Εδώ και λίγο καιρό, μια νέα γενιά ψηφιακών καλλιτεχνών συνδυάζει την τέχνη της φωτογραφίας με τεχνικές επεξεργασίας εικόνων, διαμορφώνοντας ολόκληρες πόλεις κατά τα πρότυπα των εφέ της κινηματογραφικής ταινίας «Inception».
Όταν η αρχιτεκτονική γίνεται τέχνη
Ο Ισπανός καλλιτέχνης και φωτογράφος Βίκτορ Ενρίκ ξεκίνησε να «μεταμορφώνει» αρχιτεκτονικές φωτογραφίες κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού στη Ρήγα, πρωτεύουσα της Λετονίας. Φωτογράφισε μία γέφυρα της πόλης και μετά «έκανε» τη γέφυρα να αιωρείται στον ουρανό και μάλιστα, σε ορθή γωνία. Η φωτογραφία αυτή έγινε η πρώτη σε μια σειρά, την οποία ονόμασε «Πορτραίτα Πόλεων».
Σε άλλες δημιουργίες του, ο Βίκτορ αναποδογύρισε και περιέστρεψε πύργους, τους έδωσε φανταστικά σχήματα, έφτιαξε τσουλήθρες που ξεκινούν από τους πάνω ορόφους κτιρίων και καταλήγουν στον δρόμο, καθώς και ουρανοξύστες που στην κορυφή τους έχουν άλλα, μικρότερα κτίρια. Ωστόσο, όλα αυτά είναι ανέφικτα από μηχανολογικής και αρχιτεκτονικής άποψης.
Ο Βίκτορ γνώριζε ήδη καλά το λογισμικό τρισδιάστατης απεικόνισης που χρειάζεται για να επεξεργαστεί τις φωτογραφίες του, αφού δούλευε για πάνω από δέκα χρόνια σε τμήματα οπτικοποίησης και ψηφιακής επεξεργασιάς φωτογραφιών για διάφορες εταιρείες αρχιτεκτονικής στη Βαρκελώνη.
«Σκέφτηκα πως είχε έρθει ο καιρός να χρησιμοποιήσω τις τεχνικές που είχα μάθει, αλλά αυτή τη φορά στους δρόμους», δήλωσε σε συνέντευξή του. «Έτσι λοιπόν, παραιτήθηκα από τη δουλειά μου και ξεκίνησα να πειραματίζομαι με τα εργαλεία που χρησιμοποιούσα, χωρίς να έχω στο μυαλό μου κάποιο συγκεκριμένο στόχο. Ήθελα απλά να δω τι δυνατότητες υπήρχαν».
Αφού τελειώσει με τη φωτογράφιση του κτιρίου, ο Βίκτορ σχεδιάζει με τα ψηφιακά εργαλεία του την αρχιτεκτονική προοπτική, δηλαδή το κτίριο όπως φαίνεται με γυμνό μάτι, ανάλογα με το σημείο από το οποίο το κοιτάζει. Αφού αλλάξει τη δομή του, πρέπει με ευλαβική προσήλωση να επιμεληθεί της υφής, του χρώματος και της σκίασης, ώστε οι αλλαγές του να φαίνονται ρεαλιστικές.
Κατά μέσο όρο, χρειάζεται περίπου τρεις εβδομάδες για μία φωτογραφία, αν χρειάστηκε πάνω από οκτώ μήνες για να τελειώσει το έργο του με το όνομα «NHDK», το οποίο έδωσε σε ένα ξενοδοχείο του Μόναχο 88 διαφορετικά σχήματα.
«Έπρεπε να σχεδιάσω τα πάντα, όχι μόνο ό,τι έβλεπα, αλλά και ό,τι μπορεί να κρυβόταν. Φανταστείτε να σχεδιάζετε την ταράτσα ενός ουρανοξύστη, την οποία δεν μπορείτε να δείτε, με μοναδικό εφόδιο, μια θολή δορυφορική φωτογραφία».
Αρχιτεκτονική φαντασία
Από την άνθισή της κατά την περίοδο της Αναγέννησης, η αρχιτεκτονική ζωγραφική έριχνε το βάρος της στην πιστή αντιγραφή κτιρίων και στην εξιδανικευμένη απεικόνιση πόλεων. Και μπορεί η τέχνη του Βίκτορ να είναι ξεκάθαρα μοντέρνα, τόσο σαν μέθοδος, όσο και σαν αποτέλεσμα, ο ίδιος όμως, θεωρεί ότι συνδέεται με εκείνη των κλασσικών καλλιτεχνών.
«Η ιχνογραφία για την αντιγραφή του μοντέλου είναι από τα αγαπημένα μου πράγματα», δήλωσε αναφερόμενος στην αμφιλεγόμενη θεωρία πως οι Αναγεννησιακοί ζωγράφοι χρησιμοποιούσαν κρυστάλλινους φακούς για να ολοκληρώσουν τα έργα τους. «Δεν απομνημόνευαν αυτό που έβλεπαν και μετά το μετέφεραν στο χαρτί, αλλά το πρόβαλαν σε επιφάνειες και μετά το ζωγράφιζαν. Κάνω κάτι παρόμοιο, απλά αντί να το κάνω στον πραγματικό κόσμο, το κάνω στον ψηφιακό».
Αυτή η μορφή αστικής ψηφιακής τέχνης δεν αντιμετωπίζεται συχνά ως ξεχωριστό είδος τέχνης. Αλλά αν ήταν, θα συμπεριλάμβανε τα πάντα, από τα «ιπτάμενα σπίτια» του Λόρεντ Τσεχέρε, μέχρι τα φωτομοντάζ του Φίλιπ Ντουτζάρντιν, ο οποίος δημιουργεί απραγματοποίητα συμπλέγματα κτηρίων, με τη χρήση εικόνων από ήδη υπάρχοντα κτήρια.
Με τη χρήση του όρου «Αρχιτεκτονική Φαντασία», ο καλλιτέχνης Τσαβιέρ Ντελόρι, εντοπίζει τόσο ομοιότητες, όσο και διαφορές ανάμεσα στα έργα τους.
«Τα τελευταία χρόνια, έχουν εμφανιστεί αρκετοί καλλιτέχνες που επεξεργάζονται εικόνες αρχιτεκτονικής με τη χρήση παρόμοιων ψηφιακών εργαλείων», δήλωσε σε μια συνέντευξή του.
«Αλλά το αποτέλεσμα εξαρτάται από την καλλιτεχνική προσέγγιση που θα προτιμηθεί. Πιστεύω πως αυτές οι προσεγγίσεις κάνουν την αρχιτεκτονική πιο ελκυστική για τους νεοφώτιστους στον κλάδο».
Αυτόν τον καιρό, ο Βίκτορ έχει τροποποιήσει τη θεματολογία του και πλέον, προσπαθεί να «αποκόβει» κτήρια και να τα κολλάει σε τελείως διαφορετικό περιβάλλον από αυτό που θα περίμενε ο κόσμος να τα δει. Έτσι, προσπαθεί να δει αν η αλλαγή του περιβάλλοντος στα κτήρια, μπορεί να αλλάξει την αντίληψη που έχει ο κόσμος για αυτά. «Προσκαλώ τον κόσμο να παίξει μαζί μου. Τον προσκαλώ στον κόσμο μου».
Πηγή: CNN, Επιμέλεια Κειμένου: Χρήστος Κανελλόπουλος