Η ρητορική δυναμική της σακούλας

Η ρητορική δυναμική της σακούλας

2' 13" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

H τελευταία «Τελευταία σελίδα» του Μιχάλη Κατσίγερα στον «Γ».

Όλη η εκστρατεία για τον περιορισμό της χρήσης της πλαστικής σακούλας, ασχέτως αριθμητικών ή ποσοτικών αποτελεσμάτων, κατέστη εκ των πραγμάτων σημαντική γιατί η σθεναρή, συνεχής και δαπανηρή προσπάθεια –όπως αυτή του ΣΚΑΪ– έχει ευεργετικά αποτελέσματα, καθώς διαμορφώνει κυρίως οικολογικά ευαίσθητες συνειδήσεις. Και αυτή είναι η μεγάλη προσφορά, καθώς η οικολογική συνείδηση δεν διαμορφώνεται διά μιας, αλλά κτίζεται με αγώνες και συνέπεια επί δεκαετίες.

Αυτά ως εισαγωγικά σε κάποια στοιχεία για τη ρητορική δυναμική της σακούλας, όπως εδώ ο Εύωχος τη… σακουλεύτηκε.

Και εξηγούμαι: Το παράδοξο ρήμα ακούγεται στο ξεχασμένο σήμερα κινηματογραφικό πρωτόλειο του Αλέκου Σακελλάριου «Οι παπατζήδες» με εμβόλιμα λαϊκότροπα στοιχεία από τον βασικό συνεργάτη του στην ταινία, τον Πέτρο Γιαννακό (γνωστό για την κωδικοποιημένη περσόνα του ως Κοκοβιό), ο οποίος φαίνεται πως γνώριζε εκ των ένδον τον αθηναϊκό κοινωνικό βυθό. Εκεί λοιπόν, ο φτωχοδιάβολος παπατζής Βρασίδας Γερακάρης, που τον υποδύεται ο Νίκος Σταυρίδης, λέει σε κάποια στιγμή στον καλοκάγαθο αστυνομικό του Μετεμφυλίου Θάνο Τζενεράλη: «Σακουλεύτηκα το δίκιο σου». Έτσι λοιπόν και ο Εύωχος σακουλεύτηκε, κατανόησε δηλαδή, όχι μόνο τα ευεργετικά της οικολογικής εκστρατείας περιορισμού της χρήσης της σακούλας, αλλά και τη ρητορική δυναμική που μπορεί να αναπτύξει.

Συνέβη στο Παρίσι, πάνε πάνω-κάτω περίπου σαράντα χρόνια. Ήθελα να πάω δώρο σε φίλους κάποιον ελληνικό μεζέ και, αντί να προσφύγω στα τότε εξαιρετικά αρμένικα παντοπωλεία του 9ου Διαμερίσματος, μπήκα στου πανάκριβου και περίφημου Fauchon στην πλατεία Αγίας Μαγδαληνής. Εκεί λοιπόν, ένας έμπειρος λεπτοκαμωμένος παλαιός υπάλληλος αντελήφθη –συγγνώμη σακουλεύτηκε– τι θα με ικανοποιούσε και μου πρότεινε μια ωραία κονσέρβα με ντολμαδάκια γιαλαντζί μάρκας ΖΕΝΙΤΗ, παρασκευασμένα τότε στο Αιγάλεω. Επρόκειτο για εξαιρετικό προϊόν, ταπεινό όμως για τα ελληνικά μέτρα. Με την τσάντα του Fauchon ανά χείρας κάθισα στην ταράτσα ενός καφενείου στην πλατεία Αγίου Σουλπικίου, να πιω ένα απεριτίφ μέχρι να περάσει η ώρα. Είχα πάρει και από μία τότε εύρωστη εμπορικά αλυσίδα φθηνών μικρομάγαζων, τη Felix Potin –της οποίας τότε κύριος μέτοχος ήταν ο δαιμόνιος Αχαιός και ευεργέτης Ανδρέας Μεντζελόπουλος– λίγα αλλαντικά Αρδεννών και Ωβέρνης, προκειμένου να εξισορροπήσω έναντι των φίλων μου το αίσθημα του τότε συνθήματος «Ελλάς-Γαλλία, συμμαχία».

Έχοντας λοιπόν στο τραπέζι μου τις δύο διαφορετικές τσάντες, την εμβληματική του Fauchon με τα ταπεινά ντολμαδάκια από το Αιγάλεω και την πολύ συνηθισμένη και αδιάφορη του Felix Potin, παρακολουθούσα τα βλέμματα των περαστικών που έπεφταν σχεδόν έκπληκτα πάνω στη σακούλα του πρώτου. Εκεί τότε –και ενώ ήταν η εποχή που παπαγαλίζαμε κάθε ερμηνευτική εκδοχή της σημειολογίας– σακουλεύτηκα τη ρητορική δυναμική της σακούλας, της φήμης του εμπορικού σήματος.

Γιατί είναι άλλο να κρατάς κουτί με κουραμπιέδες από του Ζωναρά και άλλο από του φούρναρη της γειτονιάς σου.

Θυμηθείτε τους ταξιδιώτες στα αεροδρόμια με τις σακούλες από τα Harrods…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή