Γιατί αυτοκτόνησε;

2' 9" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η ιστορία που ακολουθεί θα άρεσε πολύ στον Μιχάλη Κατσίγερα. Στο πλαίσιο δικής μου, προσωπικής έρευνας στα αρχεία της Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού (ΔΙΣ/ΓΕΣ) εντόπισα ψηφιοποιημένα τρία ημερολόγια εκστρατείας του μεσολογγίτικου 2/39 Συντάγματος Ευζώνων (ΣΕ) από τη Μικρά Ασία. Μεταξύ άλλων, διαβάζουμε ότι σε μία μόνο μάχη στον Σαγγάριο (17-20 Αυγούστου 1921) οι απώλειες του 2/39 ΣΕ ανήλθαν σε 30 αξιωματικούς και 545 οπλίτες – μέσα σε τρεις μόλις ημέρες! Μάλιστα, τότε φονεύθηκε και ο διοικητής του 2/39 ΣΕ, συνταγματάρχης Βλάσης Καραχρήστος, στις 20 Αυγούστου: «Την 9 και 25΄ ώραν τραυματιζομένου θανασίμως του Συν/χου Καραχρήστου Βλ. ανέλαβεν την διοίκησιν της φάλαγγος ο Αντ/ρχης Γιγάντες».

Σύμφωνα με τα ανέκδοτα απομνημονεύματα του τότε στρατιώτη και μετέπειτα ιερέως Αντωνίου Τζάννη (Αθήνα, 1980) ο αντισυνταγματάρχης Σπυρίδων Γιγάντες, υποδιοικητής έως τότε, ορμά και καβαλικεύει την Μπέλα (το άλογο του Δημοσθένη Ζωιτόπουλου, παλαιότερου διοικητή του 2/39 ΣΕ) και ανακαταλαμβάνει το ύψωμα, το οποίο οι εύζωνες βαφτίζουν «Λόφο Καραχρήστου». Αργότερα, ο Γιγάντες παραδίδει αναφορά στο Γ΄ Σώμα Στρατού υπογραμμίζοντας το κλονισμένο ηθικό των ανδρών του 2/39 ΣΕ δεδομένου ότι, εξαιτίας των απωλειών, από τρία τάγματα που ήταν θα πρέπει να συμπτυχθεί πλέον σε δύο.

Στις αρχές Σεπτεμβρίου, νέος διοικητής του 2/39 ΣΕ αναλαμβάνει ο αντισυνταγματάρχης Γεώργιος Θ. Φεσσόπουλος. Οπως γράφει στο «Αι διχόνοιαι των αξιωματικών μας και η διάλυσις του στρατού μας εν Μ. Ασία» (Αθήναι, 1934), «λόγω των εντελώς εξαιρετικών δοκιμασιών τας οποία υπέστη (σ.σ. το 2/39), επέστρεφεν εκ Σαγγαρίου εις τοιαύτην κατάστασιν ανταρσίας, ώστε η Στρατιά να έχη σκεφθή σοβαρώς περί διαλύσεώς του και διασκορπίσεως των ανδρών εις άλλας μονάδας».

Ο Γιγάντες επανήλθε στα καθήκοντά του ως υποδιοικητής. Ωστόσο, στα υπόγεια της ΔΙΣ/ΓΕΣ έπεσα πάνω στην εξής αναφορά: Σύμφωνα με το υπουργείο Στρατιωτικών (αριθμ. πρωτ. 70184, αύξ. αριθμ. εγκ. 539), «ο Αντισυνταγματάρχης Γιγάντες Σπυρίδων αυτοκτονεί εις Μ. Ασία, τον Απρίλιο του 1922». Για την ακρίβεια, στις 11 Απριλίου.

Γιατί ένας, κατά τα φαινόμενα, ικανότατος αξιωματικός, ο οποίος ηγήθηκε με σθένος στο αποκορύφωμα μιας μάχης-σφαγείου, αντικαθιστώντας έναν ρωμαλέο διοικητή που είχε σκοτωθεί πάνω στο άλογό του, μερικούς μήνες αργότερα να βάλει τέλος στη ζωή του;

Ο Μιχάλης Κατσίγερας θα μου υπενθύμιζε πως τον χειμώνα του 1921-22 το ηθικό των ανδρών ήταν στα γόνατα. Αναρωτιέμαι όμως: Πόσοι γύρισαν «τρελοί» από τη Μικρά Ασία; Και πόσο αποσιωπήθηκαν τυχόν ψυχικές διαταραχές σε μια Ελλάδα όπου κάθε τέτοια κουβέντα ήταν ταμπού; Προφανώς και κάποιοι Ελληνες στα ορύγματα της Μικράς Ασίας να υπέφεραν από ένα ανάλογο shell-shock όπως αυτό των Βρετανών του Α΄ Παγκοσμίου. Ισως τα νεύρα του ηρωικού Σπυρίδωνος Γιγάντε να μην άντεξαν. Να ήθελε να γυρίσει σπίτι του πια. Η Ιστορία αποκτά άλλες αποχρώσεις μέσα από κάτι τέτοιες μικρές, φαινομενικά ασήμαντες πτυχές.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή