Κύριε διευθυντά
Ο πρώην υπηρεσιακός υπουργός κ. Αντώνης Μανιτάκης, τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα, στο άρθρο του της Κυριακής στην «Κ» της 25ης Φεβρουαρίου, με τίτλο «Μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων, η σκανδαλολογία» αναφερόμενος στην περίπτωση «Πικραμμένου», κατά τη γνώμη μου, παρέλειψε το ουσιαστικότερο. Δηλαδή, μετά την προφανώς ανυπόστατη ανάμειξη στο σκάνδαλο «Novartis» του υπηρ. πρωθυπουργού κ. Παναγιώτη Πικραμμένου, αλλά και μετά την αιματηρή τρομοκρατική δολοφονική απόπειρα εναντίον του επίσης υπηρεσιακού πρωθυπουργού κ. Λουκά Παπαδήμου, ποιος εξέχων/αξιόλογος Ελληνας θα θεωρήσει υποχρέωσή του, ή έστω θα φιλοδοξήσει να εμπλακεί στον «λάκκο των όφεων» για να βοηθήσει την πατρίδα;
Οταν μάλιστα αυτά συμβαίνουν σε μία περίοδο όπου οι παγκόσμιοι απάτριδες και οι συναισθηματικά πλέον παχύδερμοι, επωφελούνται της ρήτρας των μάλλον ευνοουμένων πολιτών, μου δημιουργείται η εύλογη πεποίθηση ότι τουλάχιστον η συντονισμένη «εμπλοκή» των δύο αυτών υπηρεσιακών πρωθυπουργών στις αντίστοιχες υποθέσεις Novartis/Γιαγτζόγλου, δεν είναι τυχαία. Η «από πού κι ως πού», τόσο μεγάλη, πραγματικά γιγαντιαία και τόσο ξαφνική προβολή της περίπτωσης Γιαγτζόγλου, ισχυροποιεί την πεποίθησή μου, ότι δηλαδή αυτά τα περίεργα προοιωνίζονται την επικράτηση μιας αναξιοκρατίας, που οσημέραι όλα δείχνουν να εξελίσσεται σε κυρίαρχη ιδεολογία.
Πανος Κ. Παναγοπουλος, Διδάκτωρ του Παν/μίου της Σορβόννης