Childe Harold σε καρικατούρα

3' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ας μην υπερβάλλουμε. Ηταν μεν επεισόδιο η επίθεση Τσαλακώτου στον Ντράγκι, αλλά για τα πολιτισμένα μέτρα του Eurogroup. Δεν ήταν, θέλω να πω, «Γιακουμάτος – Μαμανέας, αλειμμένοι με λάδι, μέσα σε κλουβί». (Αφού προηγουμένως ο καθένας τους έχει τραφεί επί ένα μήνα με ωμό κρέας…) Μπορείτε εύκολα να φαντασθείτε τη φύση του επεισοδίου, καθώς όλοι μας πια έχουμε μάθει τον ιδιόρρυθμο Γιούκλιντ. Πώς εκρήγνυται ξαφνικά και χειρονομεί, ενώ οι λέξεις βγαίνουν μασημένες και σε ρυθμό πολυβόλου από το στόμα του; Του συμβαίνει στη Βουλή, του συμβαίνει σε συνεντεύξεις Τύπου και σε κομματικές εκδηλώσεις – του συμβαίνει και στον ύπνο του, είμαι βέβαιος. Αυτό συνέβη, λοιπόν, καθώς μιλούσε ο πρόεδρος της ΕΚΤ στο Eurogroup της Καθαράς Δευτέρας. Τίποτε το ασυνήθιστο· απλώς, οι φωτογραφίες, λόγω της θεατρικότητας του Γιούκλιντ, επέτρεψαν υποθέσεις που απείχαν από την πραγματικότητα του συμβάντος.

Κατά τις δικές μου πληροφορίες (που μπορεί να μην ευσταθούν, αλλά τέλος πάντων είναι δικές μου και τις προτιμώ…) η έκρηξη του Γιούκλιντ δεν έγινε στις παρατηρήσεις του Μάριο Ντράγκι για την καθυστέρηση στους πλειστηριασμούς, αλλά αμέσως μετά, στο σημείο που ο επικεφαλής της ΕΚΤ επισήμανε ως δυσμενή εξέλιξη την άνοδο των επιτοκίων του ελληνικού ομολόγου. Αν έτσι συνέβη, πολιτικά είναι ευεξήγητο. Η αμφισβήτηση της δήθεν θριαμβευτικής εξόδου από τα μνημόνια –και μάλιστα από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς– πλήττει τη βάση του προεκλογικού επιχειρήματός τους, είτε οι εκλογές γίνουν σε μερικούς μήνες από τώρα είτε στο τέλος της τετραετίας, όπως θα προτιμούσαν οι κυβερνώντες.

Ανεξαρτήτως των πολιτικών προεκτάσεων, ένα επεισόδιο με ήρωα τον Γιούκλιντ, παρά τη σοβαρότητα του αξιώματός του, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να έχει ανάλογης σοβαρότητας αντίκτυπο. Είναι, βλέπετε, ο χαρακτήρας του Γιούκλιντ που δεν το επιτρέπει. Εχει αυτό το – πώς να το πω; Το «κατασκευαστικό λάθος», ας πούμε, να αναφλέγεται ολόκληρος, να λαμπαδιάζει μόνος του. Αν ήταν αυτοκίνητο, θα το απέσυραν για βελτιώσεις, αλλά με τους ανθρώπους αυτά δεν γίνονται. (Ακόμη τουλάχιστον· γιατί πολλοί προβλέπουν ότι δεν είναι μακριά ένα μέλλον στο οποίο κάτι τέτοιο θα είναι δυνατόν. Μόνη παρηγοριά ότι τη ζοφερή πρόβλεψη κάνουν ως επί το πλείστον ιστορικοί, οι οποίοι κατά κανόνα πέφτουν έξω στις προβλέψεις τους…) Εντούτοις, αυτό το «κατασκευαστικό λάθος» είναι που τον σώζει, διότι οι αυτοαναφλέξεις του δεν προξενούν ζημίες ούτε καν στον ίδιο· και είναι αυτή ακριβώς η ιδιότητα που τον εξυψώνει σε καρτούν. Θυμηθείτε: πόσες φορές έχουμε δει στην οθόνη το Κογιότ, τον γάτο Συλβέστρο, τον Ελμερ Φαντ, το μπουλντόγκ Σπάικ να εκρήγνυνται και, αμέσως μετά, να συνεχίζουν απτόητοι τη δράση, λες και ποτέ δεν τους έσκασαν δέκα μασούρια δυναμίτη στη φάτσα; Ομοίως και ο Γιούκλιντ.

Ως προς τα αίτια της έκρηξης και κάτι ακόμη. Πέραν της διαμάχης που έχει ο Γιούκλιντ με την ΕΚΤ γενικώς, ίσως συνέβαλε και το ότι ο Μάριο Ντράγκι είναι Ιταλός. Λέγεται ότι o Γιούκλιντ έχει μια προκατάληψη με τους Ιταλούς, η οποία καμιά φορά εκφράζεται με στερεότυπα περί εθνικών χαρακτηριστικών. Το λέω ευθέως ότι δεν πιστεύω στα λεγόμενα αυτά· τα μεταφέρω, όμως, ώστε να είστε ενήμεροι για την απύθμενη κακία του κόσμου. Πιθανότερο μου φαίνεται η έκρηξη να οφείλεται στη γενικότερη ψυχολογική κατάστασή του. Είναι ένας «τσαλακωμένος αριστερός», κατά τη δική του διατύπωση· και –τι ειρωνεία!– το ιδεολογικό τσαλάκωμά του συνοδεύεται από τον ενδυματολογικό ευπρεπισμό του. Δεν το προσέξατε; Τέλος η εποχή που νόμιζες ότι, κάθε πρωί, πλενόταν μαζί με τα ρούχα του, φορώντας τα μέσα στο πλυντήριο. Αν προσέξετε τις προχθεσινές φωτογραφίες, θα παρατηρήσετε ότι φορεί σκούρο γκρίζο (μολυβί) κοστούμι και λευκό πουκάμισο με cut away (αμβλυγώνιο) γιακά. Μόνο η γραβάτα του λείπει πλέον.

Υπερασπίζομαι τον Γιούκλιντ, μολονότι η πολιτική του στοχεύει ευθέως στην εξουθένωση όσων εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, διότι κρινόμενος με λογοτεχνικά κριτήρια είναι είδος σπανιότατο. Είναι κάτι μεγαλύτερο και βαθύτερο από μια απλή διασταύρωση του Τζον Κλιζ με τον Λουί ντε Φινές. Ο Γιούκλιντ είναι ο βυρωνικός ήρωας, είναι ο Childe Harold, αλλά σε καρικατούρα. Το ότι είναι καρικατούρα, όμως, δεν αφαιρεί την τραγικότητά του. Είναι ένας τσαλακωμένος αριστερός χωρίς καμία δυνατότητα αντίδρασης. O Μάικλ Φουτ, τον οποίο οπωσδήποτε θαυμάζει ο Γιούκλιντ, εκτός από πολιτικός της Αριστεράς στη Βρετανία υπήρξε και επιφανής Βυρωνιστής. Στο βιβλίο του «Η πολιτική του Παραδείσου: Μια δικαίωση του Μπάιρον», ο Φουτ ορίζει ως ειδοποιό χαρακτηριστικό του βυρωνικού ήρωα τη δύναμή του να αψηφά την ήττα του, την ώρα ακριβώς που την υφίσταται. Πώς να αψηφήσει, όμως, την ήττα του ο Γιούκλιντ; Με την γκρίνια των ανακοινώσεων των «53»; Πώς να αψηφήσει την αποτυχία του σοσιαλισμού που πάντα ονειρευόταν, όταν η πρόβλεψη του ΔΝΤ για τον πληθωρισμό στη Βενεζουέλα το 2018 είναι το ασύλληπτο 13.000%; Οπότε το μόνο που του μένει είναι να εκδικείται τη μέση τάξη, την οποία ποτέ δεν συγχώρεσε επειδή έτυχε να γεννηθεί σε αυτή.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή