O συναγερμός χτύπησε προς το βράδυ της περασμένης Παρασκευής – ή, τουλάχιστον, τότε τον άκουσα εγώ. Ο Σταύρος θα δει τον Τσίπρα! Ολοι διέγνωσαν αμέσως τον κίνδυνο ή την ευκαιρία – εξαρτάται από την οπτική γωνία. Ας μην επαναλάβουμε τα καθέκαστα της όχι και τόσο σύντομης σχέσης των δύο, στην αρχή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ολοι θυμόμαστε πώς αναπτύχθηκε ένα θυελλώδες ειδύλλιο και πώς διαλύθηκε, εξίσου θυελλωδώς. Ετσι γίνεται πάντα· σε κανέναν δεν αρέσει να νιώθει δεύτερος στην προτίμηση εκείνου που για τον ίδιο είναι πρώτος. Αυτές οι δεύτερες, οι υποδεέστερες σχέσεις, που αναπτύσσονται εκ παραλλήλου με την πρώτη και βασική, διαρκούν μόνο για όσο μπορούν να ελπίζουν ότι θα γίνουν πρώτες. Μετά ξινίζουν πολύ άσχημα.
Επομένως, η καχυποψία για τις προθέσεις του Σταύρου ήταν η φυσική, λογική και αυθόρμητη αντίδραση. Αλλωστε, η φαιδρότητα του προσχήματος ήταν προφανέστατη. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια; Θα ήταν ηλίθιος ο Τσίπρας εάν ανταποκρινόταν στην ουσία της πρότασης για θέσπιση Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας. Θα ήταν σαν να παραδεχόταν ότι, τώρα, που δυσκόλεψαν πολύ τα πράγματα, η κυβέρνησή του δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. Και τι κάνει, αφού δεν μπορεί μόνος; Καλεί σε βοήθεια εκείνους τους οποίους επί τρία χρόνια τους κλείνει στη γωνία και τους πετροβολάει. Θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία – μην το συζητούμε περαιτέρω.
Προφανέστατες επίσης και οι σκοπιμότητες των δύο πλευρών. Η κυβέρνηση προχωρεί, σέρνοντας το ένα πόδι της που σαπίζει· η δυσωδία είναι πια ενοχλητική. Ο Τσίπρας καίγεται να δείξει ότι η κυβέρνησή του έχει μέλλον. Ξέρει, επίσης, ότι είναι πιο έξυπνος από τον Σταύρο και μπορεί άνετα να τον χειρισθεί. Ηταν, λοιπόν, πρώτης τάξεως ευκαιρία και την άρπαξε από το τσουλούφι.
Ο Σταύρος, από την άλλη, ήταν σε απελπισία – δηλαδή, στη συνήθη κατάστασή του. Στο ΚΙΝ.ΑΛ. (τονίζεται στη λήγουσα: κινάλ) τον σπρώχνουν στο περιθώριο ενόψει συνεδρίου. Το μέλλον του εκεί το νιώθει πια, είναι διακοσμητικό: το πολύ ως κυνηγετικό τρόπαιο επάνω από το τζάκι της Φώφης. Κάτι πήγε να ψελλίσει, να διαμαρτυρηθεί για τα συνεδριακά – ποιος να δώσει σημασία όμως στα διαδικαστικά της Σαχλοαριστεράς; Επομένως, ο Σταύρος είχε ζωτική ανάγκη για δημοσιότητα! Κάπως να φανεί, να ταρακουνήσει τα πράγματα, να δείξει ότι δεν είναι ξεγραμμένος. Γι’ αυτό επεδίωξε τη συνάντηση, μολονότι δεν είχε σκοπό τη συγκυβέρνηση. Κατά βάσιν, το θέμα ήταν γκομενικό – ας μη μας τρομάζουν οι λέξεις, εφόσον υπηρετούν την ακρίβεια της διατύπωσης. Σκοπός του ήταν να περάσει σε όλους το μήνυμα: «Εκείνος ήθελε πολύ, αλλά εγώ όχι…».
Οι καχύποπτοι δεν ανησυχούσαν για τις πραγματικές προθέσεις του Σταύρου στη συνάντηση· ανησυχούσαν για την αδυναμία του να ξεγελάσει τον Τσίπρα – αδυναμία που μόνο ο ίδιος δεν καταλαβαίνει. Πόσο δίκιο είχαν να ανησυχούν φάνηκε από τις τηλεοπτικές εικόνες της συνάντησης και από το ύφος του λόγου. Ενας Τσίπρας ηθικά καταβεβλημένος, σχεδόν ξέπνοος· και ο Σταύρος, ο ψυχοπονιάρης, το καλύτερο παιδί (με την ελαφρολαϊκή έννοια του Πλούταρχου), να τον παρηγορεί…
Τρεις ημέρες μετά, τι έμεινε από την επικοινωνιακή φωτοβολίδα; Εμειναν η απόλυτη έλλειψη τακτ του Σταύρου, η ανυπομονησία του, η επιπολαιότητά του, εντέλει η αναξιοπιστία του. Αξιζε τον κόπο;
The Shape of Water
Ζούμε σε εποχή που μας εξοικειώνει με την έννοια «monstrum» – το βλέπουμε από τους πρωταγωνιστές της πολιτικής μέχρι την ταινία που αναφέρεται στον τίτλο και η οποία σάρωσε τα Οσκαρ. Για όσους όμως ενδιαφέρονται σοβαρά για τέτοια θέματα, σήμερα, στις 7 μ.μ., στην αίθουσα συνεδρίων του ομίλου Βιοϊατρική (Κηφισίας 132), παρουσιάζεται ένα μοναδικό (τολμώ να πω) βιβλίο. Λέγεται «Υβριδικά και Ιδιότυπα όντα. Αποκλίσεις από την “κανονικότητα” στην Αρχαία Ελληνική Μυθολογία και τη Σύγχρονη Ιατρική». Το έχουν γράψει ο διακεκριμένος καθηγητής της Ιατρικής Παναγιώτης Ν. Σουκάκος, η κ. Αριάδνη Γκάρτσιου-Τάττη και ο Μηνάς Πασχόπουλος. Καλή απόλαυση!
Εχουμε δικαστές…
Αύριο εκδικάζεται το τρίτο (!) αίτημα της Τουρκίας για την έκδοση των οκτώ φυγάδων αξιωματικών. Μα, επιτέλους, δεν βαρέθηκαν, βρε παιδάκι μου; Πόσα αιτήματα δηλαδή πρέπει να υποβάλουν μέχρι να καταλάβουν ότι δεν γίνεται; Υπάρχουν λόγοι όμως για τους οποίους δεν κάμπτεται το πείσμα των Τούρκων. Κατ’ αρχάς, ένα νομικό κενό, το οποίο και εκμεταλλεύονται. Επειτα, είναι ο Ερντογάν, που νιώθει δικτάτορας και το δείχνει όπου μπορεί. Η τελευταία φράση, όπου μπορεί, είναι ο τρίτος λόγος: η περίφημη υπόσχεση, που τόσο απερίσκεπτα του έδωσε ο Τσίπρας και την οποία ουδέποτε διέψευσε, γιατί, αν τολμήσει, θα βγει ο Ερντογάν και θα τον κατακρεουργήσει. Μας σώζει (σώζει, δηλαδή, το κράτος δικαίου στην Ελλάδα) και τους σώζει (τους «8») ότι, τουλάχιστον, έχουμε δικαστές…