Η φασολάδα της Κυριακής

2' 9" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Βαριά και ασήκωτη η πόλη, τα σημάδια της κρίσης στον καθ’ ημέραν βίο έντονα, το ρήγμα στην κοινωνία, μέσα μας, παραμένει βαθύ. Τις Κυριακές, βρέξει χιονίσει τις Κυριακές, καταφεύγω στην κουζίνα, να μαλακώσει η ψυχή μου.

Και έτσι συμβαίνει. Η ποιητική διαδικασία του μαγειρέματος λειτουργεί ηρεμιστικά, σκεδάζει τον φόβο και την πίεση, αποκαλύπτει δυνατότητες χαρούμενες. Ανατέλλουν σκέψεις και αισθήματα παρηγορητικά, ξαναβρίσκεις τις σταθερές σου. Η κρίση αναστέλλεται. Προσώρας ξανοίγει η διάθεση.

Θα φτιάξω φασολάδα. Κυριακάτικα φασολάδα; Ναι, μια φασολάδα θα γλυκάνει τα μέσα μας. Τα επιτηδευμένα, τα λουσάτα, τα βαριά φαγητά, τα σορτ ριμπς, τα ριμπάι, τα ριζότι με κακό αρμπόριο και κάκιστο λάδι τρούφας, το κροκ μεσιέ σε πλαστικά ψωμάκια είναι αυθάδη, μπανάλ, πώς να το κάνουμε, μυρίζουν παρακμή, γεροντίλα.

Φασολάδα, λοιπόν. Τσιγαρίζω μπόλικο κρεμμύδι σε ελαιόλαδο. Το κρεμμύδι κομμένο λεπτές φέτες, πριν το βάλω στην κατσαρόλα το τρίβω με αλάτι να πέσει λίγο. Λάδι δεν βάζω πολύ, αλλά δεν το τσιγκουνεύομαι κιόλας, πώς θα μελώσει το φαγητό αλλιώς; Το τσιγάρισμα θα πάρει ώρα, σε σιγανή προς μέτρια φωτιά. Πρέπει σχεδόν να λιώνουν τα κρεμμύδια. Τότε ρίχνω και τα καρότα, λεπτές ροδέλες. Κοτσάνια μαϊντανού και σέλινου, μόνο κοτσάνια, άκοπα. Δάφνες. Συνεχίζω το τσιγάρισμα να πάρω το άρωμά τους. Τα φασόλια τα έχω μουλιάσει για ένα εικοσιτετράωρο. Είναι ψιλά, από τον Φενεό, βιολογικά. Θυμάμαι ένα καλογερίστικο μυστικό: να τα μουλιάζεις όχι ένα βράδυ, αλλά μία ολόκληρη μέρα. Έτσι έκανα, έτσι κάνω και γίνονται απίστευτα τρυφερά.

Ρίχνω τα φασόλια, ελάχιστο πελτέ, δεν τον τσιγαρίζω τον πελτέ, θέλω να δώσει τη νοστιμιά του χωρίς να κυριαρχήσει, στόχος μου να ακούγεται καθαρά η γεύση του οσπρίου. Βάζω νερό καυτό, όχι κρύο, μην αρρωστήσει το φαγητό. Όταν πάρει μια καλή βράση, χαμηλώνω στο ελάχιστο τη φωτιά και αφήνω τη φασολάδα να σιγοβράσει ξέσκεπη για ένα τρίωρο. Σιγά σιγά τα φασόλια θα σκάσουν, θα απελευθερώσουν όλο το άμυλό τους, η σούπα θα χυλώσει.

Προς το τέλος, ψαρεύω τα κοτσάνια των μυρωδικών, δυναμώνω τη φωτιά στο μέγιστο, να αρπάξει λίγο το άμυλο στον πάτο της κατσαρόλας. Σε αυτά τα τελευταία λεπτά, αλάτι, μια χουφτίτσα φύλλα σέλινου, λίγη μαντζουράνα, ρίγανη ή θυμάρι. Στο τέλος, μερικές σταγόνες λεμόνι και στα πιάτα αγουρέλαιο. Δοκίμασα το φετινό του Κύκλωπα, του θρακιώτικου ελαιοτριβείου που βραβεύσαμε φέτος. Καλύτερο από το περσινό, έξοχο. Με το λάδι τους διδάσκουν καλαισθησία, ποιότητα, το συμβολικό φορτίο αυτού του λαδιού είναι σημαντικό και χρήσιμο: ας είναι αυτό η πραγματικότητά μας, η βιοθεωρία μας μια Κυριακή.

Καλύτερη η φασολάδα και από κυριακάτικο ροστ μπιφ.

ΥΓ: Η σελίδα 6, η πιο όμορφη, η πιο πολύτιμη σελίδα του τεύχους 142 που κυκλοφόρησε στις 11/2/18. Καλές δουλειές στο ταχυφαγείο μας, κ. Καρατζά.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή