Στα θέματα ασφαλείας απαιτείται η δημιουργία εθνικού μετώπου. Σήμερα περισσότερο από άλλες φορές, το αυτονόητο καθίσταται επιτακτική ανάγκη.
Την ώρα που ο Ερντογάν εκτραχύνεται, επιβάλλεται συνεννόηση και συναίνεση. Δεν νοείται βουλευτής της αντιπολίτευσης να δηλώνει ότι πιστεύει περισσότερο τον Τούρκο πρόεδρο από τον Ελληνα πρωθυπουργό, όποιος και αν είναι ο τελευταίος. Ούτε μπορεί Ελληνας πολιτικός να λέει ότι «ο κ. Τσίπρας δεν νοιάζεται στ’ αλήθεια για την επιστροφή των δύο Ελλήνων αξιωματικών στην πατρίδα μας».
Οταν ο απρόβλεπτος ηγεμόνας της γειτονικής χώρας δηλώνει με απειλητικό ύφος ότι το ’22 οι Ελληνες «γλίτωσαν που δεν έγιναν παστά ψάρια και έπεσαν στη θάλασσα» και ο κυκλοθυμικός σύμβουλός του απειλεί να μας «σπάσει τα πόδια» εάν ανεβούμε στα Ιμια, το σκηνικό της εσωτερικής αντιπαράθεσης σε ό,τι αφορά τις σχέσεις με την Τουρκία πρέπει να αλλάξει.
Προφανώς, έχουν υπάρξει και κακοί χειρισμοί, όπως και ατυχείς συμπεριφορές, με πιο ηχηρή την περίπτωση του κ. Πάνου Καμμένου. Επίσης, ήταν ατόπημα η επιλογή του Μαξίμου να κινηθεί στο ζήτημα των Σκοπίων προσβλέποντας στη διαίρεση της Ν.Δ., ενώ στόχος θα έπρεπε να είναι η δημιουργία αρραγούς εθνικού μετώπου. Οι κινήσεις θα έπρεπε να γίνονται με γνώμονα το μακροπρόθεσμο εθνικό συμφέρον, όχι το βραχυπρόθεσμο μικροκομματικό όφελος.
Το βέβαιο είναι πως για την Ελλάδα η σύσταση συμβουλίου εθνικής ασφαλείας, την οποία έχει ζητήσει και η Ν.Δ., αποτελεί αυτονόητη αναγκαιότητα. Το Ποτάμι είχε καταθέσει σχετική πρόταση νόμου το ’16, αλλά τότε ο πρωθυπουργός δεν ασχολήθηκε. Τώρα εμφανίζεται δεκτικός, λόγω των πολλών ανοικτών μετώπων. Ακόμη και έτσι, το μείζον είναι να προχωρήσουμε σε δράσεις συνεννόησης, και η σύσταση του συμβουλίου κινείται προς αυτή την κατεύθυνση.
Η σχέση με την Τουρκία έχει υπαρξιακά χαρακτηριστικά. Πέρα από τη ψυχραιμία των πολιτικών και τον εκσυγχρονισμό των Ενόπλων Δυνάμεων, απαιτείται η διαμόρφωση μακρόπνοης στρατηγικής που θα υπερβαίνει κόμματα και κυβερνήσεις και θα στηρίζεται σε επιστημονικό βάθος και υπερκομματική ανάλυση και εμπειρία. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση μπορούν να διαφωνούν για το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών, τον ΕΝΦΙΑ και τους φορολογικούς συντελεστές, τον ρόλο του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Οχι για το πώς θα διαχειριστούμε την Τουρκία.