Η «λαμπρά απομόνωση» ως πολιτική αντίληψη έπαυσε να ισχύει εδώ και πάνω από έναν αιώνα. Εφαρμόσθηκε για κάποια χρόνια στην τότε κραταιά Μεγάλη Βρετανία, και στην Ελλάδα δεν ήταν δυνατόν να επιχειρηθεί ποτέ. Οχι μόνον διότι το νέο κράτος τελούσε από εμφανίσεώς του υπό το καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων, αλλά και λόγω της γεωγραφικής θέσεως της χώρας. Ορθώς, κατά συνέπεια, διακατέχεται το πολιτικό σύστημα της χώρας από ανησυχία για τη συμπεριφορά της Τουρκίας έναντι ημών και της Κύπρου, αλλά και για τις αποστάσεις της Αγκυρας από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Δικαιολογημένη επίσης και η δυσανεξία της Αθήνας λόγω της συμπεριφοράς κάποιων βορείων γειτόνων μας.
Το μείζον όμως πρόβλημα που αναδεικνύεται σταδιακώς είναι ότι το ευρωπαϊκό σύστημα, που εθεωρείτο καταφύγιο ασφαλές, όπου εκούσα άκουσα η Ελλάς θα εξαναγκαζόταν στις απαραίτητες προσαρμογές, διέρχεται φάση κρίσεως.
Η φαινομένη συνοχή του ευρωπαϊκού συστήματος προκύπτει αποκλειστικώς από την πρωσική πειθαρχία που έχει επιβάλει το Βερολίνο στην Ευρωζώνη, μαζί με κάποιους εταίρους της στη Βόρεια Ευρώπη, και από τον απόλυτο έλεγχο που ασκεί στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Αλλά πολιτικώς η Γερμανία βγήκε τραυματισμένη από τις τελευταίες εκλογές και από τις χρονοβόρες διαπραγματεύσεις για τον σχηματισμό μιας κυβερνήσεως συνασπισμού.
Σήμερα τα μέλη του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος αναμένεται να ψηφίσουν εάν αποδέχονται τη συμφωνία που συνομολόγησε ο απερχόμενος ηγέτης τους κ. Μάρτιν Σουτλς. Αλλά ανεξαρτήτως του αποτελέσματος, τόσο ο ίδιος όσο και η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ έχουν ήδη υποστεί σημαντικότατη πολιτική φθορά.
Κάποιοι προσβλέπουν σε ένα νέο «γερμανικό θαύμα» και σε μια νέα επανεκκίνηση.
Στην Ιταλία σήμερα διενεργούνται βουλευτικές εκλογές και η ευρωσκεπτικιστική «Κεντροδεξιά» φαίνεται πως προηγείται των αντιπάλων της. Το ενδεχόμενο αναδείξεως του κ. Σίλβιο Μπερλουσκόνι σε ρυθμιστικό παράγοντα σε μια νέα κυβέρνηση ώθησε τον πρώην πρωθυπουργό κ. Μάριο Μόντι να τον χαρακτηρίσει «τον πατέρα όλων των λαϊκιστών».
Μόνον που οι «λαϊκιστές» προκύπτουν όταν αρχίσουν να εμφανίζονται αρρυθμίες σε μία κρατούσα πολιτική τάξη πραγμάτων, και φυσικά διάφοροι τεχνοκράτες της πολιτικής όπως ο κ. Μόντι οικτίρουν τον λαό για την ανωριμότητά του και όχι τους αδέξιους διαχειριστές της εξουσίας.
Εάν στα ανωτέρω προσθέσει κάποιος την «ευρωπαϊκώς ανορθόδοξη» συμπεριφορά της Πολωνίας και της Ουγγαρίας, την υποβόσκουσα πολιτική κρίση στην Ισπανία, όπου η κυβέρνηση αδυνατεί ακόμη να ψηφίσει τον προϋπολογισμό του 2018, με το Λαϊκό Κόμμα του πρωθυπουργού κ. Μαριάνο Ραχόι να υφίσταται δημοσκοπική αιμορραγία, και τέλος την αντιπαλότητα του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ με την Ε.Ε. και ειδικότερα τη Γερμανία, η εικόνα που προκύπτει δεν δημιουργεί αισιοδοξία. Σε αυτό το περιβάλλον ευρωπαϊκής και ιδιαίτερα περιφερειακής αστάθειας μετεωρίζεται η Ελλάς, εσωτερικώς σπαρασσόμενη. Διερωτάται κανείς τι μπορεί πλέον να αναμένουμε.