Το κίτρινο φλιτζάνι

2' 38" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αν δεν σε είχα τώρα εδώ, δεν θα ξυπνούσα με κλοτσιά στο πρόσωπο από πόδι με 19 νούμερο παπουτσιού. Δεν θα σε ρώταγα αν ήθελες γάλα, θα πήγαινα αμέσως στην κουζίνα για τον δικό μου καφέ. Όσο θα περίμενα πάνω από το μπρίκι για το νερό, θα κοιτούσα στα γρήγορα το είδωλό μου στο τζάμι της μπαλκονόπορτας. Δεν θα έβλεπα το Τ-shirt που τώρα φοράω. Είναι ροζ τσιχλόφουσκας. Πάνω του έχει ρόδια, φέτες καρπούζι, μπροκολάκια, ολόκληρα λεμόνια, μικρές φραουλίτσες, κομμένα αβοκάντο και ανανάδες. Πάνω του μαθαίνεις τα φρούτα και τα λαχανικά. Η απόσταση και τα κλειστά παντζούρια δεν επιτρέπουν να φανούν οι μαύροι κύκλοι, οι γρατζουνιές στον λαιμό από τα στραβοκομμένα σου νυχάκια, οι μελανιές στα πόδια μου από το μπουσούλημα που κάνω για να σε κυνηγάω κι εσύ να γελάς.

Θα έβαζα τον καφέ ή στο κίτρινο ή στο γαλάζιο φλιτζάνι και όχι σε ένα τυχαίο, όπως κάνω τώρα, που βασικό μου μέλημα είναι να βρω το σωστό καπάκι του μπιμπερό σου. Θα πήγαινα στην πόρτα που κάπου εκεί πίσω της θα είχα παρατήσει τις αγορασμένες από το βράδυ Σαββάτου κυριακάτικες. Θα τις άπλωνα γύρω μου, θα άνοιγα τη ζέστη, θα έμπαινα κάτω από το πάπλωμα. Ο αέρας του κλιματιστικού και οι τυπωμένες λέξεις θα μου προκαλούσαν ολιγόλεπτη παρηγοριά. Θα τις ξεφύλλιζα, θα έκοβα ίσως ένα πόδι, ένα ωμέγα, ένα μπουκάλι Chanel Νo 5, πολλές ψεύτικες βλεφαρίδες, έναν καμένο κάδο, μια industrial βιβλιοθήκη, ένα πεσμένο ελικόπτερο, μερικά πορτοκαλί σωσίβια. Για τα κολάζ μου.

Τώρα σε βλέπω να φτύνεις το γάλα σ’ έναν τόμο Ιστορίας και δεν σε μαλώνω, γιατί το πιθανότερο είναι πως δεν θα τον διαβάσω ποτέ, σου δίνω τον Αστερίξ –έχεις μάθει από πολύ πιο μωρό να γυρίζεις τις σελίδες–, αλλά το ενδιαφέρον σου πάει σε ό,τι κρατάω εγώ. Σου εξηγώ μάταια ότι αυτό το περιοδικό είναι για μεγάλους και σπεύδω να το ανταλλάξουμε με το δικό σου κόμικ. Βάζεις το δάχτυλό σου σε κάτι μαύρες μπότες μέχρι το γόνατο φωνάζοντας «παπά, παπά!» και σκέφτομαι ότι πρέπει να σου πλύνω τα κόκκινα adidas γιατί χτες, στην προσπάθειά σου να σηκωθείς, έπεσες στα λασπόνερα της αυλής.

Θα κρατούσα την κούπα, δεν θα είχα ανοίξει κανένα παράθυρο ούτε θα είχα δει την ώρα για να κρατήσω χρόνο για το επόμενο γεύμα σου, θα πήγαινα στη βιβλιοθήκη μου, θα διάλεγα μερικά βιβλία εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, θα επέστρεφα στο κρεβάτι, θα τα άπλωνα κοντά μου, θα ένιωθα μια ευδαιμονία που στο δεύτερο-τρίτο διάβασμα θα γινόταν θλιβερή διαπίστωση ότι κανένα βιβλίο δεν μπορεί να σου μάθει τη ζωή.

Αφού τσαλάκωσες τις σελίδες για την Οικονομία και μελέτησες τις τάσεις στα μαλλιά για την Άνοιξη-Καλοκαίρι 2018, μάλλον βαρέθηκες, είχες κάνει και την προπόνησή σου χτες, κρατούσα κι εγώ το φλιτζάνι, κρατήθηκες κι εσύ από αυτό βουτώντας τα χέρια σου στον ζεστό καφέ και σηκώθηκες μόνη σου. Δεν έκλαψες για τα δαχτυλάκια που σίγουρα κάπως κάηκαν, μόνο ισορρόπησες ακόμα πιο σταθερά και άρχισες τα παλαμάκια. Χειροκρότησα κι εγώ. Όχι μόνο για να σε ενθαρρύνω, αλλά και από τη χαρά μου που τώρα πια σε έχω εδώ. ■

 

* Το τελευταίο βιβλίο της Στέργιας Κάββαλου, «Αντίστροφα», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι. Το θεατρικό της έργο «Άλκηστις» παρουσιάζεται στο θέατρο Διθύραμβος. 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή