Είναι σε πόλεμο
Την περασμένη Κυριακή (της Ορθοδοξίας) σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως το γεγονός ότι από το καθιερωμένο γεύμα που παραθέτει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο στο Προεδρικό Μέγαρο απουσίαζε ο καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός: ο Κώστας Γαβρόγλου, Αντ’ αυτού, μάλιστα, η κυβέρνηση εκπροσωπήθηκε από τον Παναγιώτη Κουρουμπλή (!). Η απουσία Γαβρόγλου προφανώς δεν ήταν τυχαία. Την επόμενη μέρα συζητήθηκε και ψηφίστηκε στη Βουλή η τροπολογία για την αλλαγή του καθεστώτος στο Πανελλήνιο Ιδρυμα Ευαγγελιστρίας Τήνου – τροπολογία που η Εκκλησία θεωρεί εκδίκηση για τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία. Πηγή μου λέει ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται για πόλεμο με την Εκκλησία προχωρώντας σε μονομερείς ενέργειες και χωρίς να θέτει καν τα ζητήματα σε προσχηματική διαβούλευση.
Παίζει διχασμό
Για παράδειγμα, φαίνεται ότι ο Τσίπρας παίζει ήδη το χαρτί του διχασμού της Εκκλησίας με το Πατριαρχείο επιδιώκοντας να «κοντύνει» τον Αρχιεπίσκοπο. Εξηγούμαι: στην κυβέρνηση ακούν κάποιες ακραίες φωνές συνεργατών του Οικουμενικού Πατριάρχη που θέλουν πόλεμο εις βάρος της Εκκλησίας της Ελλάδας και εξετάζουν τη φοβερή ιδέα να δοθεί πράσινο φως στη δημιουργία Αρχιεπισκοπής στα Δωδεκάνησα. Θυμίζω ότι οι μητροπόλεις Δωδεκανήσου υπάγονται πνευματικά και διοικητικά στο Πατριαρχείο. Για να δημιουργηθεί, όμως, Αρχιεπισκοπή, θα πρέπει να μπορεί να συγκροτηθεί μια σύνοδος και, σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες, απαιτούνται εννέα επίσκοποι. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν έξι και ένας βοηθός και ο Πατριάρχης δεν έχει προχωρήσει στην εκλογή των δύο επιπλέον που θα απαιτούνταν. Η εύφλεκτη ύλη, όμως, είναι εκεί.
Το «πρόσωπο»
Παρουσία του Κώστα Σημίτη στην πρώτη σειρά, του Τάσου Γιαννίτση, αλλά και του Τζέφρεϊ Πάιατ, μεταξύ άλλων, μίλησε την Παρασκευή στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών ο Τόμας Βίζερ. Σημειώνω ότι ο Βίζερ αναφέρθηκε σε «πρόσωπο από την κυβέρνηση» που εμφανίστηκε ενώπιόν του στις αρχές του 2015 και του είπε ότι δεν ήταν απαραίτητο να τηρηθούν οι όροι του προγράμματος, γιατί οι Ευρωπαίοι θα έδιναν τα χρήματα στην Ελλάδα ούτως ή άλλως. Δεν ήταν ο Γ. Βαρουφάκης, αλλά, αν κρίνω από τις 100% λάθος εκτιμήσεις, ήταν σίγουρα της ίδιας σχολής.
Mάχη με το συναίσθημα
Πολιτική χωρίς συναίσθημα δεν γίνεται. Οταν αυτό, βέβαια, μπαίνει στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής, τότε μπορεί να λειτουργήσει ως εκρηκτική ύλη ικανή να προκαλέσει bing bang. Η ενδιαφέρουσα αυτή διάσταση του ονοματολογικού αναδείχθηκε τις προάλλες κατά τη συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με Αμερικανούς γερουσιαστές στο Μαξίμου: το συναίσθημα. Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να εξηγήσεις σε εξωτερικούς παράγοντες γιατί η πλειοψηφία της ελληνικής κοινής γνώμης είναι τόσο αρνητική έναντι λύσης με σύνθετη ονομασία που θα περιέχει τον όρο «Μακεδονία». Πάντως, ένας από τους προσκεκλημένους, ο γερουσιαστής της Νότιας Καρολίνας Λίντσεϊ Γκρέιαμ, φάνηκε να κατάλαβε τι εννοούσε ο Τσίπρας. Αντέτεινε τη δική του ιστορία για το πώς η πολιτεία του ήταν από τις τελευταίες που «ξήλωσαν» τη σημαία της Συνομοσπονδίας, το 2015 παρακαλώ. Υπάρχουν και χειρότερα.
Κλείνει τα πενήντα
Τα πενήντα κλείνει σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Τα γενέθλια του προέδρου της Ν.Δ. τα γνωρίζουν πολλοί στενοί του συνεργάτες. Εξ ου και πληροφορούμαι ότι τις προάλλες στον πρωινό καφέ στο Μοσχάτο τον ρώτησαν τι θα κάνει για να γιορτάσει την είσοδο στο κλαμπ των πενηντάρηδων. Ο Κυριάκος τους ενημέρωσε ότι έχει καλέσει όλους τους συνομήλικους φίλους του, που, πάντως, έχουν κλείσει τα 50 πριν απ’ αυτόν. Τότε, πληροφορούμαι ότι κάποιος συνεργάτης πετάχτηκε και είπε κάτι του τύπου «ελπίζω να μην είναι πολλοί, γιατί μετά θα λες μαζευτήκαμε μερικοί αιώνες να γιορτάσουμε». Κακίες. Εξάλλου, στις μέρες μας, τα πενήντα είναι τα νέα 30. Τουλάχιστον, αυτό λένε οι πενηντάρηδες…
Εκδικητικά
Τι να σκέφτονταν, άραγε, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Βαγγέλης Βενιζέλος και ο Γιάννης Στουρνάρας όταν ανακοινώθηκαν τα νέα για την υπουργοποίηση του Φώτη Κουβέλη; Προφανώς πολλά που δεν λέγονται. Οχι μόνον επειδή οι προαναφερθέντες έχουν ζωηρή φαντασία, αλλά και επειδή έχουν «καεί» από τον Κουβέλη. Τα λέω όλα αυτά επειδή είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι οργίασαν τα μηνύματα στα υψηλά κλιμάκια της προηγούμενης συγκυβέρνησης. Μαθαίνω ότι ένας εξ αυτών έστελνε στα κινητά τη φωτογραφία Ράμπο του Κουβέλη που έκανε τον γύρο των social media. Αυτό, βέβαια, δεν ήταν τίποτα μπροστά σε έτερου, ο οποίος σχολίασε ότι «επιτέλους, ο Κουβέλης δικαιώθηκε, αν και θα ’πρεπε να τον είχαν κάνει αντιπρόεδρο…». Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται όπως και να ’ναι.