Οταν σε μία χώρα, όπως η Ελλάδα, βέβαια, πολύ σπάνια, ή σχεδόν ποτέ τουλάχιστον εγκαίρως, ξεχωρίζει η ήρα από το σιτάρι, δεν μπορεί να περιμένει κανείς ότι είναι δυνατή σε καθημερινή βάση η επικέντρωση στην ουσία ενός γεγονότος. Ακόμη περισσότερο που στην ελληνική πολιτική σκηνή πρωτεύοντα ρόλο διαδραματίζουν οι εντυπώσεις, και ούτε τα μίντια ούτε οι πολίτες είναι εκπαιδευμένοι και διατεθειμένοι να αναζητούν την ουσία. Αυτό φαίνεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, από το ποδόσφαιρο έως τις αποφάσεις και τις ανακοινώσεις της… Ιεράς Συνόδου. Ολα για το θεαθήναι, που έλεγαν οι παλαιότεροι.
Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα η υπόθεση της Ουρανίας Αντωνοπούλου και του συζύγου της Δημήτρη Παπαδημητρίου, ζεύγους εξαιρετικά εύπορου, οι οποίοι όμως καταδέχθηκαν να ζητήσουν και να εισπράττουν το επίδομα στέγασης που έχει εγκριθεί με νόμο για τους υπουργούς δίχως βουλευτική ιδιότητα που δεν διαθέτουν κατοικία στην Αθήνα. Αν και οι λεγάμενοι φέρονται να έχουν σπιτάκι στη Γλυφάδα. Αναμφίβολα, η αποκάλυψη χάλασε το μακιγιάζ και την ομορφιά της κυβέρνησης, ειδικά σε μία περίοδο που προσπαθεί να πείσει ότι διατηρεί «ηθικό πλεονέκτημα», παρά τα μαύρα κατορθώματά της τα τελευταία τρία χρόνια. Εξ ου και Αλ. Τσίπρας φρόντισε να απαλλαγεί από το συγκεκριμένο ζεύγος των υπουργών του. Ταυτόχρονα κατέφυγε στις αγαπημένες του επικοινωνιακές μπαλαφάρες, αλλά αναγκάστηκε να προχωρήσει και σε ανασχηματισμό, που δεν ήταν στο πρόγραμμα να γίνει τώρα, για να περιορίσει την πολιτική ζημιά.
Ολα αυτά αφορούν τη βουλιμική συμπεριφορά του ζεύγους Παπαδημητρίου – Αντωνοπούλου με δεδομένη την οικονομική τους ευχέρεια και τη ζημιά που έγινε στο προφίλ της κυβέρνησης. Η ουσία όμως βρίσκεται αλλού. Πρώτον, στο γεγονός ότι η σχετική διάταξη πέρασε από τη Βουλή το 2015 ενσωματωμένη στο νομοσχέδιο για το τρίτο μνημόνιο τη νύχτα που η Ελλάδα κινδύνευε να βρεθεί εκτός Ευρωζώνης και Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εκείνο το βράδυ, δηλαδή, που παιζόταν η τύχη της χώρας, οι Συρανέλ είχαν κατά νουν να περάσουν «στη ζούλα» μια διάταξη που ικανοποιούσε αίτημα υπουργών της.
Δεύτερον, στο επίσης γεγονός ότι πολλές διατάξεις γίνονται νόμοι περνώντας ως τροπολογίες της τελευταίας στιγμής σε άσχετα νομοσχέδια, χωρίς συζήτηση στη Βουλή. Υποβαθμίζοντας φυσικά την έννοια της νομοθετικής εξουσίας, που αποτελεί τον τρίτο πυλώνα ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. Πρακτική αρκετά συνηθισμένη στο παρελθόν, αλλά με μεγαλύτερες διαστάσεις επί κυβέρνησης Συρανέλ, που ομολογεί τον στόχο της να συγκεντρώσει όλες τις εξουσίες στα χέρια της!
Από την άλλη πλευρά και τελείως αντικειμενικά, είναι σωστό να δίδεται επίδομα στέγασης στους υπουργούς δίχως βουλευτική ιδιότητα που η μόνιμη κατοικία τους βρίσκεται εκτός Αθήνας. Η αντίθετη κριτική που ασκείται στα μίντια περιλαμβάνει έντονα στοιχεία λαϊκισμού και υπονόμευσης του πολιτικού συστήματος, έστω και ασυνείδητα. Ηθικό θα ήταν ίσως να υπάρχουν και κάποια οικονομικά κριτήρια. Το «ηθικό», άλλωστε, όχι το νόμιμο, παραβίασε το ζεύγος Παπαδημητρίου – Αντωνοπούλου.