Με το που άνοιξε η αυλαία, τα βλέμματα όλων καρφώθηκαν στο χωρισμένο στα δύο σκηνικό. Και έως το τέλος της παράστασης της «Λουτσία ντι Λαμερμούρ» του Γκαετάνο Ντονιτσέτι (που συνεχίζεται στην αίθουσα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος), κανείς δεν απογοητεύθηκε από την παράλληλη δράση. Αντίθετα, με αυτή την τολμηρή, κινηματογραφική λύση, η Κέιτι Μίτσελ ανέδειξε σκηνοθετικά τον ψυχισμό των ηρώων. Ψυχισμό που ξεδιπλώνεται στο, με τόση λεπτομέρεια φιλοτεχνημένο, σκηνικό της Βρετανής Βίκι Μόρτιμερ.
Το δάσος κοντά στο κάστρο των Λαμερμούρ, το δωμάτιο όπου η Λουτσία ντύνεται –με τη βοήθεια της υπηρέτριάς της– με ανδρικά ρούχα προκειμένου να συναντήσει τον αγαπημένο της, η κρεβατοκάμαρα, η μεγάλη αίθουσα του κάστρου με το μπιλιάρδο… Ολα σε τόνους υποβλητικούς με τους φωτισμούς του Τζον Κλαρκ.
Αλλά η μεγάλη στιγμή αυτής της παραγωγής είναι η ερμηνεία της Χριστίνας Πουλίτση, που ενσάρκωσε με την καθοδήγηση της Μίτσελ μια Λουτσία δυναμική, θύμα αλλά με τσαγανό, που ορίζει τη ζωή της και πορεύεται σε αυτόν τον αδιέξοδο έρωτα, όπως την οδηγεί η καρδιά της, αντίθετα με τις οικογενειακές συμβάσεις του 19ου αι. Ερμηνεύοντας έναν ρόλο που ονειρεύεται κάθε σοπράνο, η Πουλίτση εντυπωσίασε με τη δεξιοτεχνία, το πάθος και τον δυναμισμό της. Καταχειροκροτήθηκε στη σκηνή της τρέλας, που αντεπεξήλθε εξαιρετικά, ακόμη και αν έπρεπε να τραγουδά πάνω στο τραπέζι ή γύρω απ’ αυτό, άλλοτε σκυφτή, και πάντα σε διαρκή κίνηση, με έναν συγκινητικό ρεαλισμό.
Με τη μεταφορά της Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, οι πιστοί του λυρικού θεάτρου συναντώνται με πολλούς, πάρα πολλούς, καινούργιους θεατές. Τους ακούς στα πηγαδάκια τού διαλείμματος να δηλώνουν ότι έρχονται πρώτη φορά και να ζητούν να μάθουν περισσότερα για τον κόσμο της όπερας. Και βγαίνοντας, στο τέλος, βλέπεις αρκετούς να λοξοδρομούν για να θαυμάσουν τα ράφια της Εθνικής Βιβλιοθήκης που συνεχίζουν να γεμίζουν με χιλιάδες βιβλία. Μια ενθαρρυντική εικόνα σε μια αποθαρρυντική εποχή.