O Γιάννης Τσεκλένης μπήκε νωρίς στη ζωή μου. Για την ακρίβεια, όχι ο ίδιος αλλά ένα φόρεμα με την υπογραφή του. Το αγαπούσε πολύ η μητέρα μου και το φόρεσε μάλιστα στα γενέθλια των τριών μου ετών. Οι τεράστιες αφρικάνικες νεκρικές μάσκες στο μοτίβο του, μου προκαλούσαν τότε τρόμο και όταν το έβλεπα έκλαιγα. Η σειρά αυτή με τίτλο «Voodoo» των αρχών της δεκαετίας του εβδομήντα ήταν μια (ακόμα) εκπληκτική διεθνής επιτυχία για τον Τσεκλένη, που φημιζόταν όχι μόνο για τα τρομερά του σχέδια αλλά και για την εξαιρετική ποιότητα των υφασμάτων του. Απόδειξη; Το περίφημο φόρεμα ζει και βασιλεύει. Τέσσερις δεκαετίες αργότερα το φοράω πια εγώ και δείχνει σαν να ράφτηκε χθες.
Συνεπώς δεν μπορούσα να λείπω από την ωραία παρουσίαση αναδρομικού χαρακτήρα για το έργο του που οργάνωσε το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ιδρυμα στην Αθήνα, στον χώρο της οδού Κανάρη 4 στο Κολωνάκι, την περασμένη Δευτέρα το απόγευμα. Εγινε βέβαια παρουσία της Ιωάννας Παπαντωνίου, «ψυχής» του ΠΛΙ και της ανιψιάς της, Φλωρίκας Κυριακοπούλου, η οποία θα φιλοξενήσει στον υπέροχο πολυχώρο του «Φουγάρου» στο Ναύπλιο μια χορταστική έκθεση για τον Τσεκλένη τον επόμενο Οκτώβριο. Φίλοι, γνωστοί, φανατικές πελάτισσες του σχεδιαστή, έδωσαν το «παρών» στην εκδήλωση που είχε κάτι πολύ γλυκό, σαν μια ωραία βόλτα σε μιαν άλλη εποχή.
Η γράφουσα στην αγκαλιά του Γ. Τσεκλένη στην εκδήλωση.
Μερικά φουστάνια είχαν στηθεί στον χώρο με το μεράκι του Δημήτρη Ξανθούλη που εργάζεται για το ΠΛΙ και θα είναι και ο επιμελητής στο αφιέρωμα του Ναυπλίου. Ο ίδιος ο Τσεκλένης συνόψισε μέσα σε μια ώρα όλη του τη λαμπρή καριέρα. Κομψός, απλός και με χιούμορ, ο σχεδιαστής αναφέρθηκε κυρίως στα θέματα που του έδωσαν έμπνευση έτσι ώστε να κάνει τις γνωστές του ενότητες που χάλασαν κόσμο, από την Αρχαία Ελλάδα μέχρι την ιστορία της τέχνης και τους διαφορετικούς πολιτισμούς.
Η πενία του ελληνικού κράτους που δεν υποστήριξε ποτέ τέτοιες δημιουργικές προσωπικότητες όπως ο Τσεκλένης (σε αντίθεση λ.χ. με τους Ιταλούς που επιδοτούσαν πάντα όχι μόνον τη βιομηχανία ένδυσης αλλά και τους μόδιστρους σαν τον Αρμάνι), έκανε τους ανθρώπους να παλεύουν μόνοι και να αναζητούν τρόπους φτηνής διαφήμισης. «Αναγκαστικά έπρεπε να σκαρφίζομαι συνεχώς νέες σειρές ενδυμάτων που να έχουν σχέση με την επικαιρότητα, και όχι μόνον, έτσι ώστε να μπορώ να μπαίνω σε σελίδες των μεγαλύτερων διεθνών εφημερίδων και περιοδικών. Το καταφέραμε. Φανταστείτε τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει εάν η χώρα μας είχε μια διαφορετική πολιτική στο θέμα αυτό», έλεγε ο Τσεκλένης παρουσιάζοντας σλάιντς και φωτογραφίες από τις καλύτερες ενότητές του της δεκαετίας ’60, ’70 και ’80, με τις ενότητες που έκαναν την Ελλάδα γνωστή στα πέρατα του κόσμου. Chapeau monsieur…