Η μουσικός και συγγραφέας Γεωργία Συλλαίου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε κλασική μουσική, μελέτησε σύγχρονα μουσικά ρεύματα και θέατρο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εχουν εκδοθεί 12 προσωπικοί της δίσκοι. Δημοσιεύει σε λογοτεχνικά περιοδικά και έχουν εκδοθεί δύο βιβλία της. «Στο ακρωτήρι» (εκδόσεις Οδός Πανός, 2012) και πρόσφατα «Εκεί κάτω στον ουρανό» (εκδόσεις Πόλις, Φεβρουάριος 2018).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Το «Προπαντός όχι Σοπέν» του Ζαν Εσνόζ και το «Οι χρόνοι του σώματος» του Ντον Ντελίλο.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η Σκάρλετ Ο’ Χάρα. Είχε εμμονές, ήταν κυκλοθυμική και φαινομενικά ανάλγητη, αλλά ζούσε έντονη εσωτερική και φαντασιακή ζωή.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Την Τζέιν Οστεν, την Ανίτα Μπρούκνερ, τον Μπορίς Βιαν, τον Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ και τον Ζαν Εσνόζ.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Τις αρετές της αφαίρεσης και της υπαινικτικής γραφής. Να μη λυπάμαι όταν αφαιρώ από τα γραπτά μου κείμενα ή και ολόκληρα κεφάλαια όταν βλέπω ότι ανακόπτουν τον ρυθμό της γραφής και της ανάγνωσης, ακόμη και αν μου είναι ιδιαιτέρως αγαπητά.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
«Οι κιβδηλοποιοί» του Αντρέ Ζιντ.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
«Αυτή η γλυκιά αρρώστια» της Πατρίσια Χάισμιθ.
Αναπόφευκτη ερώτηση: περνάει η μουσική στον τρόπο που γράφετε; Αν ναι, πώς άραγε;
Περνάει ή προσπαθεί τουλάχιστον, με την έννοια της μουσικότητας και του ρυθμού. Ακόμη και όταν γίνεται εις βάρος της ορθής και πιο δόκιμης σύνταξης. Και αρκετές φορές με τη μορφή απλών αναφορών. Επίσης πρέπει να πω ότι μέσα από τη λογοτεχνία ανακάλυψα τη μουσική, γνώρισα και αγάπησα συνθέτες και το έργο τους.
Η μνήμη φαίνεται να πυροδοτεί κάθε δράση στο τελευταίο σας βιβλίο. Σε ποιο σημείο όλα όσα θυμόμαστε γίνονται μυθοπλασία, επινόηση;
Οταν ανακαλείς τις μνήμες αναμορφώνεις τα γεγονότα και διαμορφώνεις εκ νέου τα πρόσωπα. Η μνήμη όταν επανέρχεται έχει ήδη αλλοιωθεί από τον παρεμβαλλόμενο ζώντα χρόνο. Και κατά κάποιο τρόπο προκαθορίζεις το μέλλον, επομένως το επινοείς: Οταν θυμάσαι το μέλλον, τότε η μνήμη είναι αποκλειστικά σχεδόν μυθοπλασία.
Εχετε Facebook, Twitter κ.τ.λ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Το Facebook δεν εμποδίζει κάτι, αρκεί να επιλέξεις πώς θα το χειριστείς. Υπάρχουν προφίλ φίλων που είναι σαν εγκυκλοπαίδειες, έχω μάθει πολλά πράγματα. Και επικοινωνώ με ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπώ.