Βυθισμένη στην εσωστρέφειά της, η ελληνική πολιτική τάξη και μαζί της η κοινωνία δείχνει να μην αντιλαμβάνεται «τι παίζει» στο διεθνές περιβάλλον. Πρόκειται για φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών κυρίως, γιατί στο μακρινό παρελθόν, τότε που ο κόσμος διάβαζε τα νέα και ενημερωνόταν από τις εφημερίδες, τα πράγματα ήταν αλλιώς· από την άλλη πλευρά όμως δεν πρέπει να λησμονείται ότι παραδοσιακά στη χώρα μας η άσκηση της εξωτερικής πολιτικής μεταβάλλεται σε εσωτερικό πρόβλημα. Παλιότερα, από τις επιλογές στην εξωτερική πολιτική προέκυψε ο εθνικός διχασμός, το Κυπριακό μεταβλήθηκε σε εσωτερική διαμάχη, το ίδιο ζούμε τώρα με το Μακεδονικό στην πρόσφατη εκδοχή του.
Ενώ λοιπόν στην Ελλάδα το Μακεδονικό έχει αναγορευθεί σε μείζον πρόβλημα εσωτερικής πολιτικής και η κυβέρνηση επέλεξε τη Novartis για να «φαρμακώσει» τους αντιπάλους της, τα σύννεφα στη Μέση Ανατολή γίνονται όλο και πιο μαύρα και ταυτόχρονα η Τουρκία κλιμακώνει το «bullying» τόσο εναντίον της Ελλάδας όσο και εναντίον της Κύπρου. Πιο συγκεκριμένα, η Τουρκία πρωταγωνιστεί στη δημιουργία μιας πραγματικά εκρηκτικής κατάστασης στη Μέση Ανατολή, φροντίζοντας επίσης να δείχνει σε Ελλάδα και Κύπρο ότι μπορεί κάλλιστα να προκαλέσει θερμά επεισόδια και εκρήξεις στο Αιγαίο ή στη νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου, με αφορμή την κυπριακή ΑΟΖ.
Είναι φανερό ότι αν εκραγεί η Μέση Ανατολή, όπου Τούρκοι, Κούρδοι, Ιρανοί, Ισραηλινοί, Σύροι, Ιρακινοί, Ρώσοι, Αμερικανοί, Χεζμπολάχ, αντικαθεστωτικοί, τζιχαντιστές έχουν εμπλακεί σε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο παιχνίδι, οι πολλαπλές επιπτώσεις θα φτάσουν μέχρι την Ελλάδα. Και αν όντως η Αθήνα δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα για να αποσοβήσει την κατάσταση εκεί, είναι ακόμη πιο φανερό ότι πρέπει πλέον να πάρει πολύ σοβαρά τις άμεσες απειλές που εκτοξεύει με αυξανόμενη συχνότητα η Αγκυρα. Πότε με δηλώσεις του ίδιου του Ερντογάν, του πρωθυπουργού του, άλλων υπουργών και συμβούλων, αλλά και κορυφαίων στρατηγών (όπως του Τούρκου Α/ΓΕΕΘΑ), και πότε με συγκεκριμένες αεροναυτικές ενέργειες στο Αιγαίο και στην κυπριακή ΑΟΖ. Ο Π. Καμμένος πήρε πριν από μερικές ημέρες μια γεύση, για να καταλάβει ότι άλλο η σοβαρότητα στην εξωτερική πολιτική και την άμυνα και άλλο τα παιχνίδια για εσωτερική κατανάλωση!
Η σημασία των ελληνοτουρκικών σχέσεων αναδεικνύεται και με πιο έμμεσους τρόπους. Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Ζόραν Ζάεφ πήγε στην Αγκυρα για να αντλήσει υποστήριξη για ένταξη της χώρας του στο ΝΑΤΟ (είναι βέβαια και λίγο οξύμωρο που η Τουρκία ενώ δεν διατηρεί τις καλύτερες σχέσεις με το ΝΑΤΟ σε αυτή τη συγκυρία, θέλει την ένταξη της ΠΓΔΜ) και για να πλαγιοκοπήσει διπλωματικά την Αθήνα. Ούτε είναι τυχαίο ότι τις προάλλες κατέφυγαν στον Ερντογάν για διαιτησία η Σερβία και η Βοσνία…
Με λίγα λόγια, η Ελλάδα διχάζεται εσωτερικά όλο και περισσότερο με ευθύνη της κυβέρνησης, υιοθετώντας τακτική στρουθοκαμήλου για τις απειλές που συσσωρεύονται από ανατολικά. Σε καλό να μας βγει…