Τις συνθήκες υπό τις οποίες έγινε η μεταγωγή του από τον Κορυδαλλό στη Λάρισα περιγράφει σε επιστολή του που δημοσιεύει η Αυγή ο Κ. Γιαγτζόγλου που κατηγορείται για την αποστολή του τρομοδέματος στον πρώην πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, ενώ δηλώνει «αιχμάλωτος πολέμου της Ελληνικής Δημοκρατίας»…
Η επιστολή του Γιαγτζόγλου φέρει ημερομηνία 24 Φεβρουαρίου και σε αυτή αναφέρει ότι οι αστυνομικοί «εισέβαλλαν στη πτέρυγα και στο κελί μου, ενώ ήμουν κλινήρης ως απεργός πείνας μετά από λιποθυμικό επεισόδιο που είχα το βράδυ, με έβγαλαν σηκωτό από τη φυλακή και χτυπώντας, με πέταξαν μέσα στην κλούβα της μεταγωγής.
Σε αυτή τη φάση αντιστάθηκα όπως και όσο μπορούσα απαιτώντας παράλληλα να πάρω τα προσωπικά μου αντικείμενα (παπούτσια, ρούχα, φάρμακα, κ.λ.π.) τα οποία εν τέλει δεν πήρα ποτέ . Δεν μου επέτρεψαν να πάρω ούτε καν ένα μπουκάλι νερό που είχα στο κελί παρόλο που ξέρανε ότι λόγω της απεργίας πείνας έχω επιβαρυμένη υγεία. Όσον αφορά εμένα, έχω να δηλώσω ότι η επιχειρούμενη προσπάθεια των καθεστωτικών κύκλων να μου κάμψουν το ηθικό θα πέσει στο κενό…
O K. Γιαγτζόγλου μιλά για «αιχμαλωσία» που «δεν συνεπάγεται σε καμία περίπτωση την ηθική και πολιτική του ήττα» ενώ καταγγέλλει τους «κρατιστές», όπως λέει, ότι θέλουν, «εκτός από τη στέρηση της φυσικής του ελευθερίας, να του επιβάλλουν και μια άτυπη ‘εξορία’».
Η εξορία μου, στις φυλακές Λάρισας, καταλήγει έχει σκοπό «να με απομακρύνει από τα οικεία μου πρόσωπα, κάνοντας πρακτικά σχεδόν αδύνατα τα επισκεπτήριά μου, υποχρεώνοντας τους συγγενείς μου να ταξιδεύουν τεράστιες χιλιομετρικές αποστάσεις διασχίζοντας την μισή χώρα με την αντίστοιχη οικονομική και σωματική τους επιβάρυνση για να με δουν μερικά λεπτά πίσω από ένα τζάμι
Δεύτερον, να με αποξενώσει από την πολύπλοκη και ογκωδέστατη δικογραφία της υπόθεσης που με κρατάει στη φυλακή, καθώς οι δικηγόροι αδυνατούν να ταξιδεύουν στη Λάρισα, ούτως ώστε να έχουν συχνή και απρόσκοπτη επικοινωνία με εμένα. Επίσης η ίδια η φύση της δικογραφίας (χιλιάδες σελίδες σε ηλεκτρονική μορφή, βίντεο κλπ) κάνει αδύνατο ακόμα και μετά από τόσους μήνες να έχω πρόσβαση σε αυτήν από τις φυλακές της Λάρισας καθώς δεν υπάρχει ο κατάλληλος εξοπλισμός.
Τρίτον, να κάνει εφικτές τις συνθήκες της επιτήρησης, του ελέγχου και του σημαντικού περιορισμού της επικοινωνίας μου με τους αλληλέγγυους συντρόφους και άλλους φυλακισμένους αναρχικούς προσπαθώντας να με απομονώσουν.»
Τέλος, ουσιαστικά να με καταδικάσει πριν το δικαστήριο σε ένα καθεστώς λήθης, «ξεχασμένο στις αποθήκες των ελαττωματικών και περισσευούμενων ανθρώπινων εμπορευμάτων»…