07.00 – 08.00
Ξύπνημα αναγκαστικά με ξυπνητήρι και γρήγορες ετοιμασίες αναχώρησης για το σχολείο. Ναι, για εμάς τους εκπαιδευτικούς το σχολείο δεν τελειώνει ποτέ. Παραμένει το ίδιο άγχος, όπως παλιά, να προλάβεις το κουδούνι, και όχι, δεν είναι καθόλου νοσταλγικά χαριτωμένο αν σας πέρασε κάτι τέτοιο από το μυαλό.
08.00 – 14.00
Ο χρόνος που αφιερώνω στην καθημερινή πρωινή μου εργασία ως καθηγητής μουσικής στα δημόσια σχολεία. Η ανελέητη αλλά κι εξαγνιστική καθημερινή performance στο πιο αγνό και σκληρό κοινό που μπορείς να φανταστείς, αλλά και η σημαντικότερη προσωπική μου προφορά στο σύνολο. Η ομορφότερη δουλειά για όποιον την αγαπάει κι η πιο κολασμένη για αυτόν που τη μισεί αλλά –για κάποιο διεστραμμένο λόγο– συνεχίζει και την κάνει. Η δουλειά που όταν την κάνεις σωστά σε ανταμείβει με περισσότερη αγάπη από κάθε άλλη, ενώ όταν είσαι μικρότερος των περιστάσεων βρίσκει χίλιους τρόπους για να σε βασανίσει. Σίγουρα η δουλειά που δεν σε αφήνει να βαρεθείς ποτέ απαιτώντας το 100% της ενέργειάς σου κάθε μέρα.
14.00 – 16.00
Φαγητό και μικρή σιέστα. Είναι η φάση που προσπαθώ να εξαφανίσω την κούραση και το βάρος του πρώτου μισού της ημέρας, για να ξυπνήσω φρέσκος στο δεύτερο μισό που συνήθως περιλαμβάνει γράψιμο, πρόβες ή οτιδήποτε σχετίζεται με την άλλη μου πλευρά, τη δημιουργική. Είναι το μεσοδιάστημα που ο Κλαρκ Κεντ μπαίνει στον τηλεφωνικό θάλαμο, ο δόκτωρ Τζέκιλ πίνει το φάρμακό του ή –αν προτιμάτε– η φάση λίγο πριν γίνει πράσινος ο Χουλκ. Στην πραγματικότητα, ζω δύο ζωές κι αυτό όσο γοητευτικό είναι, τόσο επώδυνο μπορεί να γίνει. Ειδικά στη μετάβαση.
16.00 – Οσο αντέξω
Οι καλύτερες ημέρες είναι αυτές που υπάρχουν μουσικές ή στιχουργικές ιδέες υπό διαμόρφωση. Φτιάχνω καφέ, κλείνομαι στο δωμάτιο – άτυπο στούντιο και χάνομαι. Είναι οι ώρες που δεν θέλω να υπάρχει κανείς στο σπίτι, να μη σου πω και γενικά. Ασε που κανείς δεν θα άντεχε έτσι κι αλλιώς να ακούει την ίδια σειρά συγχορδιών, για μια ώρα ας πούμε, χωρίς παύση. Ή τις ακατάληπτες κραυγές που μπορεί να βγάζω αυτοσχεδιάζοντας πάνω σε μια καινούργια μελωδία. Είναι οι στιγμές της απόλυτης συναισθηματικής ελευθερίας, οι ώρες που η ψυχή ξεντύνεται και περιφέρεται γυμνή στο σπίτι. Και όχι, δεν θέλει να τη βλέπουν.
Οσο άντεξα – 00.00
Εδώ τα πράγματα εξαρτώνται εντελώς από τη διάθεση και την κούραση. Αν η μαυρίλα κυριαρχεί, συνήθως μένω σπίτι και παίζω Reversi (Othello) διαδικτυακά. Είναι μια συνήθεια που νομίζω ότι σιγά σιγά παίρνει θέση εθισμού και πρέπει να το κοιτάξω. Είναι όμως ο μόνος τρόπος να αδειάζει το κεφάλι μου τελείως και το χρειάζομαι. Εναλλακτικά μπορεί να δω καμιά σειρά ή ταινία (πάντα φροντίζω να υπάρχει απόθεμα).
Αν τα πράγματα πηγαίνουν καλά και το μυαλό φωτίζει, προτιμάω να δω ανθρώπους. Είμαι διατεθειμένος να οδηγήσω πολλά χιλιόμετρα για να δω πρόσωπα που μου λείπουν εκείνη τη στιγμή. Μ’ αρέσουν οι μπίρες κι η συζήτηση. Ακόμα καλύτερα αν συνδυάζονται.
00.00 – 00.15
Αν όλα πάνε καλά, είμαι ήδη στο κρεβάτι. Δυο τρία τεντώματα, εμβρυακή στάση, ένα μικρό τίναγμα του σώματος στο μεταίχμιο του ύπνου και η μέρα τελειώνει. Αν δεν πάνε καλά, μάτι ορθάνοιχτο, περιοδικό στριφογύρισμα στα σεντόνια, αναγκαστική γέννηση ερωτημάτων που δεν έχουν απάντηση.
Στο απεχθές αυτό σενάριο, το εργοστάσιο σκέψεων αναγκάζει τους εργάτες σε διπλοβάρδια, ενώ από τα ηχεία παίζει στο τέρμα το τραγούδι των Smiths «Accept yourself»: «Every day you must say / So, how do I feel about my life? » κι εγώ δεν ξέρω ούτε τι να απαντήσω ούτε πώς να δεχθώ τον εαυτό μου κι οι ώρες περνούν επικίνδυνα για τη βιωσιμότητα της επόμενης μέρας.
03.15 – 07.00
Κάπου στο διάστημα αυτό το σώμα –επιτέλους– καταφέρει δυνατό άπερκατ στο μυαλό και πάντα λίγο πριν λύσω τον γρίφο της ζωής, επιτέλους, κοιμάμαι.
Ο τραγουδοποιός Ορέστης Ντάντος θα εμφανιστεί την Πέμπτη 1η Μαρτίου στο Tiki Bar (Φαλήρου 15). Ο νέος δίσκος του, με τίτλο «Προσάναμμα», κυκλοφορεί στις 12/3.