Ο απολαυστικός Φίγκαρο του Τάση Χριστογιαννόπουλου

Ο απολαυστικός Φίγκαρο του Τάση Χριστογιαννόπουλου

3' 40" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Συναρπαστικά ήχησε η περίφημη εισαγωγή στην όπερα του «Κουρέα της Σεβίλλης»: η ευέλικτη ομάδα των καλά συντονισμένων εγχόρδων, ο λαμπερός αλλά και με «σώμα» ήχος των χάλκινων πνευστών, όπως επίσης οι μαλακές αποχρώσεις των ξύλινων μαζί με τις δριμείες παρεμβάσεις των κρουστών υπό τη μουσική διεύθυνση του Γιώργου Πέτρου έδωσαν ένα σφιχτό, σπινθηροβόλο, ζωηρό αποτέλεσμα. Ηταν η πρώτη εικόνα από τη συναυλιακή απόδοση του «Κουρέα της Σεβίλλης» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στις 16 Φεβρουαρίου.

Οι πρώτες σκηνές της όπερας ξετυλίχθηκαν με ανάλογο τρόπο αλλά δεν προϊδέαζαν για όσα θα συνέβαιναν με την είσοδο του ερμηνευτή του κεντρικού ρόλου. Από το σημείο εκείνο και πέρα ο βαρύτονος Τάσης Χριστογιαννόπουλος ως Φίγκαρο πήρε την παράσταση πάνω του και απογείωσε θέαμα και ακρόαμα. Πληθωρικός καλλιτέχνης, με φωνή που ταιριάζει γάντι στον ρόλο και παρουσία που γεμίζει τη σκηνή, ο Χριστογιαννόπουλος υπήρξε ιδανικός ως Φίγκαρο. Πρώτα πρώτα καταλάβαινε κανείς κάθε λέξη του κειμένου που εκστόμιζε. Ταυτόχρονα, μέσα από τις δικές του αντιδράσεις παρακολουθούσε κανείς επίσης όσα έλεγαν οι συμπρωταγωνιστές του.

Κάθε λέξη του είχε το δικό της βάρος, ενώ κάθε επανάληψη μουσικής φράσης είχε εμφανώς διαφορετικό χρωματισμό, ώστε να αποκτά ουσία. Ετσι, αναδείχθηκε άριστα το μουσικό κείμενο και δικαιώθηκε ο Ροσίνι όχι μόνο στα προφανή σημεία της αυτοπαρωδίας, όπως στη σκηνή του μπαλκονιού στη Β΄ Πράξη, αλλά και στις τόσες άλλες περιπτώσεις επαναλήψεων σε διάφορα μουσικά μέρη του έργου.

Επιπλέον, η σκηνική παρουσία του τραγουδιστή ρίσκαρε πολλά, κινήθηκε συχνά στην κόψη του ξυραφιού αλλά τελικά κέρδισε το στοίχημα. Αφενός επειδή κάθε του κίνηση προέκυπτε από τη μουσική με τρόπο που έμοιαζε προφανής και αυτονόητος, αφετέρου επειδή η εμπειρία και το γούστο κρατούσαν τον Χριστογιαννόπουλο διαρκώς και σταθερά στην πλευρά του κωμικού.

Ολα αυτά τα χαρίσματα του πρωταγωνιστή σε συνδυασμό με τη σβέλτη, νευρώδη διεύθυνση του Πέτρου, είχαν ως αποτέλεσμα ειδικά η Α΄ Πράξη, στην οποία ο Φίγκαρο κυριαρχεί, να είναι απολαυστική. Η περίφημη άριά του, τα εκτενή ντουέτα με τον Αλμαβίβα και στη συνέχεια με τη Ροζίνα, υπήρξαν πραγματικά κεντήματα, στον βαθμό που και οι συμπρωταγωνιστές του Χριστογιαννόπουλου στάθηκαν σε ανάλογα υψηλό επίπεδο. Οι περισσότεροι ανάμεσά τους, άλλωστε, έχουν μεγάλη εμπειρία στους ρόλους τους, τους οποίους είχαν και στο παρελθόν ερμηνεύσει και για την Εθνική Λυρική Σκηνή. Η εμπειρία όλων επέτρεψε στη συγκεκριμένη παραγωγή, παρά τον «συναυλιακό» της χαρακτήρα, να κυλήσει πιο ζωντανά και πειστικά από πολλές σκηνοθετημένες παραστάσεις.

«Κουρέας» for ever

Η Μαίρη-Ελεν Νέζη κινήθηκε με άνεση πέρα από τις νότες, τραγουδώντας απολαυστικά τη μουσική και ενσαρκώνοντας πειστικά την ερωτευμένη Ροζίνα. Η άνετη, ευέλικτη φωνή μεσοφώνου με το νεανικό ηχόχρωμα μοιάζει ιδανική για τον ρόλο της μεσογειακής κοπέλας που σχεδίασε με τη μουσική του ο Ροσίνι.

Με ανάλογη σιγουριά επανέλαβε ο βαθύφωνος Χριστόφορος Σταμπόγλης τον ρόλο του Ντον Μπαζίλιο, το οποίο έχει τραγουδήσει σε μερικές από τις σημαντικότερες σκηνές, από τη Μητροπολιτική Οπερα της Νέας Υόρκης έως το Φεστιβάλ του Γκλάιντμπορν.

Για τον ρόλο του Αλμαβίβα μετακλήθηκε ο Ισπανός τενόρος Χουάν Σάντσο, γνωστός από τη δισκογραφική του συνεργασία με τον Πέτρου. Υπήρξε πραγματική απόλαυση να ακούει κανείς καθαρά και καλά αρθρωμένη την περίτεχνη γραφή του μουσικού κειμένου του Ροσίνι. Τόσο στα ντουέτα όσο και στα διάφορα σύνολα, η συνεισφορά του υπήρξε σημαντική. Θα χαιρόταν κανείς ακόμα περισσότερο, εάν απέδιδε επίσης την τελική δεξιοτεχνική άρια του Αλμαβίβα, η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση παραλήφθηκε, παρότι πλέον έχει βρει τη θέση της σταθερά στις παραγωγές του «Κουρέα» σε όλο τον κόσμο, καθώς διαρκώς περισσότεροι τραγουδιστές ανταποκρίνονται με επιτυχία στις απαιτήσεις της.

Το κουαρτέτο των έξοχων έμπειρων πρωταγωνιστών συμπλήρωσαν νεότεροι συνάδελφοί τους, ο βαρύτονος Μάριος Σαραντίδης με μάλλον αδύναμη φωνή και υπερβολική σκηνή παρουσία ως Μπάρτολο, η μεσόφωνος Αναστασία Κότσαλη ως Μπέρτα και ο βαρύτονος Αγγελος Χονδρογιάννης ως Φιορέλο και Αξιωματικός.

Μεγάλος άγνωστος

Υποθέτει κανείς –δεν αναφέρεται κάπου– ότι η συγκεκριμένη όπερα προγραμματίστηκε στο πλαίσιο του εορτασμού των 150 χρόνων από τον θάνατο του Ροσίνι. Μπορεί επίσης να φανταστεί κανείς τους λόγους επιλογής της συγκεκριμένης κωμικής όπερας, οι οποίοι προφανώς σχετίζονται με τον οικονομικό παράγοντα και την ευκολία εξεύρεσης κατάλληλων ερμηνευτών.

Παραμένει, ωστόσο, γεγονός ότι, παρά την τεράστια δημοτικότητα που απολαμβάνουν πλέον και οι σοβαρές όπερές του σε όλο τον κόσμο, ο Ροσίνι παραμένει ο μεγάλος άγνωστος στη χώρα μας. Με εξαίρεση τον «Μωυσή στην Αίγυπτο» και την «Πολιορκία της Κορίνθου», που έχουν παρασταθεί από την Εθνική Λυρική Σκηνή, καμία άλλη σοβαρή όπερά του δεν έχει παρουσιαστεί. Ο συγκεκριμένος «Κουρέας» υπήρξε μόλις η δεύτερη όπερα του Ροσίνι στα 27 χρόνια λειτουργίας του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών μετά την «Ιταλίδα στο Αλγέρι» το 2008…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή