Σαν να ήταν όλα ένα φρικτό όνειρο…

Σαν να ήταν όλα ένα φρικτό όνειρο…

2' 27" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Καθώς ο κοινωνικός ιστός καταρρέει και ο θάνατος «θερίζει» την πόλη, οι άνθρωποι ανίσχυροι, οδηγούνται σε ένα κρεσέντο τρόμου και αγωνίας. Η θανατηφόρος αρρώστια, η πανούκλα, προκαλείται από την πόλη, από τους πολίτες – είναι μία αρρώστια και στο αξιακό πεδίο. «Το Παιχνίδι της σφαγής» του Ευγένιου Ιονέσκο, που παρουσιάζεται από το Εθνικό Θέατρο στο Rex, είναι ένα σπονδυλωτό έργο καθώς αποτελείται από «17+1 στιγμιότυπα πανούκλας – θανάτου από πανούκλα», όπως αναφέρεται στο άρτιο πρόγραμμα. Ετσι, το έργο κινείται ανάμεσα στο σκετς, την ονειρική αποτύπωση της πραγματικότητας και την ιεροτελεστία, στην οποία καταφεύγουν οι φοβισμένοι άνθρωποι, οι οποίοι –λόγω της επιδημίας– έχουν χάσει τον άξονα αναφοράς τους. Συνδετικός κρίκος των σκετς, ένα είδος σπονδυλικής στήλης του έργου, είναι ο διακεκομμένος περίπατος ενός μαύρου, μοναχικού καλόγερου, που παραπέμπει στον θάνατο, στα διάφορα μέρη της πόλης.

«Οχι κωμωδίες σαλονιού, αλλά φάρσα. Να το φορτώσουμε παρωδία στο έπακρο. Χιούμορ ναι, με κωμικότητα σκληρή, δίχως λεπτότητες. Να κάνουμε ένα θέατρο βίαια κωμικό, βίαια δραματικό», έγραφε ο Ιονέσκο («Σημειώσεις και αντισημειώσεις», μετάφραση Ιουλία Ιατρίδη, εκδόσεις Αρίων, 1971).

Το έργο κινείται σαφώς σε δύο βασικούς θεματικούς άξονες. Στο επίκεντρό του βρίσκεται το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης, την ίδια στιγμή που ο πολιτισμός μας προσπαθεί να εξωθήσει τον θάνατο εκτός πλαισίου αναφοράς. Ο δεύτερος άξονας αφορά την ασθένεια που οδηγεί στον θάνατο, και προκαλείται από την ίδια την πόλη.

Το Εθνικό Θέατρο που παρουσιάζει για πρώτη φορά το «Παιχνίδι της σφαγής», ευτύχησε με την ανάθεση της σκηνοθεσίας στον Γιάννη Κακλέα, και εκείνος με επιλογή συνεργατών όπως ο Σάκης Μπιρμπίλης και η Ελένη Μανωλοπούλου. Ο Κακλέας συνδημιούργησε μαζί με τον Μπιρμπίλη (ο οποίος είναι υπεύθυνος και για τους φωτισμούς) έναν Ιονέσκο με την αισθητική Τζιμ Τζάρμους.

Τα σκετς διαδραματίζονται σε ένα εγκαταλελειμμένο, ονειρικό, drive in, με τη σκουριά ήδη να έχει διαβρώσει το τοπίο καθιστώντας ευάλωτους τους ανθρώπους στην «επίθεση» της πανούκλας (και ό,τι αυτή, μεταφορικά, σημαίνει για τον θεατή).

Ενα σκηνικό που ενισχύεται από την εντυπωσιακή δουλειά της Ελένης Μανωλοπούλου στα κοστούμια (αναδεικνύουν και τον πλούτο του βεστιαρίου της πρώτης κρατικής θεατρικής σκηνής). Η Μανωλοπούλου υπερτόνισε την υπερβολή, την προκλητικότητα των ανθρώπινων συμπεριφορών πριν αυτοί οδηγηθούν στην τιμωρία.

«Το κωμικό, καθώς είναι η διαίσθηση του παραλόγου, μου φαίνεται πιο απελπιστικό, πιο τραγικό… Το θέατρο βρίσκεται στα άκρα της υπερβολής των αισθημάτων, της υπερβολής που εξαρθρώνει η επίπεδη καθημερινή πραγματικότητα», έλεγε ο Ιονέσκο, και ο Κακλέας «διαβάζει» το «Παιχνίδι της σφαγής» που γράφτηκε το 1970 με καθαρότητα στον σημερινό θεατή.

Το φινάλε γίνεται με τον κομπέρ (εντυπωσιακός ο Γιώργος Παπαγεωργίου, όπως και οι Νικόλας Παπαγιάννης, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Ελενα Τοπαλίδου, Γιώργης Τσουρής, Λαέρτης Μαλκότσης) να εκφωνεί ένα εμβόλιμο από τον Γιάννη Κακλέα κείμενο με ιδιαίτερη αξία: «Κυρίες και κύριοι, η πόλη σώθηκε. Αυτό θα πει τύχη και έτσι οι άνθρωποι μπορούν να γυρίσουν στην κανονικότητά τους. Σαν να ήταν όλα ένα φριχτό όνειρο. Μια γελοία παραίσθηση. Ναι, η πόλη σώθηκε. Μια πόλη με χέρια τραχιά και μια σφαίρα βαθιά σφηνωμένη στη ραχοκοκαλιά της…». Αλήθεια, πιστεύετε ότι η πόλη σώθηκε;

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή