Οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν έναν χοντροκομμένο ιδιωματισμό γι’ αυτό που περνάει από το βράδυ του Σαββάτου ο Ευάγγελος Αντώναρος: Τον πέταξαν κάτω από το λεωφορείο, λένε για τον αποσυνάγωγο. Οι συνάδελφοί του της ίδιας νεοδημοκρατικής συνιστώσας άφησαν τον Αντώναρο μόνο του να σηκώσει το βάρος του επελαύνοντος «λεωφορείου» της αποπομπής του.
Hταν ένα βάρος που αναδέχτηκε και ο ίδιος με τη στερεοτυπική δικαιολογία όσων καραμανλικών βρίσκονται στην ανάγκη να εξηγούν τις εκπυρσοκροτήσεις του φρονήματός τους: Οι απόψεις του, διαβεβαίωσε, είναι προσωπικές, αποκλειστικά αντωναρικές, και δεν εκφράζουν τον πρώην πρωθυπουργό.
Η αλήθεια είναι ότι πάνω σε αυτή την εναλλαγή ρόλων βασίστηκε η δημόσια παρουσία του Αντώναρου από τότε που έπαψε να είναι βουλευτής. Πότε ήταν η εξουσιοδοτημένη φωνή που έδινε περιεχόμενο στην καραμανλική σιωπή· και πότε ήταν τίποτε – «ο απλός νεοδημοκράτης» που λέει αυθόρμητα και αφιλτράριστα τον καημό του στα κοινωνικά δίκτυα.
Δεν είναι, βέβαια, ο μόνος. Υπάρχουν και άλλα –όχι πολλά– στελέχη που δίνουν την εντύπωση ότι εκσφενδονίζουν βέλη εκτός γραμμής με μεγάλη άνεση. Με την άνεση που τους δίνει η ανομολόγητη βεβαιότητα ότι χαίρουν ειδικής, ενισχυμένης προστασίας.
Αν η περίπτωση του Αντώναρου έχει, όπως λένε, αξία παραδειγματισμού, είναι μόνο για να σηματοδοτήσει ότι τέτοια προστασία ούτε δίδεται ούτε θα τελεσφορούσε, αν δινόταν.
Ο Αντώναρος πάντως έχει δίκιο. Eχει δίκιο όταν αποσυνδέει τις αντιδράσεις του από την καραμανλική του ταυτότητα. Eνας καραμανλικός θα έβλεπε, ας πούμε, ότι η κατασκευή της Novartis, ανεξαρτήτως των κυβερνητικών σκοπιμοτήτων, κατατείνει στην κατεδάφιση όχι του ενός ή του άλλου στελέχους, αλλά συνολικά του παλαιού πολιτικού συστήματος – και, βεβαίως, την περίοδο της νεοκαραμανλικής διακυβέρνησης.
Eνας καραμανλικός θα αντιλαμβανόταν ότι ο τρόπος με τον οποίο η δικογραφία εξαιρεί λόγω «άγνοιας» τον πρώην πρωθυπουργό, τον προσβάλλει – εμφανίζοντάς τον τάχα ως έχοντα ανάγκη προνομιακής μεταχείρισης.
Τίποτε από όλα αυτά δεν έχει σχέση με τον καραμανλισμό. Κάποιοι λένε ότι υπάρχει «ιδεολογική» βάση σε αυτή την ανίατη εσωκομματική φαγούρα. Οτι οι ξενόφερτοι από τον ΛΑΟΣ αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία του κόμματος.
Ομως, ακόμη και η πιο ακραιφνής «δεξιά» επιλογή του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας –η κάθοδος του κόμματος στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό– έγινε με την ενθουσιώδη σύμπλευση, αν όχι με την παρώθηση, του καραμανλικού παράγοντα.
Η περίπτωση του Αντώναρου έχει τελικά κι έναν αθέλητο παραδειγματισμό. Δείχνει ότι κανείς δεν απειλεί τον καραμανλισμό όσο κάποιοι καραμανλικοί. Oσο εκείνοι που τον χρησιμοποιούν σαν μαγική αλοιφή για όλα.