Ντελ Τόρο, μια συνταγή για… Οσκαρ

Ντελ Τόρο, μια συνταγή για… Οσκαρ

3' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Υπάρχουν κάποιες ταινίες κάθε χρόνο οι οποίες είναι φτιαγμένες, νομίζεις, για την τελετή των Οσκαρ. Περιλαμβάνουν δηλαδή όλα εκείνα τα στοιχεία που συνήθως εκτιμώνται από τους ψηφοφόρους της Ακαδημίας, προσαρμοσμένα βέβαια και στο κλίμα (πολιτικό-κοινωνικό-οικονομικό) που επικρατεί το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.

Αυτό δεν σημαίνει πως έτσι εξασφαλίζουν τα βραβεία, ούτε βέβαια ότι αυτή η συνταγή καταλήγει απαραιτήτως σε μια άρτια ταινία. Παρ’ όλα αυτά… βοηθάει. Η «Μορφή του νερού» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο είναι μια άρτια ταινία. Ωστόσο, με την πρώτη ματιά, φαίνεται πως έχει προσπαθήσει κάπως υπερβολικά γι’ αυτές τις 13 υποψηφιότητες (τις περισσότερες για φέτος) με τις οποίες θα καταφθάσει στην τελετή της 4ης Μαρτίου.

Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1960, σε κάποια μικρή παραθαλάσσια πόλη των ΗΠΑ. Η Ελάιζα (Σάλι Χόκινς) είναι μια μοναχική κοπέλα, η οποία εργάζεται ως καθαρίστρια νυχτερινής βάρδιας σε κυβερνητική ερευνητική εγκατάσταση. Το γεγονός ότι δεν μπορεί να μιλήσει την κάνει ακόμη πιο διστακτική στις σχέσεις της με τους ανθρώπους, όμως ταυτόχρονα την ελκύει στο μοναδικό άλλο πλάσμα που έχει πρόβλημα ανάλογης… υφής: ένα υβριδικό, αμφίβιο ον, το οποίο κρατείται μυστικά στο εργαστήριο. Σταδιακά οι δυο τους θα έρθουν κοντά και ένας πολύ ασυνήθιστος έρωτας θα γεννηθεί.

Το φιλμ του Ντελ Τόρο αποτελεί αρχικά έναν ύμνο στη διαφορετικότητα, ενώ τσεκάρει ευλαβικά και όλα τα επιμέρους «κουτιά»: υπάρχουν εδώ ο ομοφυλόφιλος γείτονας και πατρική φιγούρα για την Ελάιζα (Ρίτσαρντ Τζένκινς), η Aφροαμερικανή συνάδελφός της (Οκτάβια Σπένσερ), η οποία αντιμετωπίζεται ρατσιστικά – μέχρι και σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας (βλ. υπόθεση Ουάινσταϊν) βλέπουμε σε κάποια σκηνή. Προσθέστε σε αυτά λίγο από Βιετνάμ και μια δόση νοσταλγίας για το παλιό Χόλιγουντ και έχετε την πλήρη οσκαρική συνταγή που αναφέρθηκε παραπάνω.

Φυσικά, τίποτε από όλα αυτά δεν είναι από μόνο του κακό: ίσα ίσα το αίτημα για σεβασμό στη διαφορετικότητα είναι από τα πιο επείγοντα του σύγχρονου κόσμου και μεταφέρεται στην οθόνη επίσης από άλλα οσκαρικά φαβορί. Ο συνδυασμός ωστόσο όλων αυτών των φορτισμένων στοιχείων σε μια κινηματογραφική ταινία μοιάζει βεβιασμένος και υπερβολικός, σαν πάρα πολλή μαρμελάδα απλωμένη σε μια λεπτή φέτα ψωμιού.

Κατά τα λοιπά, έχουμε να κάνουμε με ένα φιλμ ασφαλώς καλογυρισμένο, το οποίο παραλλάσσει τον κλασικό μύθο της «Πεντάμορφης και του Τέρατος», προσθέτοντας και αρκετές σκοτεινές πινελιές. Η πρωταγωνίστρια Σάλι Χόκινς είναι εξαιρετική, όπως και ο «κακός» της υπόθεσης Μάικλ Σάνον, ενώ υπέροχη είναι και η μουσική επένδυση του Αλεξάντρ Ντεσπλά. Αναμφισβήτητα, τούτη τη στιγμή φαντάζει αρκετά πιθανό η «Μορφή του νερού» να είναι ο μεγάλος νικητής της βραδιάς των Οσκαρ. Αν πάντως συμβεί αυτό, η επιβράβευση για τον δημιουργό της θα έχει μάλλον έρθει… αναδρομικά. Ο αριστουργηματικός «Λαβύρινθος του Πάνα» (του ιδίου) γυρίστηκε 12 χρόνια πριν.

Το βαρόμετρο της εβδομαδας

Στην «Κόρη της Απρίλ» ο Μισέλ Φράνκο («Μετά τη Λουτσία») αφηγείται μια ασυνήθιστη αλλά υψηλής έντασης ιστορία ανάμεσα σε μια μητέρα και στην κόρη της. Η 17χρονη Βαλέρια φέρνει στον κόσμο το παιδί του επίσης νεαρού φίλου της και η μητέρα της, η οποία είναι κάπως… απούσα, επιστρέφει για να τη φροντίσει. Τα πράγματα όμως θα πάρουν άγρια τροπή όταν η Απρίλ θα αποφασίσει να κλέψει, στην κυριολεξία, τη ζωή της κόρης της. Το κοινωνικό δράμα εξελίσσεται με όρους θρίλερ αγωνίας, σε ένα φιλμ που βάζει (επιτυχημένα) στο ανατομικό τραπέζι έναν από τους πιο στενούς οικογενειακούς δεσμούς.

Στο «Black Panther» η Marvel παρουσιάζει τον πιο διάσημο Αφρικανό υπερήρωα. Ο πρίγκιπας Τ’Σάλα γίνεται βασιλιάς του μυστικού κρατιδίου της Ουακάντα. Ωστόσο, ένας παλιός εχθρός επιστρέφει για να διεκδικήσει τον θρόνο του τεχνολογικά ανεπτυγμένου έθνους και να θέσει σε κίνδυνο ολόκληρο τον κόσμο.

Στο «Φεγγάρι του Δία», ένας νεαρός Σύρος μετανάστης πυροβολείται και τραυματίζεται από την αστυνομία, καθώς προσπαθεί να διασχίσει τα ουγγρικά σύνορα. Παρά το σοκ, ο Αριάν ανακαλύπτει πως πλέον έχει τη δύναμη να αιωρείται. Καθώς οι νέες του ικανότητες τραβούν την προσοχή, σύντομα θα ξεκινήσει ένα κυνηγητό για τη σύλληψή του. Ο δημιουργός του πολύ ιδιαίτερου «Λευκού θεού», Κορνέλ Μουντρούτσο, παρουσιάζει μια περιπέτεια με περιεχόμενο ξεκάθαρα αλληγορικό αλλά και καλοστημένες σκηνές δράσης. Η ταινία παρουσιάστηκε στις φετινές «Νύχτες Πρεμιέρας» ενώ απέσπασε θετικά σχόλια και στο περυσινό Φεστιβάλ Καννών.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή