Η απελευθέρωση της δημιουργικότητας

Η απελευθέρωση της δημιουργικότητας

4' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Καθώς έβλεπα (και απολάμβανα) τους μαθητές-ηθοποιούς να παίζουν, να τραγουδούν και να χορεύουν, ανεβασμένους στη σκηνή, λίγα μέτρα από τη θέση μου, σκεφτόμουν ότι όλο αυτό το ταλέντο που ξεχείλιζε και που κατέβαινε κάτω στην πλατεία και μας τύλιγε, δεν θα το ξέραμε ποτέ αν δεν υπήρχε αυτό το «κάτι» για να το ξεκλειδώσει και να το απελευθερώσει. Και αυτό το «κάτι» είναι ένα ερέθισμα, ένα πλαίσιο, ένας άνθρωπος ή περισσότεροι για να πιστέψουν ότι αυτό μπορεί να γίνει. Βρισκόμουν στο Κολλέγιο Ανατόλια στη Θεσσαλονίκη, όπου πρόλαβα την τελευταία sold out παράσταση του μιούζικαλ «Cry Baby». Nαι, αυτό που έχουμε δει παλιά στο σινεμά με τον νεαρό, τότε, Τζόνι Ντεπ, σε σκηνοθεσία Τζον Γουότερς. Μέσα στο Raphael Hall η ατμόσφαιρα ήταν γιορτινή, καθώς γονείς, φίλοι και συνεργάτες είχαν φτιάξει μια αγκαλιά που ανάμεσά της βρέθηκα και εγώ, ένας «ξένος». Γρήγορα έγινα ένας ακόμη δέκτης και πομπός, καθώς δεχόμουν τα ευεργετικά κύματα της πιο δροσερής παράστασης που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Υπερβολή; Κι όμως… Οι 17χρονοι στη σκηνή θα έσπαγαν ταμεία όπου κι αν έπαιζαν.

Αργότερα, καθώς θα έμπαινα βαθύτερα στο πνεύμα του Ανατόλια, μέσα από την περιήγησή μου και τις συνομιλίες με τους ανθρώπους του σχολείου, θα καταλάβαινα ότι αυτή η έκρηξη ταλέντου είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς, έμπνευσης και ομαδικής εργασίας. Οσο έβλεπα τους υπέροχους εφήβους ηθοποιούς-τραγουδιστές-χορευτές επί σκηνής, σκεφτόμουν ποιος να είναι ο άνθρωπος που εμφύσησε μέσα τους αυτήν τη δύναμη. Τον γνώρισα την επομένη, στο σχολείο, όπου ο Αγγελος Κλωνάρης διδάσκει ως φιλόλογος στη Γ΄ Λυκείου, επί 21 συναπτά έτη στο Ανατόλια, και έχει και μεταπτυχιακό στο μουσικό θέατρο. Από την πρώτη χρονιά που πήγε στο σχολείο, και με εξαίρεση τριών μόνο ετών, ανέλαβε το θεατρικό κλαμπ και ήδη η δουλειά που έχει παραχθεί είναι τεράστια. Μου έκανε εντύπωση πόσο κοντά στο πνεύμα των παιδιών είναι και, όταν μιλήσαμε λίγο, διαπίστωσα τον χρυσό κανόνα που συνδυάζει την ανάγκη να είσαι παρέα με τα παιδιά με την ανάγκη να υπάρχει ιεραρχία και μάθηση. Αλλά όλα αυτά θα ήταν απλώς αυτονόητα αν το αποτέλεσμα δεν ήταν τόσο υψηλό.

Η απελευθέρωση της δημιουργικότητας-1

Μέρος του πολυμελούς θιάσου μαθητών που ανέβασαν στο Κολλέγιο Ανατόλια το γνωστό μιούζικαλ «Cry Baby», που διαδραματίζεται στην Αμερική του ’50.

Ενα παράδειγμα…

Θα πω ένα παράδειγμα. Πέρα από το τραγούδι, τον χορό, το παίξιμο, την κίνηση, υπήρχε ζωντανή μουσική, αφού μιλάμε για μιούζικαλ. Και το συνειδητοποίησα στο τέλος, όσο επευφημούσαμε τα παιδιά, όταν ανέβηκε και η ορχήστρα για να εισπράξει το χειροκρότημα. Από πίσω υπάρχει ένα επιτελείο ενηλίκων που διδάσκουν στους μαθητές τραγούδι και κίνηση (Ολγα Στέφα και Ιωάννα Μήτσικα) και μουσική (μαέστρος Τάσος Κορκόβελος), αλλά όλα θα ήταν δίχως νόημα αν οι ίδιοι οι μαθητές δεν αφιέρωναν πολλές ώρες από τα Σαββατοκύριακά τους, για πολλούς μήνες, προκειμένου να κάνουν σκληρές και εντατικές πρόβες. Τα σκηνικά (Χριστίνα Δουρή) που εναλλάσσονται είναι 15.

Ο Αγγελος Κλωνάρης μού λέει πως αυτό που ζει κάθε χρόνο με τη θεατρική ομάδα του σχολείου είναι κάτι μοναδικό σαν διαδικασία, και μου το επιβεβαίωσαν και τα παιδιά, την επομένη, όταν συναντηθήκαμε και πάλι στον χώρο του θεάτρου για να μου πουν για το βίωμά τους αλλά και για τα σχέδιά τους. Οι περισσότεροι θα ακολουθήσουν σπουδές στο εξωτερικό, θα σκορπίσουν, η ζωή κατά πάσαν πιθανότητα θα τους οδηγήσει σε άλλα μονοπάτια, αλλά αυτό που έζησαν και μοιράστηκαν μαζί μας θα τους συνοδεύει για πάντα.

Ο Αγγελος Κλωνάρης μού εξηγεί ότι από το 1985 αποφασίστηκε να ανεβαίνουν μιούζικαλ μόνον, ώστε ακόμη και αν κάποιος από το κοινό δεν γνωρίζει καλά ή καθόλου αγγλικά να μπορεί να παρακολουθεί και να χαίρεται τη μουσική και την κίνηση. Πάντως, αν το «Cry Baby», έτσι όπως το είδα με τους 17χρονους στο Ανατόλια, στο μαθητικό θέατρο, το έβλεπα σε σκηνή της Αθήνας θα το χειροκροτούσα με τον ίδιον ενθουσιασμό.

Η απελευθέρωση της δημιουργικότητας-2

Η κίνηση, τα σκηνικά, η μουσική εκτέλεση έδειξαν ότι όταν υπάρχει εμπιστοσύνη στις δυνατότητες των μαθητών, πολλά επιτυγχάνονται.

Εθελοντές καθηγητές

Η θεατρική ομάδα γεννήθηκε μέσα από την ίδια την παράδοση του Ανατόλια, όπου, κατ’ εξαίρεση σε σχέση με άλλα σχολεία, οι καθηγητές εθελοντικά κάνουν οι ίδιοι τα κλαμπ των διαφόρων δραστηριοτήτων. Το Drama Club υπάρχει ήδη από το 1970, οπότε αντιλαμβάνεται κανείς το σώμα της εμπειρίας που έχει συσσωρευτεί όλα αυτά τα χρόνια. Από την παράσταση που είδα μπορώ με άνεση να πω ότι υπήρχαν 4-5 που είναι ταλέντα λαμπρά και που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν καριέρα στο θέατρο, αλλά όλοι ανεξαιρέτως είναι από ένα επίπεδο και πάνω. Αλλωστε επιλέγονται, διδάσκονται, «ματώνουν» στις πρόβες, βγάζουν τον καλύτερο εαυτό τους σε ένα μάθημα ζωής.

Αναπόφευκτα μέσα στον κόσμο του Ανατόλια με όλη την κληροδοτημένη αμερικανική αντίληψη περί εκπαίδευσης, και το άνοιγμα σε όλη την κοινωνία που επιχειρεί, σκέφτηκα τα χαμένα ή ανεξερεύνητα ταλέντα σε όλα τα ελληνικά σχολεία και τα παιδιά που θέλουν να βγάλουν τη δημιουργικότητά τους αλλά δεν ξέρουν πώς. Είναι ένας λόγος να προβληματιστεί κανείς αλλά και να χαρεί γνωρίζοντας πως όταν δοθεί το έναυσμα το ταλέντο θα ξεχειλίσει.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή