Στους υπολογισμούς που κάνουν οι Ευρωπαίοι, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει καμία άλλη επιλογή παρά να… επιτύχει. Ως επιτυχία εκλαμβάνεται ότι η ελληνική κυβέρνηση θα ανταποκριθεί θετικά σε τρία σημεία. Πρώτον, δεν θα αποστεί από την εφαρμογή της μεταμνημονιακής συμφωνίας κατά την κατάρτιση του προϋπολογισμού 2019 και θα εφαρμόσει όλα τα δημοσιονομικά μέτρα που έχει ήδη ψηφίσει στον χρόνο που θα αποφασίσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ώστε να άρει τη ρήτρα μη βιωσιμότητας που έχει αναρτήσει μετά τον Ιούνιο 2015.
Δεύτερο κριτήριο επιτυχίας θα είναι η νομοθέτηση χωρίς αστερίσκους και περιορισμούς (π.χ. παραπομπή σε υπουργικές αποφάσεις) όλων των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και όσων εκκρεμοτήτων υπάρχουν γύρω απ’ αυτές, με ενισχυμένες ρήτρες νομικής διασφάλισης, πάντοτε στο πλαίσιο της τέταρτης αξιολόγησης. Η συζήτηση έχει χωριστεί σε οκτώ «περιοχές»: ιδιωτικοποίηση· τράπεζες και «κακά δάνεια»· ενέργεια· δημόσια διοίκηση· δημοσιονομικά με επέκταση Μακροπρόθεσμου στο 2022· κοινωνικός προϋπολογισμός, πρόνοια και ασφαλιστικό· επαγγέλματα και ανταγωνιστικότητα· φοροδιαφυγή και κανόνες φορολογικής διοίκησης.
Το τρίτο κριτήριο είναι το πιο «πονηρό». Πολιτικοί παράγοντες, ιδιαιτέρως μάλιστα στην πλευρά της παραπαίουσας σοσιαλδημοκρατίας, ζητούν την «υποστήριξη» των τεχνοκρατών επειδή εκτιμούν ότι πρέπει να παραχωρηθεί στην ελληνική κυβέρνηση ένας «χώρος-ανάσα». Η Ελλάδα χρειάζεται οξυγόνο κι ελπίδα προτού βγει και τυπικά από τα μνημόνια, πιστεύουν άνθρωποι όπως ο κ. Μοσκοβισί που θέλει να έχει δίπλα τον Alexis όταν θα διεκδικήσει την προεδρία της νέας Επιτροπής. Για τους λόγους αυτούς, οι Ευρωπαίοι θέλουν από τον κ. Τσίπρα να μείνει στην κυβέρνηση τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές της άνοιξης 2019. Πιστεύουν ότι στο μέχρι πρότινος απίθανο σενάριο –διάσωση της Ελλάδας, ενόσω κυβερνάται από έναν «αριστερό»– ο Alexis είναι μια συμπαθής φιγούρα στα μάτια όλων των Ευρωπαίων πολιτών και «καλό» αντίβαρο στον αντιευρωπαϊκό λαϊκισμό ενός Varoufakis. Η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει σοβαρό asset στη μάχη κόντρα στον δεξιό λαϊκισμό, που έχει ήδη εισχωρήσει σε πολλές περιοχές της κυβερνητικής εξουσίας. Οι Ευρωπαίοι εκτιμούν ότι το 80% των μεταρρυθμίσεων που χρειαζόταν ή/και χρειάζεται ακόμη η Ελλάδα έχει προχωρήσει. Ενα 10% θα μετατραπεί σε μεσοπρόθεσμες προϋποθέσεις στο συμβόλαιο μακροχρόνιας αντιμετώπισης του ελληνικού χρέους, ενώ το υπόλοιπο 10% θα είναι ο «αέρας» που θα αγοράσει ο κ. Τσίπρας για να αντέξει μέχρι τότε.
Ολα αυτά είναι, βεβαίως, πολύ δύσκολο να πραγματοποιηθούν όπως ακριβώς τα φαντάζονται οι Ευρωπαίοι κήνσορες. Η ομάδα Τσίπρα συνεχίζει την πορεία της προς μια νέα πολιτική αυτονομία, που αποσκοπεί να μετακινηθεί στο Κέντρο και να διεμβολίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη στον χώρο ακριβώς που τον ανέδειξε. Για να επιτύχει όμως η «φυγή προς το Κέντρο», η ομάδα Τσίπρα ζητεί από τους τεχνοκράτες Ευρωπαίους και το Ταμείο (από την εκπροσώπηση του οποίου έχουν «αφαιρεθεί» οι κυρίες Βελκουλέσκου και Πέτροβα) να την αφήσουν να χειριστεί τα εργασιακά προκειμένου να φυλάξει τα οπίσθιά της από τους ελαχίστους μεν, φωνακλάδες δε, της παλαιάς αριστερής πτέρυγας του κόμματος.
Το «φιλεργατικό πακέτο» θα χειριστεί η υπουργός Εργασίας, που βρίσκεται συνεχώς δίπλα στον πρωθυπουργό προκαλώντας δυσαρέσκεια για την εύνοια που απολαμβάνει. Η δρ Αχτσιόγλου ετοιμάζει υπουργική πράξη με την οποία θα αυξάνεται ο κατώτατος μισθός σε τακτές δόσεις των 50 ευρώ, με ταυτόχρονη κατάργηση του υποκατώτατου για τους νέους. Ετοιμάζει επίσης, σε κρυφή αλλά αγαστή συνεργασία με εκπροσώπους κάποιων εργοδοτικών ενώσεων, τον νέο μηχανισμό επέκτασης των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών συλλογικών συμβάσεων που θα «διαπραγματευτούν» οι ίδιοι παραδοσιακοί συνδικαλιστές. Η επιδιόρθωση του αριστερού προσωπείου, αν πετύχει, θα διευκολύνει να καταπιούν οι φορολογούμενοι τη μείωση του αφορολογήτου μισθωτών-συνταξιούχων. Ο κ. Τσακαλώτος έχει μια ακόμη πιο αισιόδοξη εκδοχή για το πολιτικό comeback του ΣΥΡΙΖΑ, με τον επανυπολογισμό των συντάξεων να καθυστερεί, Πάντως, αν κι αυτό αποτύχει, μπορεί να διεκδικήσει μια θέση φυγής στη νέα σύνθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Μάλλον αντιλαμβάνεται ότι την τιμωρία της κάλπης «φυγείν αδύνατον».