Πιο «απελευθερωμένος» από τους «Πέρσες» της Επιδαύρου, ο Αρης Μπινιάρης δημιουργεί στη Στέγη μια συναυλιακή εκδοχή των «Βακχών» με ζωντανή μουσική (ηλεκτρική κιθάρα και ντραμς) που κινείται στις ηλεκτρισμένες περιοχές του ροκ και του πανκ, με τον θεό Διόνυσο (Χρήστος Λούλης) να γίνεται ροκ σταρ μπροστά από τα μικρόφωνα, θυμίζοντας τις φωνητικές κραυγές του Παύλου Σιδηρόπουλου και του Γιάννη Αγγελάκα.
Τη λιτότητα της σκηνής, με το σύμβολο του κύκλου να κρέμεται πάνω από τους ηθοποιούς, συμπληρώνει η αδιάκοπη κίνησή τους, η οποία είναι εντυπωσιακή, ειδικά στις σκηνές που οι πιστοί καταλαμβάνονται ή δαιμονίζονται από τον Διόνυσο και στη σκηνή της μεταμόρφωσης του Πενθέα σε ζώο που θα οδηγηθεί στη σφαγή. Οι ηθοποιοί αποδίδουν το κείμενο μουσικά, ντυμένοι στα λευκά πριν από το νοητό αιματοκύλισμα και εναλλάσσονται μεταξύ Χορού και προσώπων, από τα οποία έχουν αφαιρεθεί τα ονόματα (Τειρεσίας, Αγαύη κτλ.) και έχουν κρατηθεί τα σύμβολα και οι ιδιότητες.
Η σύγκρουση λογικής και ενστίκτου ωστόσο υπερτερεί άλλων μοτίβων του έργου και περιορίζεται η έννοια του πένθους που διατρέχει τις «Βάκχες». Είναι επίσης ενδιαφέρον που η παράσταση κλείνει με την επίγνωση του αλληλοσπαραγμού από τη Μητέρα του Βασιλιά.
Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, έως την 1η Απριλίου, 8.30 μ.μ.