Στις τρεις η ώρα μεσημέρι της Κυριακής, μία ακόμη παρέα κατηφόριζε την απότομη σκάλα του Μίστερ Λουκιδέλη. Η υπόγεια σάλα ήταν γεμάτη στο ιστορικό κουτούκι της Νέας Φιλαδέλφειας με τις φανέλες του Γιώργου Αμερικάνου και του Κώστα Νεστορίδη στον τοίχο (και οι δύο έτρωγαν εκεί, όπως και ο Ζούπας και ο Παπαϊωάννου και άλλοι θρυλικοί Αεκτζήδες). Η ατμόσφαιρα τις Κυριακές, ημέρα και της θεάς μπάλας, είναι πάντα γιορτινή, αλλά ειδικά αυτή τη φορά η ευθυμία λες και έρεε από τα βαρέλια μαζί με το κρασί. Η ώρα κυλούσε αντίστροφα για το βραδινό ντέρμπι μεταξύ του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού, στο οποίο περιέργως όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα ευνοείτο η ΑΕΚ. Αν κέρδιζε ο Ολυμπιακός, είχε πιθανότητες να βρεθεί πρώτη στη βαθμολογία, (εάν είχε νικήσει χθες τον Ατρόμητο), ενώ εάν κέρδιζε ο ΠΑΟΚ, το τοπίο θα ξεκαθάριζε και θα έμεναν οι δύο δικέφαλοι μονάχοι στη διεκδίκηση του τίτλου, που δεν το λες και κακό. Από τις σπάνιες φορές που για τον φίλαθλο της ΑΕΚ η μπάλα δεν θα είχε άγχος, αλλά καθαρή, συμπαγή απόλαυση. «Ελα λέγε τι βλέπεις;», ακούγαμε τα παιδιά του μαγαζιού να ρωτούν ο ένας τον άλλο στην ανάπαυλα του σέρβις. «Εγώ βλέπω ότι το Στοίχημα δεν το δίνει ντέρμπι», πεταγόταν κάποιος ξεδιπλώνοντας στα γρήγορα μία από τις γνωστές ποδοσφαιρικές θεωρίες συνωμοσίας, πριν μας σερβίρει ένα πιάτο τηγανητά αμελέτητα, γιατί μπορεί να μην είμαστε ΑΕΚτζήδες αλλά είμαστε μερακλήδες.
Την ίδια ώρα περίπου, καμιά δεκαριά, ίσως και παραπάνω, αυτοκίνητα ΠΑΟΚτζήδων, που η μοίρα τούς έφερε να ζουν στην Αθήνα, είχαν καλύψει ήδη τη μισή απόσταση έως τη Θεσσαλονίκη. Οι επιβάτες τους είχαν νωρίτερα επιβιβαστεί σε πτήσεις οι οποίες ακυρώθηκαν λόγω ομίχλης στο αεροδρόμιο «Μακεδονία». Οι δημοσιογράφοι που όφειλαν να είναι στο γήπεδο βρέξει χιονίσει, αλλά και οι πιο φανατικοί εκ των φιλάθλων, ξεκίνησαν για Θεσσαλονίκη οδικώς. Δεν χανόταν αυτό το ματς, το πιο κρίσιμο σκαλί για την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος που όπως λένε «χρωστάει» η ζωή στον ΠΑΟΚ εδώ και 32 χρόνια. Ολη η Ελλάδα προχθές έμοιαζε να δονείται στον ρυθμό της Τούμπας, με διάχυτη αυτή την παιδική, μεταδοτική χαρά που πιάνει τον φίλαθλο λαό τις ημέρες των κρίσιμων αναμετρήσεων, όταν τα υπόλοιπα προβλήματά μας μπορούν για λίγο να περιμένουν. Αρκεί βέβαια κάτι ελάχιστο, ευτελές, «χάρτινο» για να ξεφουσκώσει το κύμα της συλλογικής μας προσμονής, επαναφέροντάς μας κυριακάτικα στην πραγματικότητα, στη Δευτέρα.