Πατάει κλικ και σημαδεύει το ποστ με ένα δάκρυ. «Δεν υπάρχουν λόγια» σημειώνει με αποσιωπητικά στα σχόλια, αν και μόλις έγραψε μερικά. Η φωτογραφία προφίλ έχει τραβηχτεί σε πάρτι και φαίνεται ότι περνάει τέλεια. Υπάρχει μια κάποια αντίθεση εκεί. Πιο παλιά πάτησε κατά λάθος λάικ σε μια παρόμοια περίπτωση και έσπευσε αμέσως να το διορθώσει. Γιατί να σου «αρέσει» όταν κάποιος φεύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο; Βέβαια στα δημόσια πρόσωπα που δεν χωνεύει μπορεί να βγάλει λίγη χολή, δεν έχει κόστος.
Οπως η αρχή του βίου που ξεκινά με εικόνες της πατούσας του νεογέννητου, συνεχίζεται με την πρώτη μέρα στο σχολείο, γαμήλια άλμπουμ και σέλφι μπροστά σε παραλίες στην επέτειο, έτσι και το τελείωμά του έχει βρει τη θέση του στα σόσιαλ μίντια. Μπορεί ακόμα να μην υπάρχει προφίλ που να έχει περάσει όλη του την ψηφιακή ζωή στο Facebook, αλλά πόσο απέχει μια εφαρμογή με ένα συνοπτικό τάιμλαϊν της εικονικής ζωής σε φωτογραφίες για τις τελευταίες μας στιγμές;
O θάνατος και το πένθος, μια καθαρά ιδιωτική υπόθεση, συνήθως βουβή, γίνεται ξαφνικά δημόσια. Σχόλια, αντιδράσεις, σύμβολα, κοινοποιήσεις, λόγια συμπαράστασης και στήριξης ανάμεσα σε αναρτήσεις για την υπόθεση Νοβάρτις, βιντεοκλίπ με τραγούδια του ’80, hoaxes, προσκλήσεις σε συναυλίες, ποιήματα και τούρτες γενεθλίων.
Μιλώντας για τον έρωτα στην αρχαία Ελλάδα στη χθεσινή στήλη των Αθηναϊκών (14/2/2018) ο διευθυντής του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης Νίκος Σταμπολίδης σημείωσε για τους νέους ότι ο έρωτας δεν ταυτίζεται με την οθόνη του κινητού, «με μια εικόνα που δεν έχει μυρωδιά και δέρμα». Ετσι και η αγκαλιά, το σφίξιμο του χεριού και το βλέμμα σε κάποιον που πενθεί δεν συγκρίνονται με κανένα ψηφιακό μοιρολόι.