Πόσο μακριά είναι η πολιτική από την τέχνη; Τα όρια είναι συχνά δυσδιάκριτα, ενώ πολλές φορές τα έργα τέχνης του παρελθόντος αναφέρονται, χωρίς να το επιδιώκουν, στο παρόν.
Αυτό συμβαίνει τώρα και στην Ιταλία που ψάχνει να βρει τον βηματισμό της μετά τις πρόσφατες εκλογές, όπως αναφέρει η εφημερίδα The New York Times, με αφορμή δύο εκθέσεις έργων τέχνης που τρέχουν στη γειτονική χώρα.
Στη Fondazione Prada του Μιλάνου παρουσιάζονται έργα από το 1918 έως το 1943 στην έκθεση «Post Zang Tumb Tuuum. Art Life Politics», που αντανακλούν την τέχνη του ιταλικού μεσοπολέμου και την ακμή του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος που ίδρυσε ο Μπενίτο Μουσολίνι το 1921. Στην έκθεση παρουσιάζονται 600 πίνακες, γλυπτά και αντικείμενα ντιζάιν μαζί με ιστορικά ντοκουμέντα που τεκμηριώνουν την άνοδο και την πτώση της τέχνης του μεσοπολέμου. Σε αντίθεση με τον Χίτλερ, ο Μουσολίνι δεν επέβαλε ένα συγκεκριμένο αισθητικό στυλ στην τέχνη. Ετσι η έκθεση παρουσιάζει τα έργα με χρονολογική σειρά και πλαισιωμένα από ασπρόμαυρες φωτογραφίες που αποτυπώνουν σε πραγματικό μέγεθος τους χώρους στους οποίους ήταν αρχικώς. Ο επισκέπτης κάνει «βόλτα» στις γκαλερί του ιταλικού μεσοπολέμου για να δει καλλιτέχνες, όπως τον Αντόλφο Βιλντ που φιλοτέχνησε το γλυπτό του Μουσολίνι με τη μορφή Ρωμαίου αυτοκράτορα και τους μονομάχους του Nτε Κίρικο.
Η δεύτερη έκθεση με τίτλο «Dawn of a Nation» στο Palazzo Strozzi επικεντρώνεται στην περίοδο από το ’46 έως τα χρόνια της «ντόλτσε βίτα» του ’60. Αν και δεν λείπουν αναφορές στα μεταπολεμικά χρόνια με έργα του Μίμο Ροτέλα, σημειώνει η εφημερίδα, η τέχνη ακολουθεί την οικονομική ανάπτυξη του ’50 και κριτικάρει τον καταναλωτισμό. Την επόμενη δεκαετία οι δημιουργοί στρατεύονται προς τα αριστερά και εμφανίζεται το κίνημα της Αρτε Πόβερα. Το έργο που αιχμαλωτίζει τη σημερινή κατάσταση, όμως, είναι το «Italy» του Λουτσιάνο Φάμπρο, σημειώνουν οι NY Times, που δείχνει την Ιταλία να «κρέμεται» ανάποδα από ένα σχοινί. Μια χώρα υπέροχη και λαβωμένη.