Οι ύβρεις και οι προσβολές του προέδρου Τραμπ υποχρέωσαν τους Αμερικανούς να αναθεωρήσουν όσα ήξεραν για τη χώρα τους. Εδώ και έναν χρόνο, Αμερικανοί διανοούμενοι ήρθησαν στο ύψος των περιστάσεων, πυροδοτώντας νέες συζητήσεις για τις φυλετικές σχέσεις, τις τάξεις και την ίδια τη δημοκρατία. Αγνωστο παραμένει, ωστόσο, εάν οι συζητήσεις αυτές θα μεταφραστούν σε εκλογικές επιτυχίες.
Ενας τομέας, όμως, έχει ξεφύγει από τη συζήτηση αυτή. Η εξωτερική πολιτική. Επικριτές του Τραμπ επέλεξαν να αναφέρονται με νοσταλγία σε μία δήθεν χρυσή εποχή, πριν από την εκλογή του σημερινού προέδρου. Το κατεστημένο της διπλωματίας και της ανώτατης παιδείας έχει εναρμονιστεί πλήρως με την άποψη ότι ο Τραμπ έχει αποκοπεί εντελώς από την μεταπολεμική αμερικανική εξωτερική πολιτική. Η ανακοίνωσή του για την επιβολή δασμών σε χάλυβα και σίδηρο εντάσσεται σε αυτή την αποκοπή.
Οι επικριτές αυτοί υπερβάλλουν σε ό,τι αφορά τη «διαφορετικότητα» του Τραμπ. Αυτός ο τρόπος σκέψης δεν προσφέρει τίποτα το νέο, υπενθυμίζοντας στους ψηφοφόρους όλα όσα τους φαίνονταν συμβατικά ή ακόμη χειρότερα, απωθητικά, στις παραδοσιακές πολιτικές πρακτικές της Ουάσιγκτον. Τα καλύτερα μυαλά της χώρας μας παλεύουν σήμερα να αποφύγουν τις σκέψεις γύρω από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Μετά τις πρώτες προεκλογικές εξαγγελίες του Τραμπ, που φώναξε «Πρώτα η Αμερική!», αρκετοί ειδήμονες έκαναν λόγο για αναβίωση του απομονωτισμού της δεκαετίας του 1930, αντί να ερμηνεύσουν τα λόγια του Τραμπ γι’ αυτό που πραγματικά ήταν: ένα καλό σύνθημα.
Η προειδοποίηση των ειδικών ότι ο Τραμπ δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας άξεστος, απέτυχε να πείσει τους ψηφοφόρους. Παρ’ όλα αυτά, οι ειδήμονες επέμειναν. Διέγνωσαν απομονωτισμό σε κάθε του ομιλία και αναγγελία.
Η εσφαλμένη αυτή διάγνωση προσέφερε την ευκαιρία στον Τραμπ να υπερφαλαγγίσει τους επικριτές του. Οταν ο Τραμπ διέταξε τον βομβαρδισμό συριακού αεροδρομίου, ο εκδότης του συντηρητικού The Atlantic αναρωτήθηκε εάν ο Τραμπ ήταν ο πρώτος απομονωτικός- παρεμβατικός πρόεδρος. Τώρα, ο πρόεδρος Τραμπ πρότεινε συνάντηση κορυφής με τον ηγέτη της Βόρειας Κορέας, αφήνοντας για μία ακόμη φορά άναυδους τους επικριτές του.
Τον τελευταίο χρόνο, ο Τραμπ έχει ενισχύσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις σε όλα τα μέτωπα. Ενέκρινε τις παραδοσιακές συμμαχίες του ΝΑΤΟ και αύξησε τη συμμετοχή των ΗΠΑ στον εξοπλισμό της Ιαπωνίας και της Σαουδικής Αραβίας.
Οι επικριτές του Τραμπ στρέφονται τώρα σε νέα ρητορική, αποκαλώντας τον πρόεδρο «καταστροφέα της υπό αμερικανική αιγίδα προοδευτικής διεθνούς τάξης».
Στην πραγματικότητα, το όραμα του Τραμπ μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: ριζοσπαστικός αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Επιλέγει να σταθεί στις πιο συντηρητικές και οπισθοδρομικές παραδόσεις της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Μέχρι στιγμής, η αμερικανική Δεξιά είναι αυτή που συνειδητοποιεί την ειδοποιό αυτή διαφορά.
Οπως είπε πρόσφατα ο συντηρητικός σχολιαστής Ρας Λίμποου: «Ο Τραμπ επιθυμεί να επαναφέρει τις ΗΠΑ στην πρωτοκαθεδρία, ενώ οι επικριτές του πιστεύουν ότι η Αμερική πρέπει να διαχειριστεί την παρακμή της». Φοβούμενη την παρακμή, η αμερικανική Δεξιά θα επιδιώξει να εμφανιστεί σκληρή στη διεθνή σκηνή. Με το να συσπειρώνονται γύρω από τον κατώτατο κοινό παρονομαστή, που ευαγγελίζεται το σύνθημα «όποιος να ’ναι εκτός από τον Τραμπ», οι ειδήμονες της εξωτερικής πολιτικής αποστασιοποιούνται από τη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων που πηγάζει από τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους, υιοθετώντας μία νέα, ιδιότυπη μορφή απομονωτισμού.
*Οι κ. Stephen Wertheim και Thomas Meaney είναι πανεπιστημιακοί.