«Πέρα από τις φαντασιοπληξίες του ζεύγους Μητσοτάκη…». Σε αυτές τις επτά λέξεις μπορεί να αναζητήσει κανείς το απόσταγμα του ύφους της συριζαϊκής εποχής. Τι μας λέει το προοίμιο της χθεσινής επίσημης ανακοίνωσης του πρωθυπουργικού γραφείου;
Σε όσους επιμένουν ακόμη να έχουν θεσμικές ευαισθησίες, λέει ότι αυτή η κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει τη διάκριση μεταξύ του κόμματος και του κράτους. Το πρωθυπουργικό γραφείο «μιλάει» σαν βαμμένο, χολερικό τρολ που αναγνωρίζει ως πολιτικό αντίπαλο ένα «ζεύγος».
Μας λέει ότι αυτή η κυβέρνηση δεν είναι μια πρώην αντιπολίτευση που επέβαλε στον εαυτό της κάποια θεσμική αυτοσυγκράτηση, όταν πήρε τα ηνία του κράτους, παρά συνέχισε να μουντζώνει από καθέδρας.
Μας λέει ότι ως επίσημη γλώσσα του κράτους καθιερώνεται η πολακική.
Τέτοιες ανησυχίες είναι εξεζητημένες, αν τις μετρήσει κάποιος μέσα στο περιβάλλον που έχει δημιουργήσει η κυβερνητική δράση τις τελευταίες ημέρες. Οταν οι υπουργοί απαγγέλλουν καταδίκες επί του πεζοδρομίου· όταν η τρομοκρατική βία σχετικοποιείται με «ναι, μεν αλλά» και διακρίνεται, ανάλογα με τον στόχο της, σε κακή, ολίγον οχληρή και απλώς «συμβολική»· όταν αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο του ποινικού δικαίου όχι μόνον όποιος διαφωνεί με την κυβέρνηση, αλλά και όποιος έχει παντρευτεί κάποιον που διαφωνεί με την κυβέρνηση – το «ζεύγος Μητσοτάκη», το «ζεύγος Στουρνάρα»· όταν συμβαίνουν όλα αυτά ταυτόχρονα, δεν είναι πολυτέλεια να ανησυχούμε για τις επιδείξεις χουλιγκανικής γυμναστικής από τους συνεργάτες του πρωθυπουργού;
Λένε –και σωστά– ότι κανένα κόμμα εξουσίας στη Μεταπολίτευση δεν είχε δοκιμάσει να σύρει τη σύζυγο του αντιπάλου στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης – με εξαίρεση εκείνη τη σύζυγο που επιδίωξε η ίδια κεντρικό ρόλο στην πολιτική. Ομως, οι κυβερνητικές μέθοδοι δεν προσβάλλουν μόνο τους καλούς τρόπους και την πολιτική ορθότητα. Εχουν μολυσματική επίδραση που ξεπερνάει τα πρόσωπα.
Αξίζει, για παράδειγμα, να σκεφτεί κανείς ποια ήταν η κριτική στον Μητσοτάκη πριν από μόλις λίγες εβδομάδες: Δεν έχει, έλεγαν, το σθένος να υπερβεί το κομματικό συμφέρον και να επωμιστεί το κόστος μιας συναινετικής στάσης στο Μακεδονικό.
Υπό το φως όσων ακολούθησαν, μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει που δεν επωμίστηκε αυτό το κόστος; Θα είχε φερθεί με υπερκομματικό αλτρουισμό απέναντι σε μια κυβέρνηση που του ζέσταινε ήδη τη μηχανή της σκανδαλοθηρίας. Θα είχε προσφέρει άνθη στην πριονοκορδέλα.
Η κυβέρνηση εμπεδώνει την πεποίθηση ότι μαζί της δεν μπορεί να συναινέσει κανείς ούτε στο τι μέρα είναι. Αυτή η ριζική καχυποψία δεν στενεύει μόνο τις επιχειρησιακές δυνατότητες της διακυβέρνησης. Καταστρέφει την εμπιστοσύνη. Διαβρώνει τη δημόσια σφαίρα. Ολη η ενέργεια της χώρας σπαταλιέται στα εμφύλια χαρακώματα του ΣΥΡΙΖΑ.