Πλατεία Novartis

1' 51" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αυτό που ξεχώρισε τη χθεσινή ομιλία του Παναγιώτη Πικραμμένου από τις υπόλοιπες ήταν η ευπρέπεια και η ειλικρινής συγκίνηση. Το αίτημα για σεβασμό στην πορεία του, οι ήπιοι τόνοι του, παρά τα κατά σειρά συναισθήματα που τον κατέκλυσαν και όπως τα περιέγραψε ο ίδιος: αιφνιδιασμός, οργή και αγανάκτηση. Πράγματι, όπως είπε, στόχος της υπηρεσιακής του κυβέρνησης ήταν να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές το 2012 σε συνθήκες δύσκολες, σε κλίμα πόλωσης. Οπως κι έγινε.

Πιστεύω πως ελάχιστοι αμφισβητούν ότι στις 34 μέρες (16 Μαΐου-20 Ιουνίου) που παρέμεινε στον θώκο του, ο ακέραιος αυτός δικαστικός ούτε έλαβε κρίσιμες αποφάσεις εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος ούτε ενεπλάκη σε πολύκροτο σκάνδαλο. Υποθέτω πως αν δεν υπήρχε το διαβόητο άρθρο 86 και το «αμελλητί» (που προβλέπει ότι αν η εισαγγελική έρευνα προσκρούσει σε ευθύνες πολιτικών προσώπων, χωρίς καθυστέρηση, διαβιβάζεται η δικογραφία στη Βουλή), ουδείς θα διανοείτο να σύρει τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό σε τέτοιες περιπέτειες.

Πέρυσι τέτοια εποχή περίπου η «Καθημερινή» έγραφε στο κύριο άρθρο της πως έχει αποδειχθεί ότι οι προανακριτικές επιτροπές «αποτελούν συνήθως επικοινωνιακά εργαλεία στα χέρια απελπισμένων κυβερνήσεων. Η προχειρότητα με την οποία στήνονται οδηγεί συχνά σε αδιέξοδα, τα οποία με τη σειρά τους διογκώνουν τον κυνισμό και την οργή της κοινής γνώμης». Νομίζω ότι σήμερα θα μπορούσε κάλλιστα να δημοσιευθεί το ίδιο κύριο άρθρο. Αυτούσιο.

Τα μόνα όπλα απέναντι σε όλα αυτά είναι η διαφάνεια και το ήθος, αλλά ταυτόχρονα και ο σεβασμός προς τους θεσμούς. Ο κ. Πικραμμένος θα πρέπει να σκέφτηκε να μην παραστεί στη διαδικασία στη Βουλή, αφού αρχικά φερόταν έτοιμος να στείλει γραπτό υπόμνημα. Αλλαξε γνώμη κι έδειξε με τη στάση του ότι αφενός τιμά την -έστω διάτρητη- διαδικασία και αφετέρου είναι καλύτερος από τους κατηγόρους του. Οτι τα ουρλιαχτά, τα «Αει στο διάολο», «οι μαφιόζικες απειλές» και τα ειρωνικά γέλια που υποβαθμίζουν το κύρος του Κοινοβουλίου είναι ξένα προς την κουλτούρα και την αγωγή του. Γιατί υπάρχει για την αντιπολίτευση ένας σοβαρός κίνδυνος: η αμετροέπεια, η απαξίωση της Δικαιοσύνης, οι συγκρίσεις με την Πολωνία και την Ουγγαρία, η υιοθέτηση του πάλαι ποτέ αντιμνημονιακού συνθήματος «η χούντα δεν τελείωσε το ’73», οι καταγγελίες περί κατάλυσης της δημοκρατίας, οι απειλές για κρεμάλες να οδηγήσουν σε παλινδρόμηση της πολιτικής ζωής και ρητορικής στην εποχή της Πλατείας και των Αγανακτισμένων.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή