Η λέξη «μαμά», περισσότερο ακόμη και από την… προσεκτική εκδοχή της, «μητέρα», ανήκει στις λέξεις που δημιουργούν αυτόματες συνδηλώσεις· είναι το πρόσωπο που συνοψίζει την έννοια της ζωής, που η ίδια δίνει ή/και σε οδηγεί σε αυτήν. Η Ρούλα Γεωργακοπούλου τόλμησε να αναφερθεί στο ζήτημα «μητέρας-κόρης», χωρίς να φοβηθεί το γλίστρημα σε μελούρες και μελωμένες παρλάτες. Η συγγραφέας, για όσους την παρακολουθούμε εδώ και χρόνια στην αρθρογραφία της, δεν μπορούσε να υποπέσει σε τέτοιο «σφάλμα».
Τα «Δέντρα, πολλά δέντρα» (εκδ. Πόλις) είναι μία τσουλήθρα, με πολλές στροφές, στην οποία η δημοσιογράφος (και μεταφράστρια) κατεβαίνει, από την κορυφή (το πρόσωπο της μαμάς ως επόπτη ζωής), στο χώμα (εκεί όπου η μαμά σε μαθαίνει να περπατάς, με εισαγωγικά ή χωρίς, και όχι να τσουλάς). Το σύντομο, σαρκαστικό, σπαρακτικό, ειλικρινές και, ταυτόχρονα, δημοσιογραφικά αποστασιοποιημένο κείμενο της Ρούλας Γεωργακοπούλου κατεβαίνει με φόρα την τσουλήθρα, λέγοντας ιστορίες – διότι το βιβλίο είναι κυρίως οι ιστορίες, οι εποχές, η αγάπη και το νοιάξιμο.
Αυτό το αμφίδρομο νοιάξιμο μεταξύ μητέρας και κόρης έχει την κρίσιμη σημασία στην ανάγνωση του κειμένου (ή των κειμένων, αφού αλλάζουν τα ύφη και η τεχνοτροπία συχνά). Το «σε νοιάζομαι», ακόμη κι όταν δεν φαίνεται από καμία πλευρά, είναι, ίσως, αυτό που συγκεφαλαιώνει τις λέξεις και τις εικόνες της Ρούλας Γεωργακοπούλου: μαμά, που έγινε γιαγιά, και κόρη, που έγινε μαμά, είναι ο ομφαλός, η μήτρα, το καταφύγιο. Είναι η μαμά· η μαμά μας.