Παναγιώτης Κουρουμπλής
Προστατευόμενος υπουργός «Π.Κ.»
Αν είχε κανείς ξεχάσει από ποιο «υλικό» είναι φτιαγμένος ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε την ευκαιρία να το θυμηθεί τις τελευταίες ημέρες, εντός κι εκτός Βουλής. Δεν είναι μόνο οι «κυνηγημένοι» αριστεροί – μιας Αριστεράς που δεν έχει κυνηγηθεί εδώ και 44 χρόνια. Συστατικό του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το είδος του παλαιού ΠΑΣΟΚ που ενσαρκώνει ο Παναγιώτης Κουρουμπλής. Ηταν και τα δραστικά «υλικά» της Δεξιάς. Οχι μόνο της Δεξιάς του ελάσσονος εταίρου – που, τέλος πάντων, έχει αριθμητικά ανάγκη ο ΣΥΡΙΖΑ για να διατηρήσει τη δεδηλωμένη. Αλλά της ομόκοιτης Δεξιάς την οποία ο Τσίπρας στρατολόγησε χωρίς άλλοθι και στην οποία έχει εναποθέσει σημαντικό μέρος της εξουσίας του.
Αυτή η ενσωματωμένη στο τσιπρικό σύστημα Δεξιά δεν είχε ποτέ τόσο κεντρικό, καθοδηγητικό ρόλο, όπως έχει τώρα στο εγχείρημα της Novartis. Αν υπάρχει ένα στοιχείο που απονομιμοποιεί πιο καίρια αυτό το εγχείρημα είναι η προστασία του υπουργού Π.Κ. Του υπουργού που όχι μόνον εξαιρέθηκε από την Προανακριτική, αλλά ήταν και ο μόνος από τους αναφερομένους στη δικογραφία που δέχτηκε ασμένως το ευεργέτημα της παραγραφής. Παραμερίζοντας κάποιος το αποτύπωμά της στους θεσμούς, μπορεί να μετρήσει τα μέχρι στιγμής επιχειρησιακά αποτελέσματα της «Novartis» – ενός εγχειρήματος που είχε στόχο να λουστράρει την ηθική ύλη του ΣΥΡΙΖΑ: Αντί να αποκαλύπτει, μια παλαιοδεξιάς ύφανσης κουρτίνα κατέληξε να καλύπτει έναν παλαιοπασοκικής καταγωγής παράγοντα.
Δημήτρης Παπαγγελόπουλος
Η μηχανή τρελάθηκε
Ανεξάρτητα από την ποινική πορεία της μηχανής, οι πολιτικές της παρενέργειες είναι ήδη ορατές. Η φιλολογία για τη Novartis αναζωογονεί εκείνο το κοινωνικό ρεύμα που, ανεξαρτήτως κόμματος, άγεται από τη βασική πίστη ότι η πραγματικότητα είναι προϊόν συνωμοσίας. Πρόκειται για μια κοσμική δεισιδαιμονία στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει μεν την ύπαρξή του, αλλά δεν τη μονοπωλεί. Τον ξαναζεσταμένο πρωθυπουργικό ισχυρισμό ότι την κρίση προκάλεσαν «αυτοί που τα φάγανε» τον ενστερνίζονται εκείνοι που τον ψήφισαν, αλλά και πάρα πολλοί που δεν τον ψήφισαν ή δεν θα τον ξαναψηφίσουν.
Σε μια στιγμή μεταιχμιακή, που η κοινωνία αμφιταλαντεύεται μεταξύ της επιθυμίας για σταθερότητα και της ορμής για ρήξη και διχασμό, η μηχανή της Novartis πριμοδοτεί τη δεύτερη. Πριμοδοτεί το ρεύμα που, φουσκωμένο και από την έξαρση των εθνικών θεμάτων, έχει άδηλη ακόμη εκλογική κοίτη. Αυτή είναι η προίκα που μας κληροδοτεί ο μηχανικός.