Αφελείς όσοι εξεπλάγησαν με το θέαμα του κουμπουροφόρου φυλάρχου και των τεσσάρων σωματοφυλάκων του που χύμηξαν να διαδηλώσουν την αγανάκτησή τους. Δηλαδή τι περίμεναν να έχει στην τσέπη του; Τους «Αδελφούς Καραμάζωφ»; Αφελέστεροι ακόμη όσοι απόρησαν με τους αστυνομικούς που τον παρακολουθούσαν σαν να βλέπουν Survivor. Δηλαδή τι θέλατε να κάνουν; Τα όργανα της τάξεως γνωρίζουν ότι, όταν ένας πολίτης εκφράζει την αγανάκτησή του, οφείλεις να τον σεβαστείς. Η αγανάκτηση είναι ιερό δημοκρατικό δικαίωμα. Αφελείς ακόμη όσοι τρόμαξαν όταν είδαν την παλάμη του φυλάρχου να πάει να αγκαλιάσει τη λαβή του όπλου του. Είναι κατά το μάλλον ή ήττον βέβαιον ότι η κίνηση αυτή θα είχε αποφευχθεί αν όντως, αντί για πιστόλι, είχε στην τσέπη του τους «Αδελφούς Καραμάζωφ». Ζυγίζουν, θα μου πείτε, πολύ περισσότερο από μια κορδέλα ταμειακής μηχανής. Αφελείς, τέλος, όσοι πιστεύουν ότι όλα τα προαναφερθέντα σκανδαλίζουν, ή έστω ξενίζουν, περισσότερους από ορισμένους αφελείς.
Οι υπόλοιποι θεωρούν ότι είναι απολύτως φυσιολογικό ο Ιβάν Σαββίδης και οι σωματοφύλακές του να μπαίνουν στο γήπεδο με τον οπλισμό τους, τη στιγμή που απαγορεύεται ακόμη και στους αστυνομικούς. Μπορεί να μην είναι νόμιμο, είναι όμως ηθικό. Διότι ο Ιβάν Σαββίδης είναι θεσμός, και μάλιστα λαοπρόβλητος, έως και επιτυχημένα συλλαλητήρια μπορεί να οργανώσει. Δεν είναι ο μόνος θεσμός της δημοκρατίας μας. Η δημοκρατία μας έχει πολλούς θεσμούς και γι’ αυτό δεν έχει να φοβάται τίποτε. Ο Σαββίδης προχθές έκανε επίδειξη δύναμης και τίποτε άλλο, προς τέρψιν των Ελλήνων του. Και μη νομίζετε ότι στο μυαλό πολλών το επεισόδιο δεν κατεγράφη ως θετικό. «Δεν ήταν σωστό, βρε παιδί μου. Αλλά να σου πω κάτι. Καλά τους έκανε». Πολλών αλλά πόσων; Ιδού η απορία. Εννοείται πως οι ίδιοι θεωρούν τρελό τον Τραμπ επειδή συνεχίζει να υποστηρίζει την οπλοκατοχή. Ευτυχώς εμείς εδώ δεν έχουμε τέτοια.
Αυτά τα κοινωνικά πρότυπα δεν έχουμε στο μυαλό μας; Στον Κοσκωτά συμπεριφερθήκαμε όπως η μαρίδα του χωριού που βλέπει τη «Σεβρολέτα» του ομογενή. Στον Σαββίδη, το ίδιο. Ακόμη και σήμερα, μετά δέκα χρόνια δοκιμασίας αντοχής, το πρότυπό μας είναι «το πρώτο τραπέζι πίστα». Μας αδικεί η αυθαιρεσία της συμπεριφοράς, θαυμάζουμε όμως όσους έχουν τη δυνατότητα αυθαιρεσίας, τη ζηλεύουμε, και θέλουμε να τους μοιάσουμε. Κι όταν δεν μπορούμε να τους μοιάσουμε τους κολακεύουμε.
Η κολακεία τούς κολακεύει ακόμη περισσότερο, οπότε αναγκάζονται να ανανεώσουν το ρεπερτόριό τους. Κι εδώ που τα λέμε δεν υπάρχει πιο επιτυχημένο νούμερο παρ’ ημίν από τον ολιγάρχη, σύμμαχο της πολιτικής εξουσίας που είναι έτοιμος να βγάλει πιστόλι για ένα γκολ.