Γιώργος Καμίνης: Προπέλες

2' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εκείνος δεν το είπε. Είπε, όμως, ότι υπάρχει ανάγκη «να προστατευτεί το πολίτευμα» από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Είπε ότι η αποχώρησή τους επιβάλλεται για λόγους «εθνικούς». Εκείνο που δεν είπε ο Γιώργος Καμίνης είναι ποια μετεκλογική συμπεριφορά υπαγορεύουν στο νεογέννητο κόμμα του αυτές οι διαπιστώσεις.

Υπάρχει μια χιλιομασημένη υπεκφυγή για το δίλημμα των συνεργασιών – δίλημμα έμφυτο και στο Κίνημα Αλλαγής: «Το τι θα κάνουμε θα εξαρτηθεί από τις συνθήκες», απαντούν οι πλασιέ της υπεκφυγής. Κατηγορηματική απάντηση έδινε μέχρι σήμερα μόνο ο Βενιζέλος. Ο δήμαρχος από το βήμα του συνεδρίου έμεινε στις διαπιστώσεις, καλύπτοντας το συμπέρασμα με μια εκκωφαντική παρασιώπηση. Αν ευσταθεί η διαπίστωση, το δίλημμα που παρασιωπάται είναι: Μπορεί κανείς να εξαρτά τη στάση του από τα ποσοστά του όταν κινδυνεύουν οι θεσμοί; Μπορεί να κρατάει ίσες αποστάσεις μεταξύ της δημοκρατίας και των καταπατητών της;

Η διάγνωση δεν είναι μόνο του Καμίνη και του Βενιζέλου. Την απηχεί και η κεφαλή του κόμματος όταν μιλάει, ας πούμε, για «σκευωρία», «αντισυνταγματική εμπλοκή υπουργών» και «παρακρατικές μεθόδους». Αν είναι έτσι, όλα τα υπόλοιπα κεφάλαια της ατζέντας τής μετά ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εποχής αποβαίνουν δευτεροτριτεύοντα.

Πολλοί στο ΠΑΣΟΚ και στον περιπασοκικό χώρο εξακολουθούν να διαφωνούν. Υπάρχουν εκείνοι που από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποσπούν τον ΣΥΡΙΖΑ – αποκολλούν την Αριστερά της φαντασίας τους από τα συμφραζόμενα της εξουσιαστικής της πραγματικότητας. Είναι οι ίδιοι που χρησιμοποιούν την αντίθεση «συντηρητικό – προοδευτικό», όπως τη χρησιμοποιούσαν πριν από 40 χρόνια, στη ρωμαλέα πασοκική τους νεότητα.

Υπάρχουν όμως στο ΠΑΣΟΚ και εκείνοι που έχουν δίκιο να έχουν άδικο. Εχουν δίκιο όταν βλέπουν ότι ο πηρομελής δικομματισμός της μνημονιακής δημοκρατίας –ο μικρός διπολισμός που έχει πάντα ανάγκη ένα τρίτο κόμμα για να συμπληρώσει κυβερνητική πλειοψηφία– αποθέτει δυσανάλογο βάρος στην Κεντροαριστερά. Εχουν δίκιο στην εκτίμησή τους ότι τυχόν σύμπραξή τους με τη Ν.Δ. συνεπάγεται για τους ίδιους ασύμμετρη φθορά· αλλά έχουν άδικο να την αρνούνται.

Η έξοδος από αυτό που οι ίδιοι περιγράφουν ως θεσμική κρίση δεν μπορεί να αναληφθεί μόνο από ένα κόμμα, ακόμη κι αν είναι αυτοδύναμο. Για να μην εκφυλιστεί σε φαύλο κύκλο ρεβανσισμού μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων, η έξοδος αυτή χρειάζεται ευρύτερη νομιμοποίηση. Χρειάζεται νομιμοποίηση ικανή για την αλλαγή του εκλογικού νόμου και για την αποκατάσταση του μεταπολιτευτικού εθίμου συναινετικής εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Μέχρι τις εκλογές, το Κίνημα Αλλαγής μπορεί να κινείται γύρω από το ιστορικό αυτό δίλημμα περιστροφάδην – σαν την πολύχρωμη προπέλα του νέου του εμβλήματος. Μπορεί να το απωθεί, αλλά, απωθώντας το, υποθάλπει το σπέρμα μιας μελλοντικής του διάσπασης.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή