Θάρρος, θάρσος ή θράσος. Για τους αρχαίους ημών προγόνους οι λέξεις ήσαν συνώνυμες. Δήλωναν τόλμη, σθένος, πεποίθηση. Επειδή όμως, όπως έλεγε ο Μποστ, «οι αρχαίοι ήσαν όλοι σοφοί διότι μιλούσαν αρχαία ελληνικά», εν τη σοφία τους αναγνώριζαν πως όταν το θάρρος και η πεποίθηση ξεπερνούσαν ορισμένα όρια μετατρέπονταν σε αυθάδεια και αγένεια, τις είχαν συμπεριλάβει στις σημασίες της λέξης. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η σύγχρονη ελληνική, με τη δική της σοφία, έχει διαχωρίσει τις σημασίες και από τη λέξη «θάρσος» έχει φτιάξει δύο λέξεις οι οποίες κάποτε συνυπήρχαν στο λεξικό. Για τον Ελληνα των σύγχρονων καιρών η συμπεριφορά που περιγράφει το θάρρος είναι ακριβώς αντίθετη με αυτήν που περιγράφει το θράσος. Αν, ας πούμε, παραβιάσει τον ερυθρό σηματοδότη και προκαλέσει ατύχημα, λέμε ότι έχει το θάρρος να το παραδεχθεί. Αν αντιθέτως αρχίσει και χειρονομεί, και ομνύει βωμολοχώντας, τότε λέμε ότι όχι μόνον φταίει, αλλά έχει και το θράσος να ρίχνει το φταίξιμο στον άλλον. Αυτά στο δικαστήριο. Πάμε τώρα στη Βουλή.
Ακουσα σχεδόν ολόκληρη την ομιλία του κ. Τσίπρα. Η ακρόαση της φωνής του, χωρίς την εικόνα του, αποτελεί ένα είδος δοκιμασίας για τον ψυχισμό μου. Δεν υπαινίσσομαι τη χρήση της ελληνικής ή την απουσία οποιασδήποτε προτάσεως. Αναφέρομαι στον τόνο της φωνής και την εκφορά, που με φέρνουν πίσω στα νιάτα μου, όταν την ελληνική ψυχή την ενορχήστρωνε ο Αείμνηστος ηγέτης του σοσιαλισμού. Αντιλαμβάνεσθε τη σύγχυση. Για ποια Ελλάδα μιλάμε, σε ποιον χρόνο βρισκόμαστε, μήπως η χώρα οπισθοδρομεί αντί να προοδεύει, όπως ένιοι ισχυρίζονται; Ρητορικά τα ερωτήματα, συμφωνώ. Η προχθεσινή του ομιλία όμως συνόψισε σε είκοσι μόλις λεπτά μια στρατηγική την οποία γνωρίζουμε μεν, δεν παύει να μας εκπλήσσει δε, τη «στρατηγική του θράσους».
Χρειάζεται θράσος για να πει ένας κοινοβουλευτικός ηγέτης ότι αποδέχθηκε να σπαταλήσει τον πολύτιμο χρόνο του για να απαντήσει σε αιτιάσεις. Χρειάζεται περίσσια θράσους να αποκαλέσει ο πρωθυπουργός μιας χώρας σύνηθες επεισόδιο την απαγωγή δύο αξιωματικών του εθνικού του στρατού. Θράσος για να μην απαντήσει αν ισχύουν όσα ισχυρίζεται ο Ερντογάν, ότι του υποσχέθηκε την παράδοση των οκτώ. Χαρακτήρισε την ομιλία του Μητσοτάκη «ξέπνοη», κόντεψε να κοιμηθεί είπε, αλλά ευτυχώς στο τέλος «ανέβασε τους τόνους». Θράσος να ομολογείς πως το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι ο καβγάς. Τα ξέραμε όλ’ αυτά. Oταν όμως το μόνο που σου απέμεινε να υποστηρίξεις είναι η στρατηγική του θράσους, τότε καλά θα κάνεις να φοβάσαι την πραγματικότητα. Αυτή απαιτεί θάρρος.