι έχω παγώσει. Χαιρετισμούς από καρδιάς.
Η Μαρία Πρωτόπαππα ερμηνεύει, σε δική της διασκευή, την «Εμμα», βασισμένη στις «Αναμνήσεις δι’ αλληλογραφίας» (μτφρ. Μαρία Παλαιολόγου, εκδ. Ικαρος,), που έγραψε η Κολομβιανή ζωγράφος Εμμα Ρέγιες, στη Β΄ Σκηνή του Θεάτρου της Οδού Κεφαλληνίας. Από 20 Φεβρουαρίου, για δέκα παραστάσεις. Κεφαλληνίας 18, Κυψέλη.