Ο Αιγύπτιος πολιτικός Γκαμάλ Αμπντελ Νάσερ είχε παρατηρήσει πως «η ιδιοφυΐα της αμερικανικής διπλωματίας συνίσταται στο ότι δεν κάνουν χοντροκομμένες ανόητες κινήσεις, αλλά πολύπλοκες ανόητες κινήσεις, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε μήπως ξέρουν κάτι που εμείς δεν ξέρουμε». Αντιθέτως, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κάνουν χοντροκομμένες ανόητες κινήσεις και η φαντασιοκοπία της αντιπολίτευσης την κάνει να αναρωτιέται μήπως στην κυβέρνηση ξέρουν κάτι που αυτή δεν ξέρει.
Ο σχεδιασμός του ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους μήνες ήταν ο μόνος που θα είχε κάποιες μικρές μεν, αλλά υπαρκτές πιθανότητες επιτυχίας. Ηθελε την κυβέρνηση να δουλεύει εντατικά για έξοδο στις αγορές, με αλμυρό (σε σχέση με τον δανεισμό των εταίρων) επιτόκιο, κάτι που θα παρουσίαζε ως «έξοδο από τα μνημόνια». Γι’ αυτό επέλεξε να στραγγίξει έτι περαιτέρω την οικονομία, ώστε να δημιουργηθεί το περιβόητο «μαξιλάρι». Αυτό είναι ένα σημαντικό για τα μέτρα μας ποσό, το οποίο αντί να κινείται στην αγορά έμεινε στην άκρη σε περίπτωση που οι επενδυτές δεν τσιμπήσουν στα περί «ισχυρής οικονομίας» η οποία στέκεται όρθια χωρίς δεκανίκια.
Από την άλλη, με την εφαρμογή των δύσκολων αλλά αναγκαίων μεταρρυθμίσεων έκανε το πάλαι ποτέ ριζοσπαστικό τσούρμο να φαντάζει στα μάτια των νουνεχών ότι «έβαλε μυαλό». Αυτό ήταν και το διαβατήριο στον κόσμο της έλλογης Αριστεράς με ελπίδες να προσελκύσει στελέχη και ψηφοφόρους από το ΠΑΣΟΚ, εκτός εκείνων που συνέρρευσαν νωρίς για την κουτάλα.
Αυτόν τον –ακριβό για τους φορολογουμένους– σχεδιασμό τίναξε η κυβέρνηση στον αέρα, με την υιοθέτηση των ανώνυμων καταγγελιών κατά δύο πρωθυπουργών και οκτώ υπουργών. Η ζημιά στην οικονομία είναι δεδομένη και θα εμφανιστεί (αν και όποτε βγούμε στις αγορές) στο ύψος των επιτοκίων. «Η υπόθεση Novartis», έγραφε την Κυριακή η κ. Ειρήνη Χρυσολωρά («Καθημερινή» 25.2.2018), «αναζωπύρωσε τους προβληματισμούς των δανειστών για τον πολιτικό κίνδυνο».
Από την άλλη, η άκριτη υιοθέτηση των τόσο σοβαρών αλλά και ατεκμηρίωτων καταγγελιών μαζί με τις πολλαπλές παρεμβάσεις στο έργο της Δικαιοσύνης έσβησαν κάθε ελπίδα της αναγκαίας πολιτικής συναίνεσης. Επιπλέον, έδειξαν ότι το κατά Βαρουφάκη αριστερό τσούρμο δεν μαθαίνει. Οχι μόνο διότι στοχοποιεί πολιτικούς αντιπάλους –και μαζί μ’ αυτούς όποιον άλλο πάρει η μπάλα–, αλλά διότι δεν ορρωδεί προ ουδενός για ένα αδειανό πουκάμισο, για ένα επικοινωνιακό τερτίπι. Μιλάμε για «αδειανό πουκάμισο», διότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν ήδη κεφαλαιοποιήσει από τις προηγούμενες εκλογές αυτό που –καλώς ή κακώς– ονομάζεται «διαφθορά του παλαιού κομματικού συστήματος». Τώρα η λάσπη στον ανεμιστήρα τρέφει μόνο τους ακραίους και όχι τους κυβερνώντες, οι οποίοι –καλώς ή κακώς– θεωρούνται μέρος αυτού του συστήματος…