Πριν από λίγες μέρες, μια διαγωνιζόμενη αποχώρησε οικειοθελώς καθώς, όπως εξήγησε, αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα με το ανήλικο παιδί της. Ευτυχώς, όπως φάνηκε στη συνέχεια δεν ήταν κάτι σοβαρό και η παραγωγή του διαγωνισμού μαγειρικής «Master Chef», που προβάλλεται αυτήν την περίοδο στην ελληνική τηλεόραση, της επέτρεψε να επιστρέψει στο παιχνίδι.
Οι τηλεθεατές πρέπει να χάρηκαν, καθώς, εκτός από καλή μαγείρισσα, είναι και μια γλυκιά κοπέλα. Δεν χάρηκαν όμως οι περισσότεροι συμπαίκτες της. Αντέδρασαν έντονα στην επιστροφή της, χρησιμοποιώντας διάφορα ρηχά επιχειρήματα, προσπαθώντας επί της ουσίας να κρύψουν τον πραγματικό λόγο: τον φόβο τους απέναντι σε μια ταλαντούχα παίκτρια. Στο ίδιο παιχνίδι, σε μια στιγμή έντονης αντιπαράθεσης, το σχόλιο ενός διαγωνιζόμενου ήταν το εξής: «Στον διαγωνισμό πλέον είναι τέσσερις οι κοπέλες. Η μία εξ αυτών φοράει παντελόνια που δεν τα τιμά», είπε, αναφερόμενος σε κάποιον συμπαίκτη του. Επιβεβαιώνοντας για άλλη μία φορά ότι η τηλεόραση έχει διαφορετικούς όρους και άλλες ηθικές αντοχές, αρκετά πιο ελαστικές.
Ανέκαθεν στα ριάλιτι υπήρχε εύφορο έδαφος για απαράδεκτες συμπεριφορές, για μικροπρέπειες και επιθέσεις κάτω από τη μέση, για μπούλινγκ.
Βέβαια, κανείς δεν περιμένει να τα δει αυτά σ’ έναν διαγωνισμό μαγειρικής, όπου το ζητούμενο είναι η δημιουργικότητα, η συνεργασία μεταξύ των παικτών, η πειθαρχία, η κατάκτηση του υψηλότερου επιπέδου, όχι μόνο στις παρασκευές αλλά στη γενικότερη παρουσία κάποιου.
Ως ριάλιτι το συγκεκριμένο παιχνίδι μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένο, αν το κριτήριο είναι τα νούμερα τηλεθέασης, ως μαγειρικός διαγωνισμός όμως, έχει σίγουρα αποτύχει, γιατί όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, αυτό που μένει και συζητιέται δεν είναι ένα πρωτότυπο ή λαχταριστό πιάτο, μια καινούργια ιδέα, κάποια εντυπωσιακή τεχνική, αλλά μια μαγειρική αρένα όπου οι περισσότεροι βγάζουν την πιο αναξιοπρεπή πλευρά τους.
Και αν οι παίκτες σ’ ένα ριάλιτι συγχωρούνται σε κάποιο βαθμό, καθώς λειτουργούν σε ένα πλαίσιο που τους επιβάλλεται και δεν ελέγχουν, δεν συμβαίνει το ίδιο με τον παρουσιαστή του δεύτερου πολυδιαφημισμένου παιχνιδιού μαγειρικής «Hell’s Kitchen», ο οποίος αγγίζει με υπερβάλλοντα ζήλο τα όρια της απανθρωπιάς. Διότι όπως λέει και ξαναλέει, «εδώ, έχουν θέση οι καλύτεροι». Λες και μόνο αν κανείς γίνει βωμολόχος, είρωνας ή σεξιστής, θα μπορέσει να τους εντοπίσει. Σε μια εποχή που πολλοί εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είναι πιεσμένοι, ανασφάλιστοι, υποαμειβόμενοι ή αμείβονται με καθυστέρηση μηνών, το να υποδύεται ένας τόσο ξεχωριστός σεφ όπως ο Μποτρίνι τον ρόλο του «βασανιστή» εργοδότη είναι πραγματικά θλιβερό και επικίνδυνο.