Είναι από αυτές τις ωραίες ιστορίες που αν δεν τις φροντίσεις, θα περάσουν στα «ψιλά» των εφημερίδων. Κρίμα, διότι και μόνο από την ανάγνωσή τους, μπορεί κανείς να αισθανθεί αισιόδοξος. Πριν από μερικές ημέρες, ένα ελληνικό πλήρωμα κατέκτησε για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού τη δεύτερη θέση στο ιστορικό ράλι του Μόντε Κάρλο, παίρνοντας τη διάκριση ανάμεσα σε 307 συναγωνιστές. Πρόκειται για τον κορυφαίο διεθνώς και πλέον δύσκολο αγώνα ιστορικών αυτοκινήτων που διοργανώνεται από την Αυτοκινητιστική Λέσχη του Μονακό, η οποία επίσης διοργανώνει το Ράλι Monte Carlo και το Formula One Monaco Grand Prix.
Και ήταν μια μεγάλη τιμή αλλά και διαφήμιση για τη χώρα μας, πως ακούστηκε ο εθνικός ύμνος σε ειδική τελετή απονομής που έγινε ενώπιον 1.000 προσκεκλημένων, θυμίζοντας στο Πριγκιπάτο πως υπάρχουν ακόμα Ελληνες που διακρίνονται. (Οπως επισήμανε και ένας γηραλέος σερβιτόρος που ήταν παρών τη στιγμή της ανάκρουσης, ο εθνικός μας ύμνος είχε να ακουστεί σε αυτή την αίθουσα από την εποχή του Αριστοτέλη Ωνάση…).
Ο οδηγός Γιώργος Δελαπόρτας με συνοδηγό τον Σπύρο Μουστάκα και με όχημα ένα Golf GTI του 1979, που συμμετείχε στον αγώνα Regularity, έδωσε τον καλύτερό του εαυτό σε μια δοκιμασία που κράτησε αρκετές ημέρες, με αντίξοες συνθήκες και κυρίως με έναν όρο: για να κερδίσεις στους αγώνες ιστορικών αυτοκινήτων Regularity πρέπει να διατηρήσεις πάση θυσία τη μέση ωριαία ταχύτητα, όσο πιο κοντά γίνεται σε έναν στόχο χιλιομέτρων που θέτουν οι διοργανωτές. Οσο πιο μακριά από αυτόν είναι η τελική επίδοση, τόσο περισσότερους βαθμούς «ποινής» λαμβάνει το πλήρωμα. Το δικό μας δίδυμο τα κατάφερε διότι πέτυχε αυτή τη ζόρικη αποστολή. Σε διαδρομές με πάγο ή χιόνι, με χιλιάδες χιλιόμετρα πορεία, αυτό είναι ένας μικρός άθλος.
«Είχα ξαναπάρει μέρος και στο παρελθόν στον συγκεκριμένο αγώνα και όταν έβλεπα να βραβεύουν τους νικητές δεν μπορούσα να πιστέψω πως μια ημέρα θα ήμουν στη θέση τους», λέει ο Γιώργος Δελαπόρτας στα «Α», προσθέτοντας ότι η διάκριση στο ράλι του Μόντε Κάρλο είναι για τους εραστές των παλαιών αυτοκινήτων ό,τι το Οσκαρ για τον ηθοποιό. Αυτό που του αρέσει περισσότερο στους αγώνες αυτούς είναι πως το όχημα φτάνει στα όριά του όχι λόγω της μεγάλης ταχύτητας, αλλά επειδή οι αντοχές του αυτοκινήτου είναι συγκεκριμένες. Ο οδηγός πρέπει να είναι σε εγρήγορση και καλά προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει όλες τις δύσκολες συνθήκες. Δεν κερδίζει ο γρηγορότερος αλλά ο πιο ακριβής, μιας και οι ταχύτητες μπορεί να μην ξεπερνούν τα 130 χιλιόμετρα την ώρα και να κυμαίνονται σε 50-60 χλμ.
Ο Δελαπόρτας και ο Μουστάκας είναι αξιέπαινοι γιατί ολοκλήρωσαν την προσπάθεια με δικά τους μέσα, ενώ κάποιοι από τους διακριθέντες είχαν πραγματική εργοστασιακή ή χορηγική υποστήριξη. Με όπλο το ελληνικό πείσμα ανέβηκαν στο βάθρο των νικητών και έδωσαν υπόσχεση να λάβουν μέρος και του χρόνου.