Οταν υπηρετούσα στο βασιλικό τότε Ναυτικό, παρκάρισα κάπου παράνομα και πήρα κλήση. Αρκετό καιρό αφού είχα απολυθεί, δικάστηκα στο Ναυτοδικείο γιατί το βαρύ μου παράπτωμα είχε διαπραχθεί όσο ακόμη ήμουν ναύτης. Ηταν η πρώτη μου επαφή με τη Δικαιοσύνη. Οσο περίμενα να έρθει η σειρά μου, με διπλάρωσε κάποιος που ήξερε τα κατατόπια «…φουκαρά μου, την έχεις βάψει… τη γυναίκα του προέδρου την πάτησε αυτοκίνητο…».
Εγινε η δίκη, ο κατήγορος, ένα κοκοράκι σημαιοφόρος, με αποκάλεσε λομπροζικό εγκέφαλο και παραλίγο να καταλήξω κουρεμένος γουλί στην Ψυττάλεια. Με καταδίκασαν σε πρόστιμο τσουχτερό για υπαλληλάκο τραπέζης. Πήρα τέτοια τρομάρα που για καιρό έβγαινα κάθε πρωί στο παράθυρό μου και φώναζα τρεις φορές «έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη».
Την ίδια κραυγή ακούω τελευταία να φωνάζουν και άλλοι, όλο και περισσότεροι, όλο και πιο δυνατά. Το εννοούν ή σαν κι εμένα τότε την καλοπιάνουν; Δεν ξέρω, αλλά όπου ακούς πολλά… κ.λπ. Εγώ πίστευα πάντα ότι στη Δικαιοσύνη θα έπρεπε να φερόμαστε όπως ήθελε ο Περικλής στον Επιτάφιο να φέρονται στις γυναίκες. Να μην τις πιάνουν στο στόμα τους, ούτε για καλό ούτε για κακό. Να την αφήνουν να κάνει τη δουλειά της όσο γίνεται μακρύτερα από τη δημοσιότητα.
Αντί για έτσι όμως, την έχουμε ορίσει διαιτητή στην πολιτική φαγωμάρα και αυτό είναι δηλητήριο. Οι δικαστικοί λειτουργοί είναι άνθρωποι σαν όλους μας. Με τις ίδιες αδυναμίες και προκαταλήψεις. Υπόκεινται στον πειρασμό, τον φόβο, την ανάγκη, έχουν και καριέρες να φροντίσουν, αλλά τους ζητάμε να στέκονται πάνω από αυτά και να αποφασίζουν αδέκαστα, σύμφωνα με τον νόμο. Θα ήταν δύσκολο ακόμα και αν ζούσαμε σε εποχή πολιτικής ηρεμίας και αποφόρτισης. Γίνεται σχεδόν αδύνατο τώρα που καλλιεργούνται ο διχασμός και ο λαϊκισμός. Εχουμε κατεβάσει τους δικαστές στην αρένα με τις κερκίδες να ουρλιάζουν, και τους βάζουμε να παίξουν μπάλα με την μία ή την άλλη ομάδα.
Η τωρινή κυβέρνηση ανακατεύεται ανοικτά στα της Δικαιοσύνης και η ιστορία μάς δείχνει ότι όταν η εκτελεστική εξουσία καπελώνει τη δικαστική, η δημοκρατία κινδυνεύει. Οι Τερτσέτης και ο Πολυζωίδης μπορεί να έσωσαν την τιμή των όπλων της Δικαιοσύνης, αλλά ο Κολοκοτρώνης θα είχε χάσει το κεφάλι του αν δεν έπαιρνε χάρη.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα κακής απονομής δικαιοσύνης στην πρόσφατη σύγχρονη Ελλάδα και τελευταία αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων αμφισβητούνται όλο και περισσότερο από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο.
Η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης γενικώς ενοχλεί τις κυβερνήσεις γιατί θέλουν να ελέγχουν τα πάντα. Είναι μέσα στη φύση των πραγμάτων, αλλά σε καθεστώτα «δυτικού» τύπου οι δύο εξουσίες έχουν μάθει να συμβιώνουν. Τώρα όμως έχουμε μία κυβέρνηση με μαρξιστική ανατροφή. Εκεί βλέπουν τη Δικαιοσύνη σαν εργαλείο. Εργαλείο για ταξικό αγώνα, για αγκίστρωση στην εξουσία, κυνηγητό αντιπάλων. Δεν το κρύβουν. Ο θεσμός γι’ αυτούς είναι δημιούργημα του αστικού φιλελευθερισμού, χρήσιμος μόνο όσο τους εξυπηρετεί. Για να είμαστε δίκαιοι, το ίδιο ισχύει και για τους φασίστες.